Ja’el Dajan
‏יעל דיין‎
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1939
Nahalal

Zawód, zajęcie

polityk, pisarka

Ja’el Dajan (hebr.: יעל דיין, ur. 12 lutego 1939 w Nahalal) – izraelska polityk, działaczka społeczna i pisarka, była posłanka do Knesetu z ramienia Partii Pracy. Córka Moszego Dajana.

Życiorys

Urodziła się 12 lutego 1939 w moszawie Nahalal, w pobliżu Afuli[1], w ówczesnym brytyjskim Mandacie Palestyny, jako córka Moszego Dajana, późniejszego izraelskiego bohatera wojennego, generała i wieloletniego ministra, którego była najstarszym i ulubionym dzieckiem[2] oraz projektantki mody Rut Dajan[3].

Podczas obowiązkowej służby wojskowej służyła w stopniu porucznika w biurze rzecznika IDF, odeszła z wojska w stopniu kapitana[1].

W 1967 jako rezerwistka została powołana do wojska podczas wojny sześciodniowej[4]. Na podstawie tych doświadczeń napisała kilka książek zarówno powieści jak i literaturę faktu[3].

Studiowała nauki polityczne na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie i biologię na Uniwersytecie Izraela w Tel Awiwie[1][3].

W 1959 roku debiutowała literacko powieścią New Face in the Minor[1], wydała łącznie osiem książek, w tym sześć powieści[3]. Pracowała jako dziennikarka publikując swoje artykuły w prasie izraelskiej i zagranicznej. Była stałą felietonistką takich pism jak „Dawar”, „Jedi’ot Acharonot”, „Ma’ariw” czy „Al Ha-Miszmar”[1]. W 1985 opublikowała biograficzną książkę o swoim ojcu i o sobie – My Father, His Daughter[2].

Jest działaczką społeczną zajmującą się prawami człowieka, w szczególności sprawami równości płci, przemocy wobec kobiet i handlu żywym towarem. Była działaczką takich organizacji jak Pokój Teraz, Bat Shalom, Coalition of Women for Peace[1].

W 1991 otrzymała nagrodę Brunona Kreiskiego[3].

Kariera polityczna

Podobnie jak ojciec związała się politycznie z Partią Pracy. W wyborach parlamentarnych w 1992 po raz pierwszy dostała się do izraelskiego parlamentu. Zasiadając w trzynastym Knesecie była przewodniczącą Komisji ds. Statusu Kobiet i Równości Płciowej, przewodniczącą komisji śledczej w sprawie o morderstwo, oraz członkinią Komisji Konstytucji, Prawa i Sprawiedliwości i Komisji Obrony i Spraw Zagranicznych, a także podkomisji ds. sił zbrojnych oraz edukacji w IDF[1]. W 1995 została umieszczona na liście 100 wpływowych kobiet we francuskim tygodniku „L’Express”[3].

W kolejnych wyborach ponownie zdobyła mandat poselski, a w czternastym Knesecie zasiadała w Komisji Obrony i Spraw Zagranicznych oraz powtórnie przewodniczyła Komisji ds. Statusu Kobiet i Równości Płciowej[1].
W wyborach w 1999 startowała z listy koalicji Jeden Izrael i po raz trzeci została wybrana posłanką. W piętnastym Knesecie ponownie przewodniczyła Komisji ds. Statusu Kobiet i Równości Płciowej i zasiadała w komisjach: Obrony i Spraw Zagranicznych; Konstytucji, Prawa i Sprawiedliwości; oraz komisji nadzwyczajnych ds. handlu kobietami i ds. przemocy w sporcie[1].
Zwyciężyła w wyborach samorządowych do rady miejskiej Tel Awiwu w 2003[3] roku i służyła jako zastępca burmistrza w Tel Awiwie do spraw opieki społecznej. Ponownie wybrana na to stanowisko w kolejnych wyborach samorządowych i pełniła funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej do spraw Praw Człowieka[3]. W kolejnych wyborach nie startowała.

W 1998 została laureatką Nagrody im. Olofa Palmego.

Życie prywatne

Jej młodszym bratem był Asi (1945–2014), aktor i reżyser filmowy. W latach 1959–1967 była związana z greckim reżyserem filmowym Michalisem Kakojanisem, który w czasie trwania ich związku nakręcił słynnego Greka Zorbę[4]. Wyszła za mąż za Dowa Siona, z którym ma dwoje dzieci[5].

Ja’el Dajan zna cztery języki obce – angielski, hiszpański, francuski i grecki[1].

Nagrody i odznaczenia

Twórczość

Opublikowane książki[1].

  • New Face in the Mirror (1959)
  • Envy the Frightened (1963)
  • Dust (1964)
  • Death Had Two Sons (1967)
  • Israel Journal, June, 1967 (1967)
  • Three Weeks in October (1980)
  • My Father, His Daughter (1985)
  • Sinai Diary – 67[3]

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Ja’el Dajan (ang.) – profil na stronie Knesetu.
  2. 1 2 Thomas L. Friedman: A fresh view of Dayan in book by daughter. nytimes.com, 15 października 1985. [dostęp 2015-12-11].
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Yael Dayan. IsraeliSpeakers. [dostęp 2015-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-31)]. (ang.).
  4. 1 2 Jeep Spirit. Yael Dayan in the „Life” Archive. cj3b.info. [dostęp 2015-12-11].
  5. ↑ Neri Livneh: Yael Dayan on Her Father's Legacy, Her Political Career and Her Illness. Ha-Arec, 14 września 2012. [dostęp 2015-12-11].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.