2013

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 10 czerwca. Laureatami zostali:

• Bogaletch Gebre, Etiopia
• Mazen Darwish, Syria
• Cecily Corti, Austria

2011

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 16 października. Laureatami zostali^[1]:.

• ASPIS, Austria
• ESRA, Austria
• Hemayat, Austria
• West-Eastern Divan Orchestra i Daniel Barenboim, Izrael/Palestyna

2007

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 14 września. Laureatami zostali:

• Gao Zhisheng, Chiny
• Jovan Mirilo, Serbia
• ZARA, Austria
• Manfred Nowak – austriacki prawnik zajmujący się kwestiami praw człowieka
• Kofi Annan (nagroda honorowa)

2005

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 4 kwietnia. Laureatami zostali:

• Nadja Lorenz i Georg Bürstmayr z Wiednia – „za obronę poszukujących azylu oraz praw imigrantów w Austrii”
• Andrej Sannikau z Białorusi – „za pracę na rzecz obrony praw człowieka”

2002

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 września. Laureatami zostali:

• kardynał Franz König, Austria – „za jego pracę na rzecz wzajemnego zrozumienia, pojednania oraz budowania mostów między religiami i kulturami”
• Ute Bock, Wiedeń, „za jej bezkompromisowe zaangażowanie na rzecz imigrantów w Wiedniu”
• Amira Hass, Tel Awiw/Ramallah, Raji Sourani i założone przez nich Palestyńskie Centrum dla Praw Człowieka w Gazie za działalność na rzecz obrony praw człowieka podczas konfliktu izraelsko-palestyńskiego

2000

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 16 października. Podczas 10. edycji przyznawania nagród Brunona Kreiskiego jury zdecydowało się do ograniczenia liczby nagradzanych osób oraz organizacji do maksymalnej liczby czterech^[2]. Laureatami zostali:

• Radhika Coomaraswamy, Sri Lanka
• Belgradzkie Centrum dla Praw Człowieka, Jugosławia
• NGO-Projekt „Antydyskryminacyjne prawo w Austrii”
• Karlheinz Böhm, Austria/Etiopia i organizacja Ludzie dla ludzi (niem. „Menschen für Menschen”)

1997

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 listopada. Laureatami zostali:

• Abbas Amir Entezam, irański polityk opozycyjny i więzień polityczny
• Emily Lau, aktywistka na rzecz praw człowieka z Hongkongu
• Uri Awneri, izraelski działacz na rzecz pokoju oraz praw człowieka
• Ivan Zvonimir Čičak, chorwacki dziennikarz oraz obrońca praw człowieka
• Otto Tausig, austriacki aktor i humanista, nagrodzony za „projekt pomocy humanitarnej dla dzieci z krajów Trzeciego Świata
• Willi Resetarits, austriacki artysta, nagrodzony za „walkę z ksenofobią
• Austriacka Sieć Przeciwko Ubóstwu (niem. Das österreichische Netzwerk gegen Armut)

1995

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 29 września. Laureatami zostali:

• Sumaya Farhat-Naser, palestyńska biolog i aktywistka
• Siergiej Kowaliow, rosyjski rosyjski działacz praw człowieka
• Ken Saro-Wiwa, nigeryjski pisarz i działacz na rzecz praw obywatelskich (nagrodę w jego imieniu odebrał jego syn, Ken Saro-Wiwa junior)
• Leyla Zana, turecka polityk walcząca o prawa Kurdów
• Uri Awneri
• Manfred Nowak, Ludwig Boltzmann Institut für Menschenrechte (BIM)

Nagrody przyznane w ramach specjalnego uznania dla Austriaków oraz organizacji działających na rzecz praw człowieka na świecie:

• Komitet Obrony Praw Człowieka w Iranie
• World University Service w Grazu
• Instytut Ludwiga Boltzmanna dla Praw Człowieka
• schronisko dla bezdomnych „Gryft”
• Centrum dla uchodźców Poysdorf
• ojciec August Janisch

1993

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 11 czerwca. Podczas tej edycji podzielono przyznawane Nagrody Brunona Kreiskiego na dwie kategorie: praw człowieka oraz uznanie zasług. Zgodnie z tematem, który był akcentowany w poprzednich latach, krwawe konflikty, które towarzyszyły podziałowi Jugosławii skupiały coraz większą uwagę międzynarodowego jury. Jednocześnie w centrum uwagi były przestępstwa dokonywane przez wojskowe dyktatury w Nigerii^[3].

