Lobbing pośredni (także: lobbing oddolny[1]) – technika wspomagania tradycyjnego lobbingu, która ma za zadanie ukazanie rządzącym i opinii publicznej, że polityka, za którą lobbuje dana grupa, popierana jest nie tylko przez nią, ale też przez szerokie masy społeczne[2].

Charakterystyka

W lobbingu pośrednim przedsiębiorstwa lobbingowe przekonują różnego rodzaju podmioty (organizacje społeczne, non-profit, NGO) do swoich racji i zachęcają, aby występowały one, już we własnym imieniu, do polityków sprawujących władzę. Organizacje te wzbudzają z kolei aktywność społeczną wśród własnych, często bardzo zdyscyplinowanych, zwolenników, co może owocować nawet milionami aktywności w danej sprawie (listy, maile, telefony, demonstracje)[2], a także zebranie określonych środków finansowych na lobbowany cel. Do działań tego rodzaju lobbingu wykorzystuje się np. autorytety środowiskowe, liderów organizacji społecznych, polityków, hierarchów wspólnot religijnych, naukowców, czy ekspertów w różnych dziedzinach[3].

Lobbing pośredni jest kosztowniejszy od bezpośredniego, ponieważ ma wyższe koszty organizacyjne i prowadzony jest za pomocą drogich mediów. Mimo tego, z uwagi na wysoką skuteczność, jest formą rozwojową[2].

W myśl prawa taka forma działalności lobbingowej nie jest formalnie uznawana za lobbing[1].

Przykłady

Lobbing pośredni prowadzony przez organizacje działające na rzecz wprowadzenia zakazu chowu zwierząt w celu pozyskania futer jest w Polsce taktyką organizacji prozwierzęcych[4]. Również organizacje pro-life stosowały tego rodzaju lobbing, by oddziaływać na polityków w celu wprowadzenia ustawodawstwa antyaborcyjnego (stosowano zwykle techniki manifestacji, pikiet, happeningów i petycji)[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Konrad Oświecimski, Grupy interesu i lobbing w amerykańskim systemie politycznym, Kraków: WAM, 2012, s. 27, ISBN 978-83-7614-078-0.
  2. 1 2 3 Konrad Oświecimski, Lobbing w Stanach Zjednoczonych, w: Politeja, nr 1/2007, s. 415-416, ISSN 1733-6716
  3. ↑ Bożena Jaskowska, Lobbing na rzecz bibliotek [online], 2019, s. 599.
  4. ↑ Marta Michalczuk-Wlizło, Małgorzata Podolak, Instytucje i uczestnictwo w procesach demokratycznych, Lublin: null, 2021, ISBN 978-83-227-9479-1 [dostęp 2023-01-21].
  5. ↑ Krzysztof Kowalczyk, Wpływ prokościelnych grup interesu na ustawodawstwo. Casus regulacji antyaborcyjnych w Sejmie VIII kadencji, w: Annales Universitatis Maria Curie-Sklodowska, XXVI, 1/2019, s. 57, 99
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.