Ivica Kostelić

Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1979 Zagrzeb
Klub	SK Zagreb
Wzrost	182 cm
Debiut w PŚ	25 października 1998 w Sölden (DNF – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	11 grudnia 2000 w Sestriere (21. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	25 listopada 2001 w Aspen (1. miejsce – slalom)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	25 listopada 2001 w Aspen (1. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja Igrzyska olimpijskie srebro Turyn 2006 Kombinacja srebro Vancouver 2010 Superkombinacja srebro Vancouver 2010 Slalom srebro Soczi 2014 Superkombinacja Mistrzostwa świata złoto St. Moritz 2003 Slalom srebro Schladming 2013 Superkombinacja brąz Ga-Pa 2011 Supergigant Mistrzostwa świata juniorów brąz Schladming 1997 Kombinacja Puchar Świata Kryształowa Kula 2010/2011 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 2001/2002 Mała Kryształowa Kula 2010/2011 2. miejsce 2008/2009 2. miejsce 2011/2012 3. miejsce 2012/2013 Puchar Świata (Superkombinacja) Mała Kryształowa Kula 2010/2011 Mała Kryształowa Kula 2011/2012 Mała Kryształowa Kula 2012/2013 2. miejsce 2007/2008 3. miejsce 2006/2007 3. miejsce 2009/2010 Puchar Świata (Supergigant) 3. miejsce 2010/2011
Strona internetowa

Ivica Kostelić (ur. 23 listopada 1979 w Zagrzebiu) – chorwacki narciarz alpejski, czterokrotny wicemistrz olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata i zdobywca Pucharu Świata w roku 2011, a także zapalony żeglarz morski^[1].

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Ivica Kostelić pojawił się 16 grudnia 1994 roku w zawodach FIS Race w Zermatt, gdzie zajął 114. miejsce w gigancie. W lutym 1997 roku brał udział mistrzostwach świata juniorów w Schladming, gdzie jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce w slalomie. Chorwat nie startował wcześniej, ani później na imprezach tego cyklu. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 25 października 1998 roku w Sölden, gdzie nie ukończył rywalizacji w slalomie gigancie. W 1999 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie w swoim jedynym starcie, supergigancie, zajął 32. miejsce. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 11 grudnia 2000 roku w Sestriere, zajmując 21. miejsce w slalomie. W sezonie 2000/2001 punktował jeszcze dwukrotnie i ostatecznie zajął 107. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Pierwszy sukces osiągnął na początku sezonu 2001/2002, 25 listopada 2001 roku w Aspen, gdzie zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w slalomie. W kolejnych zawodach tego sezonu jeszcze pięciokrotnie stawał na podium: 13 stycznia w Wengen i 9 marca 2002 roku w Altenmarkt zwyciężał w slalomie, 6 stycznia w Adelboden był drugi, a 22 grudnia 2001 roku w Kranjskiej Gorze i 22 stycznia 2002 roku w Schladming zajmował trzecie miejsce w tej samej konkurencji. Wyniki te pozwoliły mu na zdobycie małej kryształowej kuli w klasyfikacji slalomu oraz zajęcie siódmego miejsca w klasyfikacji generalnej. W lutym 2002 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie był dziewiąty w gigancie, a slalomu nie ukończył. W kolejnym sezonie uzyskiwał podobne wyniki, czterokrotnie stając na podium zawodów PŚ. Ponownie odniósł trzy zwycięstwa: 16 grudnia 2002 w Sestriere, 12 stycznia w Bormio i 5 stycznia 2003 w Kranjskiej Gorze zwyciężał w slalomie. W klasyfikacji generalnej ponownie był siódmy, jednak tym razem w klasyfikacji slalomu był drugi za Finem Kalle Palanderem. Zdobył ponadto złoty medal w swej koronnej konkurencji podczas mistrzostw świata w Santk Moritz. Wyprzedził wtedy bezpośrednio Szwajcara Silvana Zurbriggena oraz Włocha Giorgio Roccę.