1991

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 18 stycznia, była to pierwsza uroczystość wręczenia nagród po śmierci Brunona Kreiskiego (zm. 29 lipca 1990 w Wiedniu). Laureatami zostali:

• Południowoafrykański Kongres Związków Zawodowych „za wieloletni nacisk na walkę z apartheidem”
• Austriacki Ruch przeciwko Apartheidowi
• Horst Kleinschmidt, sekretarz generalny Międzynarodowego Funduszu Ochrony i Pomocy dla Afryki Południowej z Londynu (ang. International Defence and Aid Fund for South Africa)
• Ja’el Dajan, Faisal Husseini, Międzynarodowe centrum na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie (Izrael / Palestyna) oraz Felicia Langer – za działania na rzecz pokoju na Bliski Wschodzie
• Tureckie stowarzyszenie na rzecz praw człowieka (Insan Haklari Dernegi) oraz Dżalal Talabani – za walkę o prawa człowieka w Turcji oraz prawa Kurdów Ceremonia wręczania nagród odbyła się na tle I wojny w Zatoce Perskiej. Zarówno Faisal Husseini jak Dżalal Talabani musieli odwołać obecność na ceremonii^[4].
• Paulinho Paiakan przywódca rdzennej ludności w Kayapoo oraz biskup Altamiry, Erwin Kräutler – za działalność na rzecz rdzennej ludności Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej
• Stały komitet na rzecz narodowego dialogu w Salwadorze oraz kolumbijski specjalista ds. praw człowieka, dyplomata oraz polityk Alfredo Vázquez Carrizosa
• Bärbel Bohley – „za długoletnią walkę przeciwko nadużyciom praw człowieka” w Niemieckiej Republice Demokratycznej i „jej zaangażowanie w sprawach ofiar sądowego prześladowania przez przestępców ze Stasi”
• Poznańskie Centrum Praw Człowieka
• Komitee Cap Anamur, Pomoc społeczna z lotniska w Schwechat, Komitet pomocy dla uchodźców w Austrii, Stowarzyszenie solidarności kobiet oraz dziennikarka Liesl Frankl – za aktywną działalność w celu poprawy ochrony praw człowieka w stosunku do imigrantów z Europy
• Towarzystwo dla zagrożonych ludzi w Wiedniu (ang. the Society for Endangered Peoples Vienna), CARE Austria, Austriacki Czerwony Krzyż, Sciencestore

1998

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 8 lipca. Laureatami zostali:

• Frei Betto, brazylijski dominikanin
• Izraelsko-Palestyńska osada Neve Shalom / Wahat al-Salam, Latif Dori z Komitetu na rzecz dialogu izraelsko-palestyńskiego oraz Komitet społecznej i medycznej pomocy dla Palestyńczyków
• studentka Claudia Vilanek „za jej charytatywną pracą w Indiach i Austrii”
• austriackimi zdobywcami nagrody byli: Helsińska Fundacja Praw Człowieka, austriacka Społeczna Akademia Katolicka, Towarzystwo Przyjaciół Centrum Medycznego Chaima Sheby, Towarzystwo ds. Stosunków Austriacko-Arabskich, Greenpeace Austria oraz Stowarzyszenie dla historii ruchu robotniczego (ang. the Association for the History of the Labour Movement)
• Anton Lubowski, namibijski prawnik, specjalista ds praw człowieka, niezależny aktywista^[5].
• Benazir Bhutto – przywódczyni Pakistańskiej opozycji
• „Justitia et Pax”, Koreańska Komisja ds Praw Człowieka
• biskup Leonidas Eduardo Proaño Villalba z Ekwadoru, gwatemalska Organizacja Praw Człowieka (GAM), nikaraguański pisarz i polityk Sergio Ramírez Mercado oraz Unidad Nacional de Trabajadores Salvadorenos (UNTS)

1996

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 22 stycznia. Laureatami zostali:

• Wiedeński Instytut dla Rozwoju i Współpracy (ang. the Vienna Institute for Development and Cooperation)
• Austriacki Instytut Badań nad Pokojem i Edukacją
• Fundacja Brunona Kreiskiego
• Erich Weisbier
• Międzynarodowa Konferencja Historyków Ruchu Pracowniczego (ang. International Conference of Historians of the Labour Movement)
• ambasador Herbert Amry (nagrodzony pośmiertnie)
• Austriackie „Kuratorium” dla pomocy uchodźcom (ang. Austrian Kuratorium for Refugee Aid)
• Gwatemalska Komisja Praw Człowieka oraz Komitet dla matek i krewnych więźniów politycznych, „zaginionych” oraz zamordowanych w Salwadorze (ang. Committee of Mothers and Kindred of Political Prisoners, the „Disappeared” and Murdered in El Salvador)
• Żydowsko-Arabski Dom w Beth Berl oraz Izraelska Federacja Związków Zawodowych Histadrut działające na rzecz „większego zrozumienia między żydowską większością a arabską mniejszością w Izraelu”

1984

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 23 listopada. Laureatami zostali:

