Marin Čilić
Ilustracja
Państwo

 Chorwacja

Data i miejsce urodzenia

28 września 1988
Medziugorie

Wzrost

198 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2005

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Bob Brett (2004–2013)
Goran Ivanišević (2013–2016)
Jonas Björkman (2016–2017)
Ivan Cinkuš (2018–2020)
Vedran Martic (2020–2021)
Vilim Visak (2020–)

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

20

Najwyżej w rankingu

3 (29 stycznia 2018)

Australian Open

F (2018)

Roland Garros

SF (2022)

Wimbledon

F (2017)

US Open

W (2014)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

49 (15 kwietnia 2013)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja
Igrzyska olimpijskie
srebroTokio 2020tenis ziemny
(gra podwójna)
Strona internetowa

Marin Čilić (ur. 28 września 1988 w Medziugoriu) – chorwacki tenisista, zwycięzca wielkoszlemowego US Open 2014, srebrny medalista igrzysk olimpijskich w Tokio (2020) w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w styczniu 2018 roku.

Kariera tenisowa

W maju 2005 Čilić wygrał juniorski Roland Garros w singlu, zwyciężając w finale z Antalem van der Duimem. Tego samego roku rozpoczął karierę zawodową i do końca sezonu triumfował w rozgrywkach z serii ITF Men’s Circuit w Vinkovci. W 2006 roku awansował do półfinału rozgrywek ATP World Tour w Gstaad.

Sezon 2007

Sezon zakończył z dwoma wygranymi zawodami kategorii ATP Challenger Tour, w Casablance, pokonując w finale Simone Bolelliego i w Rijece, wygrywając z Lukášem Lacko. Doszedł również do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Londynie (Queen’s), gdzie uległ Andy’emu Roddickowi. Rok ukończył w czołowej „setce” rankingu, na 71. miejscu.

Sezon 2008

W tym roku Chorwat wygrał swój pierwszy zawodowy turniej, na twardych kortach w New Haven, po zwycięstwie 6:4, 4:6, 6:2 w finale nad Mardym Fishem. Ponadto osiągnął ćwierćfinał rozgrywek ATP Masters Series w Toronto, eliminując po drodze m.in. Roddicka; przegrał z Gilles’em Simonem. Również podczas rozgrywek wielkoszlemowych Čilić uzyskiwał wysokie wyniki, dochodząc do 1/8 finału Australian Open (porażka z Jamesem Blakiem) oraz Wimbledonu (porażka z Arnaudem Clémentem). Na koniec roku zajmował 22. pozycję w rankingu ATP. Latem zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, występując wyłącznie w konkurencji singlowej, z której odpadł w II rundzie.

Sezon 2009

Rok Čilić zainaugurował od triumfu w Ćennaju, pokonując w finale grającego z „dziką kartą” Somdeva Devvarmana. Później, w lutym, zwyciężył w Zagrzebiu, po wygranej w finale nad Mario Ančiciem. We wrześniu doszedł po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału rozgrywek wielkoszlemowych, na nowojorskich kortach US Open, eliminując we wcześniejszych rundach m.in. finalistę z 2008 roku, Andy’ego Murraya; przegrał z późniejszym triumfatorem turnieju Juanem Martínem del Potro. W październiku Čilić uzyskał finał zawodów w Pekinie. Po drodze Chorwat wyeliminował Nikołaja Dawydienkę, Rafaela Nadala, jednak w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. Na początku listopada Čilić po raz kolejny w sezonie osiągnął finał zawodów szczebla ATP World Tour, w Wiedniu, ale w finałowym pojedynku został pokonany przez Jürgena Melzera. Sezon zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji ATP.

Sezon 2010

W kolejnym roku najpierw Chorwat zatriumfował w Ćennaju, po zwycięstwie w finale nad Sanislasem Wawrinką. Podczas Australian Open osiągnął półfinał po wygranych w IV rundzie nad Del Potro i ćwierćfinale nad Roddickiem. Pojedynek, którego stawką był finał imprezy przegrał z Murrayem. W lutym ponownie zdobył tytuł w Zagrzebiu, po wygranej w decydującym meczu nad Michaelem Berrerem. Na początku maja awansował do finału zawodów w Monachium, lecz spotkanie finałowe przegrał z Michaiłem Jużnym.

