Walenty Kamiński
Ilustracja
kapitan kapitan
Pełne imię i nazwisko

Walenty Marcin August Kamiński

Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1894
Kiełpiny

Data i miejsce śmierci

16–19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

66 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

bankowiec

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Walenty Marcin August Kamiński[1][2] (ur. 12 listopada 1894 w Kiełpinach, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – bankowiec, kapitan pospolitego ruszenia piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 12 listopada 1894 we wsi Kiełpiny, w ówczesnym powiecie lubawskim Prus Zachodnich, w rodzinie Walentego, nauczyciela i Heleny z Bielickich[3]. Jego młodszy brat Józef Teofil był posłem na Sejm II RP. W 1905 rozpoczął naukę w progimnazjum Collegium Marianum w Pelplinie. 1 października 1909 przeniósł się do gimnazjum w Kościerzynie, a w Wielkanoc 1912 do gimnazjum w Brodnicy, w którym dwa lata później zdał maturę. W Brodnicy został członkiem tajnego związku młodzierzy Filomaci Pomorscy.

Uczestniczył w I wojnie światowej. 17 sierpnia 1914 został powołany do armii niemieckiej, w której służył do 19 marca 1919. Dwukrotnie ranny.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 66 pułku piechoty, w którym był organizatorem II batalionu i jego dowódcą w okresie wojny polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana. Został przeniesiony do rezerwy. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1]. W 1939 został zaliczony do pomocniczej służby wojskowej[2].

Pracował zawodowo jako bankowiec. W 1933 mieszkał w Toruniu przy ul. Mostowej 10[3].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został zmobilizowany do Oddziału II Sztaby DOK VIII, aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Kozielsku. Między 15 a 17 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[2]. Między 16 a 19 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[2]. W 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 1779[2]. Przy zwłokach Marcina Kamińskiego zostały odnalezione legitymacja oficerska, dowód osobisty, legitymacja odznaczeniowa, karta tramwajowa, wizytówka, fotografie, listy, dwa kalendarzyki[4].

5 października 2007 r. Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[6].

Był żonaty z Jadwigą z Ruchniewiczów, z którą miał troje dzieci[7].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Walenty Kamiński w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał 28 maja 1933, że posiada order z wybitym na lewej stronie krzyża numerem „307”, natomiast został mu nadany order z numerem „2389”[3].

Przypisy

  1. 1 2 Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 253, 1005.
  2. 1 2 3 4 5 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 363.
  3. 1 2 3 Kolekcja ↓, s. 1.
  4. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 74. ISBN 83-7001-294-9.
  5. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  6. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-04-20].
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  8. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 321)
  9. 1 2 Kolekcja ↓, s. 3.
  10. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 122.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.