• Luiz Inácio Lula da Silva, „za odważną działalność w czasie wojskowej dyktatury w Brazylii” oraz Vicaría de la Solidaridad za prowadzenie działalności wspierającej więźniów politycznych i ich rodziny w Chile.
• Yolanda Urízar Martínez de Aguilar, gwatemalski prawnik, działaczka na rzecz praw człowieka^[6]
• Asutriacki Komitet Pomocy dla Nikaragui – za „ambitną pracę przy odbudowie Nikaragui”
• Marianella García Villas (nagrodzona pośmiertnie), prawniczka z Salwadoru, działająca na rzecz praw człowieka, zamordowana w 1983
• Union of Concerned Scientists (UCS), „grupa międzynarodowych naukowców, którzy orędowali za wszechstronnie pojmowaną wspólną ekologiczną, społeczną i pokojową polityką bezpieczeństwa”; nagroda została im przyznana „za ich konsekwentne żądanie nuklearnego rozbrojenia” oraz Raymond G. Hunthausen (katolicki biskup Seattle), który nagrodę otrzymał za „wzywanie do nuklearnego rozbrojenia”
• Muzaffer Saraç turecki opozycjonista; nagroda przyznana przez Fundację Kreiskiego miała wspomóc jego pracę na rzecz praw człowieka i demokracji oraz ochronić go przed dalszymi represjami za strony władz tureckich^[7]
• Austriacka Liga dla Praw Człowieka – założona w 1926 była jedną ze 105 organizacji wchodzących w skład Międzynarodowej federacji na rzecz praw człowieka (fr. Fédération internationale des droits de l’homme) z siedzibą główną w Paryżu. Liga otrzymała nagrodę za „wybitny wkład w rozprzestrzenianie świadomości na temat praw człowieka w Austrii”
• Leopold Ungar – wieloletni kierownik austriackiego Caritasu. Inni Austriacy oraz austriackie organizacje uhonorowane Nagrodą Kreiskiego to: Austriacki Komitet Pomocy dla Nikaragui, Towarzystwo Przyjaciół Uniwersytetu w Tel Awiwie w Austrii, the Austrian Volkshilfe and Oswald Amstler
• Szulammit Alloni – aktywistka na rzecz dialogu izraelsko-palestyńskiego, późniejsza izraelska minister

1981

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 27 listopada. Laureatami zostali:

• Kim Chi-ha oraz Kim Dae-jung, przywódcy ruchu na rzecz demokracji oraz praw człowieka w Korei Południowej
• Nelson Mandela – nie mógł on przyjąć nagrody osobiście i musiała być ona dostarczona jego rodzinie pod innym pretekstem^[8].
• Izraelska Federacja Związków Zawodowych Histadrut – „za projekt promujący koegzystencję Palestyńskich Arabów oraz Żydów w północnym Izraelu”, Raymonda Tawil, palestyńska dziennikarka oraz aktywistka na rzecz praw kobiet oraz Symcha Flapan, izraelski historyk oraz dziennikarz.
• Orlando Fals Borda (nagroda przyznana pośmiertnie) – kolumbijski socjolog, nagrodzony został „za walkę przeciwko biedzie oraz wyzyskiwaniu chłopów”; Enrique Álvarez Córdoba, minister rolnictwa w Salwadorze. Aresztowany 29 listopada 1980, torturowany i zamordowany^[8]; Domitila Barrios de Chungara z Boliwii, jedna z czołowych aktywistek na rzecz praw kobiet w Ameryce Łacińskiej
• Fondation pour une entraide intellectuelle Européenne w Paryżu za pracę na rzecz wspierania szkolnictwa i intelektualistów z Europy Wschodniej
• Rosa Jochmann za „niesłabnący głos przeciwko faszyzmowi, walkę oporu przeciwko Austriackiemu faszyzmowi i nazizmowi oraz wiele lat zaangażowania”.
• Felix Ermacora, duchowy przywódca austriackiej polityki oraz badań nad prawami człowieka po 1945.

1979

Ceremonia wręczenia nagród odbyła się 19 października. Laureatami zostali:

• kardynał Raúl Silva Henríquez, arcybiskup Santiago, w latach 1962–1965 prezydent Caritas Internationalis, jeden z głównych bojowników o prawa człowieka w czasie rządów Augusto Pinocheta
• austriacki oddział Amnesty International za zaangażowanie w sprawie więźniów politycznych w Argentynie
• Christiaan Frederick Beyers Naudé za walkę z apartheidem w Afryce Południowej
• małżeństwo Jean Goss and dr Hildegard Goss-Mayr za ich zaangażowanie w budowę dialogu między Wschodem a Zachodem
• Arje Eli’aw, izraelski polityk oraz Issam Sartawi, palestyński doktor oraz polityk – „pionierzy dialogu izraelsko-palestyńskiego”
• arcybiskup Miguel Obando Bravo, Nikaragua
• Komitet dla Praw Człowieka, Międzynarodowy Związek Zawodowy, Austria