Ludwik de Laveaux
Ilustracja
Ludwik de Laveaux (<1934)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1891
Frysztak, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 1969
Londyn, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo 1 Dywizji Górskiej
Dowództwo OK Nr I
2 Pułk Piechoty Legionów
8 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty
szef sztabu okręgu korpusu
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę” Odznaka 4 Pułku Piechoty

Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, w 1966 roku mianowany generałem brygady przez prezydenta RP na uchodźstwie, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku[1].

Życiorys

Syn Mariana i Władysławy z Giebułtowskich. Krewny artysty malarza, Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce Wesele. Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.

Służył w Legionach, w 1 i 4 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został aresztowany przez władze austriackie i skierowany na front włoski. Zbiegł z transportu. Od 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. „Randolf”. Od 2 listopada 1918 wchodził w skład Naczelnej Komendy Wojsk Polskich we Lwowie. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW[2] i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3–4 listopada 1918 roku). Współpracownik naczelnego komendanta Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 roku podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.

Ludwik de Laveaux (1919)

Dowodził I batalionem 4 pułku piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, otrzymał przydział do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu[3]. W grudniu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 roku objął dowództwo 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu[4]. W styczniu 1936 roku mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.

W kampanii wrześniowej walczył w Armii „Modlin”. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Dössel. W 1945 roku w 2 Korpusie we Włoszech.

Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów[5].

Żonaty od 9 stycznia 1922 z Marią Woysym Antoniewicz (zm. 1987). Syn Ludwik i córka Anna przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Ludwik de Laveaux został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie, gdzie 10 lipca 1971 poświęcono płytę nagrobną (11C - HH)[6].

Awanse

  • chorąży – 5 maja 1915
  • podporucznik – 1 kwietnia 1916[7]
  • major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
  • podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]
  • pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]
  • generał brygady – 1966 (awansowany przez władze emigracyjne w Londynie)

Ordery i odznaczenia

Wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
  2. ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 99.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
  5. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 120.
  6. ↑ Poświęcenie płyty na grobie śp. Ludwika de Laveaux. „Biuletyn”. Nr 21, s. 100, grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
  8. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
  9. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 7.
  10. ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 1.
  11. ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  14. ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 3.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  16. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu akcji przeciwpowodziowej w 1934 roku”.
  17. 1 2 Laveaux, de, Ludwik - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-21].
  18. 1 2 Na podstawie fotografii [1].
  19. ↑ Płk. dypl. Ludwik de Laveaux. [dostęp 2014-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)].

Bibliografia

  • de Laveaux Ludwik. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.329 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-22].
  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 15.
  • Wiktor Krzysztof Cygan: Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik Biograficzny, wydawnictwo Barwa i Broń.
  • Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (17), s. 95, 98, Grudzień 1969. Koło Lwowian w Londynie. 
  • Andrzej Kosiek: W obronie Lwowa. [w:] Nowe Podkarpacie.10/87.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • J. Woyno: Generał brygady Ludwik de Laveaux, Zeszyty Sandomierskie nr 15.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.