Sezon 2011

Pierwszy finał w sezonie Čilić rozegrał w Marsylii. Po drodze wyeliminował m.in. Tomáša Berdycha oraz Michaiła Jużnego. Spotkanie finałowe zakończyło się porażką Čilicia z Robinem Söderlingiem. Pod koniec lipca Chorwat, podczas turnieju w Umagu, osiągnął finał zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W singlu spotkanie finałowe zakończyło się porażką Čilicia z Ołeksandrem Dołhopołowem, natomiast w deblu razem z Lovro Zovkiem przegrali finałowy pojedynek z parą Simone Bolelli-Fabio Fognini. W październiku Chorwat dotarł do finału w Pekinie, jednak nie sprostał w nim Tomášowi Berdychowi. Kolejnym zwycięstwem jakie Čilić osiągnął, był triumf w Petersburgu. Turniej odbywał się w ostatni tydzień października. W finale pokonał Janko Tipsarevicia.

Sezon 2012

W maju Čilić doszedł do finału turnieju w Monachium, w którym nie sprostał reprezentantowi gospodarzy, Philippowi Kohlschreiberowi, przegrywając 6:7(8), 3:6. W czerwcu zwyciężył w turnieju w Londynie. W finale pokonał Davida Nalbandiana po dyskwalifikacji rywala, która nastąpiła przy stanie 6:7(3), 4:3. Drugi w sezonie triumf Čilić wywalczył w lipcu w Umagu, na kortach ziemnych. Był to zarazem pierwszy tytuł Chorwata na tej nawierzchni. Finałowe spotkanie wygrał z Marcelem Granollersem 6:4, 6:2. Wystąpił również w sezonie na igrzyskach olimpijskich w Londynie, osiągając II rundę singla i ćwierćfinał w deblu. W turnieju gry podwójnej startował wspólnie z Ivanem Dodigiem.

Sezon 2013

Pierwszy tytuł w roku Čilić wywalczył w Zagrzebiu, w lutym. W finale pokonał 6:3, 6:1 Jürgena Melzera. W połowie czerwca tenisista chorwacki awansował do finału w Londynie, ponosząc porażkę w spotkaniu o tytuł z Andym Murrayem. We wrześniu został zawieszony w związku z wykryciem w jego organizmie zakazanej substancji psychoaktywnej o działaniu stymulującym – niketamidu[1]. Kara dziewięciomiesięcznej dyskwalifikacji obejmować miała okres od momentu wykrycia niedozwolonego związku chemicznego do 31 stycznia 2014 roku[2]. Po rozpatrzeniu apelacji przez Sportowy Sąd Arbitrażowy[3] sankcja została zmniejszona do czterech miesięcy od momentu dobrowolnego przyznania się do winy, a zatem trwała do 26 października 2013 roku[4].

Sezon 2014

W lutym Čilić po raz czwarty wygrał zawody w Zagrzebiu, a w finale pokonał Tommy’ego Haasa. Po turnieju w stolicy Chorwacji Čilić zagrał w Rotterdamie, gdzie doszedł do finału po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Andy’ego Murraya. O tytuł zmierzył się z Tomášem Berdychem, z którym poniósł porażkę w dwóch setach. Drugim tytuł w sezonie Čilić wywalczył w Delray Beach, gdzie w finale stoczył trzysetowy pojedynek z Kevinem Andersonem. 8 września 2014 roku Čilić został mistrzem US Open. Tytuł ten Chorwat wywalczył po pokonaniu m.in. w półfinale Rogera Federera, a w finale 6:3, 6:3, 6:3 Keiego Nishikoriego. Čilić został również pierwszym Chorwatem, który wygrał wielkoszlemowe zawody od 2001 roku, gdy Goran Ivanišević triumfował na Wimbledonie. W październiku 2014 roku chorwacki tenisista wygrał zawody w Moskwie, po pokonaniu w finale Roberto Bautisty-Aguta.

Sezon 2015

W październiku Čilić ponownie zagrał w finale zawodów w Moskwie. Tak jak przed rokiem, zwyciężył w nim z Bautistą-Agutem, znowuż wynikiem 6:4, 6:4.

Sezon 2016

W sezonie 2016 tenisista chorwacki swój najlepszy wynik osiągnął w sierpniu zwyciężając w imprezie ATP World Tour Masters 1000 w Cincinnati w finale pokonując Andy’ego Murraya. Čilić został także mistrzem halowego turnieju w Bazylei i finalistą w Marsylii i Genewie.

Sezon 2017

W maju Chorwat zwyciężył w zawodach w Stambule, pokonując w finale Milosa Raonica wynikiem 7:6(3), 6:3. W turniejach rozgrywanych na londyńskiej trawie na kortach Queen’s Clubu i Wimbledonu awansował do finału, w pierwszym ulegając Lópezowi, a w drugim – Federerowi. Grę w kolejnych zawodach uniemożliwiła mu kontuzja przywodziciela[5].

