 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Naczelny rabin Polski | |
| Okres sprawowania |
od 8 grudnia 2004 |
| Rabin Warszawy i Rabin Łodzi | |
| Okres sprawowania |
od czerwca 2000 |
| Wyznanie | |
| Odznaczenia | |
  | |
Michael Joseph Schudrich (hebr. מייקל שודריך; ur. 15 czerwca 1955 w Nowym Jorku) – amerykańsko-polski religioznawca i historyk, od 2004 naczelny rabin Polski.
Życiorys
Urodził się w Nowym Jorku w żydowskiej rodzinie o polskich korzeniach, jako najstarsze z czworga dzieci rabina Davida Schudricha i jego żony, Doris z domu Goldfarb. Jego przodkowie pochodzili z Baligrodu. Z wykształcenia jest historykiem i religioznawcą. Studiował na State University of New York w Stony Brooks. W 1977 uzyskał bakalaureat z religioznawstwa. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Columbia. Na rabina konserwatywnego został ordynowany w 1980 w Jewish Theological Seminary of America. Natomiast prywatną ordynację ortodoksyjną otrzymał w 2000 z rąk rabina Moshe Tendlera.
W latach 1983–1989 przebywał w Japonii, gdzie pełnił funkcję konserwatywnego rabina w gminie żydowskiej w Tokio; nauczał również historii i kultury żydowskiej. Jeszcze podczas studiów odwiedzał w latach 1976, 1977 i 1979 Polskę. W latach 1990–1998 pracował w Warszawie dla Fundacji Ronalda S. Laudera. W 2000 został rabinem Warszawy i Łodzi. To głównie dzięki niemu powstały w Polsce żydowskie przedszkola i szkoły. 8 grudnia 2004 został wybrany naczelnym rabinem Polski. Od 23 lutego 2008 jest członkiem Rabinatu Rzeczypospolitej Polskiej. Poza tym jest członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. 3 listopada 2005 otrzymał polskie obywatelstwo. Jest odtąd obywatelem Stanów Zjednoczonych i Polski.
Pełni wiele ważnych funkcji w społecznym i kulturowym życiu polskich Żydów. Bierze udział w dialogu polsko-żydowskim i chrześcijańsko-żydowskim. Wchodzi w skład Kolegium Społecznego Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[1]. Jest rozwiedziony, ma jedną córkę.
15 grudnia 2009 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz dialogu polsko-żydowskiego[2]. W 2010 za pracę na rzecz rozwoju dialogu polsko-żydowskiego Michael Schudrich został odznaczony Missio Reconciliationis[3].
W 2010 był zaproszony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego do delegacji polskiej na uroczystości związane z obchodami 70. rocznicy zbrodni katyńskiej lecącej samolotem Tu-154, który uległ katastrofie w Smoleńsku. Odmówił ze względu na przepisy zabraniające podróży w czasie szabatu, co ocaliło mu życie[4].
Kontrowersje
W maju 2006 został oskarżony przez ultraortodoksyjną gazetę „Jated Neeman” o to, że był członkiem beit dinu, którego jeden z sędziów, rabin Chajjim Drukman, sfałszował podpis na dokumencie konwersji, co wywołało halachiczną dyskusję co do legalności całego procesu konwersji[5]. Ponadto rabin Schudrich jest krytykowany za liberalny stosunek do halachy.
W 2010 w wywiadzie dla BBC, mówiąc o papieżu Janie Pawle II, użył formuły „błogosławionej pamięci” zarezerwowanej dla zmarłych Żydów. Kilka miesięcy potem wziął udział w katolickiej mszy żałobnej wewnątrz kościoła w czasie pogrzebu Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, podczas gdy inni rabini i przedstawiciele delegacji żydowskiej pozostali na zewnątrz. Oba zdarzenia wywołały konsternację i wzburzenie licznych europejskich rabinów[6].
W 2012 kryzys w żydowskiej gminie w Warszawie wywołała bar micwa chłopca, który – jak się okazało po latach – nie był Żydem według halachy. Uroczystość w 2004 została przygotowana i przeprowadzona przez rabina Schudricha.
Przypisy
- ↑ Kolegium społeczne. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 29, poz. 394
- ↑ Zob. „Słowo Żydowskie”.
- ↑ Saved by Keeping Sabbath: Interview with Poland’s Chief Rabbi; Israel National News, 14 kwietnia 2010 (ang.).
- ↑ A New Conversion Scandal, by Jonathan Rosenblum, Jated Ne’eman.
- ↑ Dovid Bernstein: Outrage over Polish Chief Rabbi’s attendance in church ceremony. 2010-04-22. [dostęp 2012-03-10]. (ang.).
Bibliografia
- August Grabski: Współczesne życie religijne Żydów w Polsce. W: Studia z dziejów i kultury Żydów w Polsce po 1945 roku. Warszawa: Trio, 1997. ISBN 83-85660-74-7.
|