Przez kolejne cztery sezony Kostelić nie plasował się w czołowej dziesiątce klasyfikacji końcowej. W tym czasie łącznie sześć razy stawał na podium, w tym 15 grudnia 2003 roku w Madonna di Campiglio wygrał slalom, a 10 grudnia 2006 roku w Reiteralm był najlepszy w superkombinacji. Najlepiej wypadł w sezonie 2006/2007, kiedy w klasyfikacji generalnej zajął 25. miejsce, a w klasyfikacji kombinacji był trzeci za Norwegiem Akselem Lundem Svindalem i Szwajcarem Markiem Berthodem. Z mistrzostw świata w Bormio w 2005 roku oraz rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Åre wrócił bez medalu, zajął za to drugie miejsce w kombinacji na igrzyskach olimpijskich w Turynie. Rozdzielił tam na podium Teda Ligety’ego z USA oraz Austriaka Rainera Schönfeldera. Na tych samych igrzyskach był też szósty w slalomie, a w supergigancie zajął 31. miejsce. W sezonie 2007/2008 sześciokrotnie stawał na podium, jednak nie odniósł zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej był piąty, w klasyfikacji slalomu szósty, a w kombinacji drugi, ulegając tylko Bode Millerowi z USA.

Na najwyższy stopień podium Chorwat powrócił 22 grudnia 2008 roku w Alta Badia, zwyciężając w zawodach PŚ w slalomie. Ponadto jeszcze pięć razy znalazł się w najlepszej trójce: 6 stycznia 2009 roku w Zagrzebiu był drugi, 18 stycznia w Wengen i 27 stycznia 2009 w Schladming był trzeci w slalomie, a 25 stycznia 2009 w Kitzbühel był drugi w kombinacji. Na koniec sezonu był czwarty w klasyfikacji generalnej i kombinacji oraz drugi w klasyfikacji slalomu, ulegając tylko Jean-Baptiste’owi Grange’owi z Francji. Na mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku został zgłoszony tylko do supergiganta, jednak ostatecznie nie wystartował. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Vancouver zdobył dwa srebrne medale. W slalomie wyprzedził go tylko Włoch Giuliano Razzoli, a w superkombinacji lepszy był jedynie Bode Miller. W zawodach pucharowych pięć razy stawał na podium, w tym 17 stycznia 2010 roku w Wengen wygrał slalom, a tydzień później w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. W klasyfikacji końcowej był piąty, w slalomie czwarty, a w kombinacji trzeci.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 2010/2011, kiedy sięgnął po Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz po mniejsze trofea za wygrane w klasyfikacjach superkombinacji i slalomu. Był też trzeci w klasyfikacji supergiganta, przegrywając tylko ze Szwajcarem Didierem Cuche i Austriakiem Georgiem Streitbergerem. Dziesięciokrotnie stawał na podium, w tym siedem razy zwyciężał: 2 stycznia w Monachium, 9 stycznia w Adelboden i 16 stycznia w Wengen był najlepszy w slalomie, 21 stycznia w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 14 stycznia w Wengen, 23 stycznia w Kitzbühel i 30 stycznia w Chamonix zwyciężał w superkombinacji. Sukcesy te nie przełożyły się jednak na wyniki podczas mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen w lutym 2011 roku. Kostelić zdobył tam tylko jeden medal – w supergigancie był trzeci za Włochem Christofem Innerhoferem i Austriakiem Hannesem Reicheltem. Wysoką formę prezentował także w kolejnym sezonie, dziewięciokrotnie plasując się na podium. Zwycięstwa odnosił: 8 grudnia w Beaver Creek, 21 grudnia we Flachau i 15 stycznia w Wengen w slalomie oraz 13 stycznia w Wengen, 22 stycznia w Kitzbühel i 12 lutego w Soczi w superkombinacji. Nie wystarczyło to jednak, by stanąć na podium klasyfikacji końcowej, w której Kostelić był ostatecznie czwarty. Wygrał za to klasyfikację kombinacji, a w klasyfikacji slalomu był drugi za Marcelem Hirscherem.

Kolejny medal wywalczył na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zajął drugie miejsce w superkombinacji. Rozdzielił tam Teda Ligety’ego i Romeda Baumanna z Austrii. Na tych samych mistrzostwach był też między innymi piąty w slalomie. W zawodach pucharowych pięciokrotnie znajdował się na podium, przy tym 27 stycznia w Kitzbühel wygrał superkombinację, a 10 marca 2013 roku w Kranjskiej Gorze był najlepszy w slalomie. Na koniec sezonu 2012/2013 był pierwszy w klasyfikacji kombinacji, trzeci w slalomie oraz piąty w klasyfikacji generalnej. Rok później tylko dwa razy znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów PŚ, jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce wywalczone 17 listopada 2013 roku w Levi w slalomie. Sezon ten zakończył ostatecznie na 42. miejscu w klasyfikacji generalnej. W połowie lutego 2014 roku startował na igrzyskach olimpijskich w Soczi, gdzie zdobył srebrny medal w superkombinacji. Przegrał tylko z Sandro Vilettą ze Szwajcarii, a wyprzedził bezpośrednio Christofa Innerhofera. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w slalomie.