Puchar Davisa

Od roku 2006 Čilić reprezentuje Chorwację w Pucharze Davisa. W 2009 roku miał znaczący wkład w awans zespołu do półfinału imprezy, kiedy to Chorwaci wyeliminowali Chile i USA (w meczu z USA Čilić zdobył dwa punkty po wygranych nad Fishem i Blakiem). Do lutego 2016 roku bilans Chorwata w rozgrywkach wynosi w grze pojedynczej 17 wygranych i 7 przegranych, z kolei w deblu 5 zwycięstw i 6 porażek.

Finały w turniejach ATP Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (20–16)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
Zwycięzca 1. 23 sierpnia 2008 New Haven Twarda Stany Zjednoczone Mardy Fish 6:4, 4:6, 6:2
Zwycięzca 2. 11 stycznia 2009 Ćennaj Twarda Indie Somdev Devvarman 6:4, 7:6(3)
Zwycięzca 3. 8 lutego 2009 Zagrzeb Twarda (hala) Chorwacja Mario Ančić 6:3, 6:4
Finalista 1. 11 października 2009 Pekin Twarda Serbia Novak Đoković 2:6, 6:7(4)
Finalista 2. 1 listopada 2009 Wiedeń Twarda (hala) Austria Jürgen Melzer 4:6, 3:6
Zwycięzca 4. 10 stycznia 2010 Ćennaj Twarda Szwajcaria Stan Wawrinka 7:6(2), 7:6(3)
Zwycięzca 5. 7 lutego 2010 Zagrzeb Twarda (hala) Niemcy Michael Berrer 6:4, 6:7(5), 6:3
Finalista 3. 9 maja 2010 Monachium Ceglana Rosja Michaił Jużny 3:6, 6:4, 4:6
Finalista 4. 20 lutego 2011 Marsylia Twarda (hala) Szwecja Robin Söderling 7:6(8), 3:6, 3:6
Finalista 5. 31 lipca 2011 Umag Ceglana Ukraina Ołeksandr Dołhopołow 4:6, 6:3, 3:6
Finalista 6. 9 października 2011 Pekin Twarda Czechy Tomáš Berdych 6:3, 4:6, 1:6
Zwycięzca 6. 30 października 2011 Petersburg Twarda (hala) Serbia Janko Tipsarević 6:3, 3:6, 6:2
Finalista 7. 6 maja 2012 Monachium Ceglana Niemcy Philipp Kohlschreiber 6:7(8), 3:6
Zwycięzca 7. 17 czerwca 2012 Londyn Trawiasta Argentyna David Nalbandian 6:7(3), 4:3 dyskwalifikacja
Zwycięzca 8. 15 lipca 2012 Umag Ceglana Hiszpania Marcel Granollers 6:4, 6:2
Zwycięzca 9. 10 lutego 2013 Zagrzeb Twarda (hala) Austria Jürgen Melzer 6:3, 6:1
Finalista 8. 16 czerwca 2013 Londyn Trawiasta Wielka Brytania Andy Murray 7:5, 5:7, 3:6
Zwycięzca 10. 9 lutego 2014 Zagrzeb Twarda (hala) Niemcy Tommy Haas 6:3, 6:4
Finalista 9. 16 lutego 2014 Rotterdam Twarda (hala) Czechy Tomáš Berdych 4:6, 2:6
Zwycięzca 11. 23 lutego 2014 Delray Beach Twarda Południowa Afryka Kevin Anderson 7:6(6), 6:7(7), 6:4
Zwycięzca 12. 8 września 2014 US Open, Nowy Jork Twarda Japonia Kei Nishikori 6:3, 6:3, 6:3
Zwycięzca 13. 19 października 2014 Moskwa Twarda (hala) Hiszpania Roberto Bautista-Agut 6:4, 6:4
Zwycięzca 14. 25 października 2015 Moskwa Twarda (hala) Hiszpania Roberto Bautista-Agut 6:4, 6:4
Finalista 10. 21 lutego 2016 Marsylia Twarda (hala) Australia Nick Kyrgios 2:6, 6:7(3)
Finalista 11. 21 maja 2016 Genewa Ceglana Szwajcaria Stan Wawrinka 4:6, 6:7(11)
Zwycięzca 15. 21 sierpnia 2016 Cincinnati Twarda Wielka Brytania Andy Murray 6:4, 7:5
Zwycięzca 16. 30 października 2016 Bazylea Twarda (hala) Japonia Kei Nishikori 6:1, 7:6(5)
Zwycięzca 17. 7 maja 2017 Stambuł Ceglana Kanada Milos Raonic 7:6(3), 6:3
Finalista 12. 25 czerwca 2017 Londyn Trawiasta Hiszpania Feliciano López 6:4, 6:7(2), 6:7(8)
Finalista 13. 16 lipca 2017 Wimbledon, Londyn Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 3:6, 1:6, 4:6
Finalista 14. 28 stycznia 2018 Australian Open, Melbourne Twarda Szwajcaria Roger Federer 2:6, 7:6(5), 3:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca 18. 24 czerwca 2018 Londyn Trawiasta Serbia Novak Đoković 5:7, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca 19. 13 czerwca 2021 Stuttgart Trawiasta Kanada Félix Auger-Aliassime 7:6(2), 6:3
Finalista 15. 24 października 2021 Moskwa Twarda (hala) Rosja Asłan Karacew 2:6, 4:6
Zwycięzca 20. 31 października 2021 Petersburg Twarda (hala) Stany Zjednoczone Taylor Fritz 7:6(3), 4:6, 6:4
Finalista 16. 2 października 2022 Tel Awiw-Jafa Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6

