NUR-41 w Gdyni (2016)

NUR-41 Bożena – wysokościomierz radiolokacyjny produkcji polskiej, produkowany od 1989 roku[1]. Urządzenie określające wysokość obiektów powietrznych nad ziemią. Jest stacją mobilną, zamontowaną na podwoziu czeskiej Tatry. Radar o zasięgu do ok. 240 km[1]. Moc stacji wynosi 600 kW, a szerokość emitowanych impulsów elektromagnetycznych wynosi 9 mikrosekund, pracuje w paśmie S, podpasmo E lub F. Antena wykonuje do 1–15 wahnięć na minutę regulowane skokowo, obejmuje zakresem od −2° do +32° obszaru elewacji. Razem ze stacją NUR-31 tworzy pełny radar trójwspółrzędny (3D).

Pozostawał w służbie Wojska Polskiego w 2021 roku, stopniowo wycofywany[1].

Dane techniczne

  • pasmo pracy S
    • podpasmo E
    • podpasmo F
  • moc w impulsie 600 kW
  • czas trwania impulsu sondującego 9 μs
  • maksymalny zasięg wykrywania 360 km
  • zasięg wykrywania 240 km na wys. 10 000 m
  • pułap 30 000 m.
  • liczba częstotliwości roboczych – 8
  • rozróżnialność w azymucie 3,6°
  • rozróżnialność w odległości 200 m
  • rozróżnialność w kącie elewacji 0,9°
  • błąd określania wysokości 300 m
  • błąd określania odległości 200 m
  • błąd średniokwadratowy naprowadzania w azymucie 1°
  • czas ustawienia anteny na przeciwległy azymut ≤ 6 s
  • zasilanie – 3 × 220/380 V 50 Hz
    • pobór mocy – ok. 32 kW

Antena

  • reflektorowa
  • szerokość wiązki w azymucie – 3,2°
  • szerokość wiązki w elewacji – 0,8°
  • zysk energetyczny anteny – 40 dB
  • współczynnik szumów – 8 dB
  • zakres dynamiki – 60 dB

Gabaryty

  • wymiary anteny – 10 000 × 2200 mm
  • Wóz z aparaturą:
    • długość 9900 mm
    • szerokość 2600 mm
    • wysokość 3760 mm
  • Przyczepa:
    • długość 8100 mm
    • szerokość 2700 mm
    • wysokość 3300 mm
  • Stacja zasilania SZ-1MR:
  • długość 7500 mm
  • szerokość 2500 mm
  • wysokość 3200 mm
  • Masa całkowita:
    • wóz z aparaturą – 24,5 t
    • przyczepa – 4,5 t
    • stacja zasilania SZ-1MR – 17 t
    • agregat PAD-36 – 2,7 t

Przypisy

  1. 1 2 3 Mariusz Cielma. Radiolokacyjny parasol Polski. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2021, s. 22, lipiec 2021. Magnum-X.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.