 podpułkownik lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia |
1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
20 stycznia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Batalion Sanitarny, |
| Stanowiska |
lekarz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Michał Bujwid (ur. 1897 w Wilnie, zm. 20 stycznia 1944) – oficer lekarz Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Życiorys
Urodził się 22[1][2][3] lub 24 stycznia[4] bądź 4 lutego 1897 w Wilnie[3] jako syn Władysława.
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika podlekarza w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych ze starszeństwem z 1 czerwca 1921[5][6]. W 1923, 1924 jako oficer 3 Batalionu Sanitarnego został odkomenderowany na studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (wcześniej jako oficer nadetatowy przydzielony do 76 Pułku Piechoty w Grodnie pełnił tam stanowisko młodszego lekarza pułku)[7][8]. Ukończył studia medyczne, uzyskał stopień naukowy doktora i został zweryfikowany w stopniu porucznika lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z 1 czerwca 1921[9]. W 1928 służył w szpitalu Obszaru Warownego Wilno[10]. Został awansowany na stopień kapitana lekarza ze starszeństwem z 1 stycznia 1930[11]. W latach 30. był lekarzem w Wojskowym Sanatorium im. Marszałka Józef Piłsudskiego w Zakopanem[12]. Ordynował tamże jako specjalista chorób wenerycznych i dziecięcych[13].
Podczas II wojny światowej był podpułkownikiem lekarzem Armii Polskiej na Wschodzie[3]. Zmarł 20 stycznia 1944[3]. Został pochowany na Brytyjskim Cmentarzu Wojennym w Ramleh[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[15]
- Order Estońskiego Czerwonego Krzyża II klasy (Estonia, zezwolenie w 1933)[16]
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-03-11].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932.
- 1 2 3 4 5 Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 171.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1090.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 344, 1141.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1034.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 717.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 875.
- ↑ Kalendarz „Głosu Podhala” na rok 1935. Nowy Sącz: 1935, s. 134.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.