Gra podwójna (0–2)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicyWynik finału
Finalista 1. 31 lipca 2011 Umag Ceglana Chorwacja Lovro Zovko Włochy Simone Bolelli
Włochy Fabio Fognini		 3:6, 7:5, 7–10
Finalista 2. 30 lipca 2021 Tokio Twarda Chorwacja Ivan Dodig Chorwacja Nikola Mektić
Chorwacja Mate Pavić		 4:6, 6:3, 6–10

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej2006200720082009201020112012201320142015201620172018201920202021202220232024Wygrane turniejeBilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open – 1R 4R 4R SF 4R – 3R 2R – 3R 2R F 4R 4R 1R 4R – 1R 0 / 15 35–15
French Open – 1R 2R 4R 4R 1R 3R 3R 3R 4R 1R QF QF 2R 1R 2R SF – 0 / 16 31–16
Wimbledon – 1R 4R 3R 1R 1R 4R 2R QF QF QF F 2R 2R NH 3R – – 0 / 14 31–13
US Open – – 3R QF 2R 3R QF – W SF 3R 3R QF 4R 3R 1R 4R – 1 / 14 41–13
Bilans spotkań 0–0 0–3 9–4 12–4 9–4 5–4 9–3 5–2 14–3 12–3 8–4 13–4 15–4 8–4 5–3 3–4 11–3 0–0 0–1 N/A 138–57
ATP Finals
ATP Finals – – – – – – – – RR – RR RR RR – – – – – 0 / 4 2–10
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells – – 2R 3R 2R 3R 2R 3R 4R 2R QF 2R 3R 3R NH – 2R – 0 / 13 11–13
Miami – – 2R 3R 4R 2R 3R QF 2R – 3R 2R 4R 2R NH 4R 3R – 0 / 13 15–13
Monte Carlo – – 1R 2R 3R 3R 2R 3R 2R QF – QF QF 2R NH 1R 2R – 0 / 13 14–13
Madryt – – 3R 2R 3R 2R 3R 1R 3R 2R – 2R – QF NH – 2R – 0 / 11 14–10
Rzym – – 1R 3R 2R QF 1R 2R 2R 1R – QF SF 2R 3R 2R 3R – 0 / 14 18–14
Montreal/Toronto – – QF 1R 1R 3R 3R – 3R 2R 2R – QF 3R NH 2R 3R – 0 / 12 15–12
Cincinnati – – 1R 2R 1R 1R QF – 3R 3R W – SF 1R 1R 2R 3R – 1 / 13 19–12
Szanghaj 1R 1R 1R QF – 1R 3R 2R SF 2R 1R NH – 0 / 10 8–10
Paryż – – 3R QF 3R 1R 2R 2R – 2R SF QF QF 2R 3R 2R 1R – 0 / 14 16–14
Hamburg – – 1R Nie ATP Tour Masters 1000 0 / 1 0–1
Bilans spotkań 0–0 0–0 9–9 9–9 5–9 9–9 11–9 8–6 10–8 6–8 13–5 9–7 14–8 8–8 3–3 7–6 9–8 0–0 0–0 N/A 130–112
Ranking na koniec sezonu
170 71 23 14 14 21 15 37 9 13 6 6 7 39 42 30 17 672 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Przypisy

  1. ↑ Decision in the case of Marin Cilic. itftennis.com, 2013-09-16. [dostęp 2013-10-26]. (ang.).
  2. ↑ Marcin Motyka: Marin Cilić zawieszony na dziewięć miesięcy. sportowefakty.pl, 2013-09-16. [dostęp 2013-10-26]. (pol.).
  3. ↑ CAS decision in the case of Marin Cilic. itftennis.com, 2013-10-25. [dostęp 2013-10-26]. (ang.).
  4. ↑ Cilic cleared to play again after suspension reduced, „Tennis.com” [dostęp 2018-03-17].
  5. ↑ Rafał Smoliński: Marin Cilić nie obroni tytułu w Cincinnati. Wycofała się również Wiktoria Azarenka. Sportowe Fakty, 2017-08-11. [dostęp 2017-09-12]. (pol.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.