Marcin Bornus-Szczyciński (ur. 1951) – jeden z pionierów wykonawstwa wokalnej muzyki barokowej w Polsce, założyciel zespołu Bornus Consort.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Przez cztery lata pracował jako asystent na Wydziale Zarządzania UW, następnie wybrał wolny zawód artysty muzyka. W 1986 w ramach stypendium rządu francuskiego odbył kurs mistrzowski w Konserwatorium w Paryżu.

Założyciel zespołu Bornus Consort (1981), który powstał w odpowiedzi na zamówienie redakcji muzyki dawnej Polskiego Radia i jako pierwszy w Polsce podjął próbę rekonstrukcji brzmienia małego męskiego zespołu wokalnego, w którym wymagana jest specyficzna technika wokalna.

Zespół specjalizuje się w polifonii polskiej z przełomu XVI i XVII w. Dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia, a także płyt z utworami Bartłomieja Pękiela, Piotra z Grudziądza, Mikołaja Zieleńskiego, Marcina Mielczewskiego, dzieła wszystkie Wacława z Szamotuł, polskie pieśni wielkopostne, śpiewy o św. Wojciechu, Chansons et Motets, Media vita i in. Koncertował w większości krajów europejskich.

Na zamówienie Teatru Wielkiego w Warszawie przygotował średniowieczny dramat liturgiczny „Ludus Danielis” oraz operę wczesnobarokową autorstwa Marco da Gagliano – „Dafne” (1608).

Współpracował m.in. z następującymi zespołami i orkiestrami:

• w Polsce
  • Fistulatores et Tubicinatores Varsovienses (Warszawa),
  • Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej (Warszawa),
  • Sinfonia Varsovia (Warszawa),
  • Concerto Palacco (Warszawa),
  • Schola Teatru Węgajty,
• za granicą
  • Ars Cameralis (Praga),
  • Capella Regia Musicalis (Praga),
  • Musica Florea (Praga),
  • Haendelsverenigung (Amsterdam),
  • Les Arts Florissants (Paryż),
  • Codex Calixtinus (Paryż)
  • Hortus Musicus (Tallinn),
  • Linnamuusikud (Tallinn),
  • Akadiemia Starinnoj Muzyki (Moskwa),
  • Musicalische Compagney (Berlin),
  • La Petite Bande (Bruksela),
  • Cantio antiqua (Praga).

Ostatnio poświęcił się niemal wyłącznie monodii, szczególnie liturgicznej. Sam siebie chętniej niż muzykiem nazywa „tradycjonarzem”, zajmującym się rozpoznawaniem, utrwalaniem i upowszechnianiem rozmaitych tradycji lokalnych.

Od 1991 wykłada liturgiczny śpiew tradycyjny w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oo. Dominikanów w Krakowie i Warszawie. Zainteresowanie dominikańską tradycją liturgiczną od XIII wieku do lat dwudziestych minionego stulecia zaowocowało badaniami we współpracy z francuskim muzykologiem i śpiewakiem, Marcelem Peresem oraz z Dominikiem Vellardem.

Był także inicjatorem i twórcą Festiwalu Muzyki Dawnej w Starym Sączu oraz projektu „Siedem Tradycji” w ramach Festiwalu Kraków 2000. Prowadził międzynarodowy Festiwalu Muzyki Dawnej Pieśń Naszych Korzeni w Jarosławiu. Do XIV edycji był też dyrektorem artystycznym Festiwalu^[1], a obecnie pełni w nim rolę doradcy.

Nagrody

W 2019 roku został laureatem medalu Per Artem ad Deum (Przez sztukę do Boga), który odebrał 10 czerwca 2019 podczas wystawy Sacroexpo w Kielcach^[2].

Przypisy