Jego siostra Janica Kostelić, również uprawiała narciarstwo alpejskie.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
9.	21 lutego	2002	Park City	Gigant	2:23,28	+1,64	Stephan Eberharter
DNF2	23 lutego	2002	Deer Valley	Slalom	1:41,06	–	Jean-Pierre Vidal
2.	14 lutego	2006	Sestriere	Kombinacja	3:09,35	+0,53	Ted Ligety
31.	16 lutego	2006	Sestriere	Supergigant	1:30,65	+2,88	Kjetil Andre Aamodt
6.	25 lutego	2006	Sestriere	Slalom	1:43,14	+1,31	Benjamin Raich
18.	15 lutego	2010	Whistler	Zjazd	1:54,31	+1,18	Didier Défago
16.	19 lutego	2010	Whistler	Supergigant	1:30,34	+1,13	Aksel Lund Svindal
2.	21 lutego	2010	Whistler	Superkombinacja	2:44,92	+0,33	Bode Miller
7.	23 lutego	2010	Whistler	Gigant	2:37,83	+1,05	Carlo Janka
2.	27 lutego	2010	Whistler	Slalom	1:39,32	+0,16	Giuliano Razzoli
2.	14 lutego	2014	Krasnaja Polana	Superkombinacja	2:45,20	+0,34	Sandro Viletta
24.	16 lutego	2014	Krasnaja Polana	Supergigant	1:18,14	+2,05	Kjetil Jansrud
27.	19 lutego	2014	Krasnaja Polana	Gigant	2:45,29	+4,39	Ted Ligety
9.	22 lutego	2014	Krasnaja Polana	Slalom	1:41,84	+2,27	Mario Matt

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
32.	2 lutego	1999	Vail/Beaver Creek	Supergigant	1:17,80	+3,27	Lasse Kjus
DNF1.	12 lutego	2003	St. Moritz	Gigant	2:45,93	–	Bode Miller
1.	16 lutego	2003	St. Moritz	Slalom	1:40,66	–	–
DNF1.	12 lutego	2005	Bormio	Slalom	1:41,34	–	Benjamin Raich
12.	8 lutego	2007	Åre	Superkombinacja	2:30,39	+1,40	Daniel Albrecht
DSQ1.	14 lutego	2007	Åre	Gigant	2:19,64	–	Aksel Lund Svindal
DNF2.	17 lutego	2007	Åre	Slalom	1:57,33	–	Mario Matt
DNS.	4 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:19,41	–	Didier Cuche
3.	9 lutego	2011	Ga-Pa	Supergigant	1.39,03	+0,72	Christof Innerhofer
13.[2]	18 lutego	2011	Ga-Pa	Gigant	2:11,90	+1,34	Ted Ligety
8.	20 lutego	2011	Ga-Pa	Slalom	1:42,88	+1,16	Jean-Baptiste Grange
28.	6 lutego	2013	Schladming	Supergigant	1:23,96	+2,93	Ted Ligety
20.	9 lutego	2013	Schladming	Zjazd	2:01,32	+2,93	Aksel Lund Svindal
2.	11 lutego	2013	Schladming	Superkombinacja	2:56,96	+1,15	Ted Ligety
25.	15 lutego	2013	Schladming	Gigant	2:34,72	+5,80	Ted Ligety
5.	17 lutego	2013	Schladming	Slalom	1:51,03	+1,12	Marcel Hirscher
DNF1.	5 lutego	2015	Vail/Beaver Creek	Supergigant	1:15,68	–	Hannes Reichelt
12.	8 lutego	2015	Vail/Beaver Creek	Superkombinacja	2:36,10	+1,05	Marcel Hirscher
15.	15 lutego	2015	Vail/Beaver Creek	Slalom	1:57,47	+3,40	Jean-Baptiste Grange
38.	19 lutego	2017	St. Moritz	Slalom	1:34,75	+7,95	Marcel Hirscher

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
14.	26 lutego	1997	Schladming	Zjazd	1:32,21	+1,53	Matteo Berbenni
16.	27 lutego	1997	Schladming	Supergigant	1:14,96	+1,03	Martin Stocker
22.	28 lutego	1997	Schladming	Gigant	2:00,57	+7,30	Benjamin Raich
10.	1 marca	1997	Schladming	Slalom	1:34,80	+5,08	Mitja Dragšič
3.	1 marca	1997	Schladming	Kombinacja	48,87 pkt	+49,11 pkt	Markus Larsson

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Ivicy Kostelića
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-27)]. (niem. • ang. • fr.)