Michał Bajer
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1884
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1962
Polska

Przebieg służby
Lata służby

do 1929

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Formacja

II Korpus Polski w Rosji

Jednostki

45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Ministerstwo Spraw Wojskowych
Sztab Generalny Wojska Polskiego

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
szef wydziału piechoty
szef Oddziału II

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Order Krzyża Wolności za bohaterstwo na polu walki (Estonia) Krzyż Wojenny (Belgia) z brązową palmą (1914-1918) Krzyż Komandorski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Komandor Orderu Miecza (Szwecja) Order Lwa Białego III Klasy (Czechosłowacja) Komandor Orderu Korony Włoch Komandor Orderu Korony Rumunii Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Michał Bajer (ur. 27 lipca 1884 w Warszawie, zm. 21 listopada 1962[1][2]) – inżynier, komendant główny Policji Państwowej[3], pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, szef Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1923–1926).

Życiorys

W 1912 ukończył Akademię Górniczą w Mons, uzyskując dyplom inżyniera górnika. Rozpoczął pracę w charakterze zarządzającego kopalniami Towarzystwa „Czeladź”. W czasie I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego. Po przewrocie bolszewickim i rozpadzie armii rosyjskiej uczestniczył w organizacji II Korpusu Polskiego. Przeszedł szlak bojowy od Sorok do bitwy pod Kaniowem (11 V 1918), w czasie której został wzięty do niewoli niemieckiej. Zbiegł i drogą przez Kijów i Murmańsk udał się do Francji. Tu został mianowany szefem Oddziału I w sztabie Armii Polskiej we Francji („Armii Błękitnej”), później służył w sztabie 1 Dywizji tej armii. W kwietniu 1919 powrócił do Polski jako zastępca szefa sztabu I korpusu armii gen. Józefa Hallera. W latach 1919–1921 dowodził 45 pułkiem piechoty Strzelców Kresowych. W 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału 1 Piechoty Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

17 grudnia 1922[4] został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie objął kierownictwo Departamentu Bezpieczeństwa. Od 17 marca do 1 lipca 1923 pełnił obowiązki komendanta głównego Policji Państwowej. Od sierpnia 1923 do czerwca 1926 był szefem Oddziału II Sztabu Generalnego WP, pozostając na ewidencji 45 pp w Równem. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie władz legalnych[6]. Na początku czerwca 1926 został zwolniony ze stanowiska szefa „Dwójki” i przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego[7]. Od 3 stycznia 1927 do 24 czerwca 1927 był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W 1928 pozostawał w dyspozycji komendanta kadry oficerów piechoty[8]. Z dniem 28 lutego 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku, pozostał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].

W latach 1928–38 pracował jako kierownik Misji Polskiej Przemysłu Górniczego i Hutniczego w Katowicach, 1939 został dyrektorem technicznym Śląskich Kopalń i Cynkowni.

Po II wojnie światowej do 1950 pracował jako wicedyrektor w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach. Od 1954 był redaktorem naukowym w Wydawnictwie Górniczo-Hutniczym.

Zmarł w 1962 roku i został pochowany na cmentarzu w Katowicach przy ul. Sienkiewicza.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 50,.
  2. ↑ sejm-wielki.pl
  3. ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 49,.
  4. ↑ Dzień po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
  6. ↑ Stanisław Haller, Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kraków 1926, s. 23.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 05.06.1926 r. Z dniem 1 października 1926 szef Sztabu Generalnego przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego – Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 113, 159
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 33.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 939.
  11. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
  12. ↑ M.P. z 1946 r. nr 72, poz. 136 „w uznaniu zasług na polu odbudowy, organizacji i rozwoju przemysłu węglowego w Polsce”.
  13. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
  14. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.
  16. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-06]. (est.).
  17. ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 16
  18. 1 2 Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1901 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 34, poz. 1752)

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.