NUR-31 na podwoziu Tatra 815

NUR-31 Justyna – odległościomierz radiolokacyjny produkcji polskiej, produkowany od 1985 roku[1].

Dwuwspółrzędny radar 2D określający tylko odległość i azymut obiektów powietrznych, przy współpracy z NUR-41 daje obraz 3D, czyli odległość, azymut i wysokość.

Jest to stacja mobilna, zamontowana na podwoziu czeskiej Tatry (NUR-31 na Tatra 148, NUR-31M na Tatra 815), lub w wersji kontenerowej (NUR-31MK)[1]. Radar średniego zasięgu do ok. 160–180 km, na pułapie ok. 27 km[1]. Przy pułapie 100 m zasięg wykrycia wynosi ok. 30 km[1]. Moc stacji wynosi 400 kW a szerokość emitowanych impulsów elektromagnetycznych wynosi 10 μs, pracuje w paśmie L oraz podpasmach C i D.

W radarze znajduje się urządzenie systemu IFF „Supraśl” działające na zasadzie radaru wtórnego, pozwalające na identyfikację wykrytych obiektów powietrznych oraz odbiór sygnałów zagrożenia.

Czas rozwijania i zwijania wynosi 15 minut[1]. W 2021 roku nadal znajdowały się w służbie[1].

Dane techniczne

  • pasmo pracy L
  • moc impulsowa 0,28–0,44 MW
  • czas trwania impulsu 10 μs,
  • maksymalny zasięg wykrywania 160 km (RA-83 210 km)
  • maksymalny pułap wykrywania 27 km
  • liczba częstotliwości roboczych 8
  • rozróżnialność w azymucie 3° – 3,5°
  • rozróżnialność w odległości 150 m
  • zasilanie:
    • napięcie 3 × 230/400 V, 50 Hz
    • pobór mocy 18–21 kVA

Antena

  • paraboliczna o charakterystyce cosec.
  • polaryzacja sygnałów – pozioma
  • zysk antenowy > 29 dB (RA-83 > 32 dB)
  • szerokość wiązki w azymucie 1,85° (RA-83 1,25°)
  • kąt pokrycia w elewacji 30°
  • prędkość obrotu 6 obr./min
  • poziom listków bocznych w azymucie 27 dB
  • współczynnik szumów odbiornika 5,5 dB
  • szerokość pasma przestrajania 100 MHz

Gabaryty

  • wymiary anteny 9000 × 2500 mm
  • Wymiary wozu odległościomierza:
    • długość 10 650 mm
    • szerokość 2650 mm
    • wysokość(złożona antena) 3500 mm
    • waga 21 t,
    • prześwit 40 cm

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Mariusz Cielma. Radiolokacyjny parasol Polski. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2021, s. 21, lipiec 2021. Magnum-X.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.