Marian Meir Abraham Eiger
Ilustracja
Marian Eiger
Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1873
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1939
Krynica-Zdrój

profesor nauk medycznych
Specjalność: fizjologia
Alma Mater

Uniwersytet Moskiewski

Uniwersytet Stefana Batorego
Odznaczenia
Medal Niepodległości
Nekrolog Mariana Eigera

Marian Meir Abraham Eiger, ps. Czarnecki[1] (ur. 22 sierpnia 1873 w Częstochowie, zm. 20 lipca 1939 w Krynicy) – polski lekarz, fizjolog żydowskiego pochodzenia, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Jakuba Eigera (zm. 1888)[2], właściciela fabryki cementu, i Franciszki z domu Mendelson (1836–1894)[3]. Pochodził ze znanej żydowskiej rodziny rabinów, jego pradziadem był Akiwa Eger (1761–1837)[4].

Uczęszczał do gimnazjum w Warszawie, potem studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie w Dorpacie i Uniwersytecie Moskiewskim. Jego nauczycielami byli m.in. Feliks Nawrocki i Michaił Nikiforow. Po ukończeniu studiów w 1899 praktykował przez pięć lat w Berlinie u Mendla, Fränkla i Richtera. W latach 1905–1906, w czasie wojny rosyjsko-japońskiej był lekarzem wojskowym i konsultantem w Port Arthur[5].

Od 1907 w Warszawie. Pracował w klinice Teodora Dunina i w Szpitalu Dzieciątka Jezus u Przewoskiego i Dmochowskiego. W 1909 przedstawił w Moskwie dysertację, na której podstawie otrzymał tytuł doktora medycyny. Od 1910 do 1914 był asystentem Napoleona Cybulskiego w Instytucie Fizjologii UJ. W 1915 został Privatdozentem na Uniwersytecie w Bernie, i wykładał tam fizjologię do 1919. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wrócił do kraju.

Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[6]. Był członkiem Wojskowej Rady Sanitarnej w Warszawie. 18 sierpnia 1920 roku został oddany do dyspozycji szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” i mianowany kierownikiem wszystkich szpitali wojskowych w Zagłębiu Dąbrowskim[7]. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy. Posiadał przydział w rezerwie do kompanii zapasowej sanitarnej Nr 9, a w następnym roku do 9 batalionu sanitarnego w Siedlcach. Zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 57. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[8][9].

W 1922 otrzymał katedrę fizjologii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1938 przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Warszawy. Zmarł 20 lipca 1939 na zawał serca w Krynicy. Został pochowany 24 lipca na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ulicy Okopowej. Położenie grobu jest nieznane.

Był wiceprzewodniczącym Rady Akcjonariuszy Towarzystwa Fabryk Portland-Cementu Wysoka S.A. Należał do Towarzystwa Medycyny Społecznej w Warszawie, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Został odznaczony Medalem Niepodległości.

Prace Eigera dotyczyły m.in. automatyzmu serca, elektrokardiografii (której był jednym z pionierów), regulacji przewspółczulnej, wydzielania żółci, endokrynnej czynności trzustki, nowotworzenia.

Wybrane prace

  • Topografia zwojów nerwowych wewnątrzsercowych u świnki morskiej, myszy białej i człowieka. Warszawa : Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 1911
  • Metoda elektrokardyograficzna, jej znaczenie, oraz zastosowanie kliniczne. Przegląd Lekarski 50, 6, ss. 77-80 i 7, ss. 96-99 (1911)
  • Podstawy fizyologiczne elektrokardyografii. Kraków : Akademia Umiejętności, 1911
  • Die physiologischen Grundlagen der Elektrokardiographie[10]. (1913)
  • Das Elektrokardiogramm als Ausdruck der algebraischen Summe (bzw. Resultante) der Aktionsströme des einkammerigen und zweikammerigen Herzens. Die physiologischen Grundlagen der Elektrokardiographie[11]. (1915)
  • Krew W: Fizyologia człowieka T. I. Warszawa 1915 ss. 28-64
  • Doświadczalne badania choroby Basedowa. Przegląd Lekarski 55, 17, ss. 302-303 (1916)
  • Elektryczność, wytwarzana przez ustrój żywy, jako zjawisko fizyczno-chemiczne przemiany materji. Lekarz Wojskowy 2, 12, ss. 358-372 (1921)
  • Les ganglions et les cellules nerveuses sousendocardioques : leur role dans l'automatisme du coeur. Zürich : Ed. Art. Institut Orell Füssli, 1923
  • M. Eiger, F. Grossman, E. Klemczyński. Badania interferometryczne krwi w zastosowaniu do ciąży i raka macicy. Warszawa, 1927
  • Der Einfluss des Nervus Vagus auf die Glykogenbildung in der Leber und eine neue Methode zur Untersuchung des Leberstoffwechsels in seiner Abhängigkeit vom Nervensystem. Wilno, 1928
  • O badaniach interferometrycznych. Warszawa, 1929
  • Badania nad nowotworami doświadczalnemi. 1, Wpływ układu nerwowego mimowolnego oraz wpływ odżywiania na powstanie nowotworów doświadczalnych ; Djeta jako środek społeczno-leczniczy zapobiegawczy. Warszawa, 1930
  • Untersuchungen über experimentelle Geschwülste I. Mitteilung Der Einfluß des vegetativen Nervensystems und der Ernährung auf die Entstehung experimenteller Geschwülste[12]. (1931)
  • Próby przeciwfermentacyjnego leczenia raków i mięsaków szczurzych : doniesienie tymczasowe. Wilno, 1937
  • M. Eiger, M. Januszkiewiczowa. Padaczki i ich leczenie z punktu widzenia endokrynologii w świetle interferometrii : doniesienie tymczasowe. Warszawa, 1938

Przypisy

  1. ↑ Eiger, Marian W: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Tom 2. Książka i Wiedza, 1985 s. 27
  2. ↑ Grób Jakuba Eigera w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie
  3. ↑ Grób Franciszki Eiger w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie
  4. ↑ Polski słownik judaistyczny: dzieje, kultura, religia, ludzie. Wydawn. Prószyński i S-ka, 2003 s. 369
  5. ↑ Łoza 1938 ↓, s. 165.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 579.
  7. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 74 z 18 sierpnia 1920 roku, pkt 844.
  8. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 61.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1175, 1213.
  10. ↑ M. Eiger, Die physiologischen Grundlagen der Elektrokardiographie, „Pflüger's Archiv für die gesamte Physiologie des Menschen und der Tiere”, 151 (1-3), 1913, s. 1–51, DOI: 10.1007/BF01681138, ISSN 0365-267x (niem.).
  11. ↑ M. Eiger, Das Elektrokardiogramm als Ausdruck der algebraischen Summe (bzw. Resultante) der Aktionsströme des einkammerigen und zweikammerigen Herzens, „Pflüger's Archiv für die gesamte Physiologie des Menschen und der Tiere”, 162 (7-10), 1915, s. 433–488, DOI: 10.1007/BF01681651, ISSN 0365-267x (niem.).
  12. ↑ M. Eiger, E. Czarnecki, Untersuchungen über experimentelle Geschwülste, „Zeitschrift für Krebsforschung”, 33 (1-2), 1931, s. 296–301, DOI: 10.1007/BF01792283, ISSN 0301-1585 (niem.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.