Cesarz bizantyński | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia |
ok. 660 |
Data śmierci | |
Moneta | |
Solid Leoncjusza II |
Leoncjusz II (Leontius II, ok. 660–706) – cesarz bizantyjski w latach 695–698.
Zanim został cesarzem, Leoncjusz był dowódcą wojsk za panowania cesarza Justyniana II, został jednak uwięziony przez cesarza z powodu klęski, jaką poniósł pod Sebastopolis w walce z Arabami. Został uwolniony w 695 r., lecz natychmiast zorganizował spisek przeciwko cesarzowi, obalił go i sam objął tron, zaś Justyniana wypędził z kraju. Podczas jego rządów w 697[1] r. Arabowie zdobyli Kartaginę. Wkrótce potem (698) wybuchł kolejny bunt, dowodzony przez Tyberiusza III, za sprawą którego Leoncjusz utracił władzę. Spędził w więzieniu kilka lat, aż do roku 705, kiedy to za pomocą Bułgarów do władzy wrócił Justynian II. Obydwaj buntownicy (Leoncjusz, jak i Tyberiusz) zostali skazani na karę śmierci i straceni.
Przypisy
- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 180. ISBN 83-7425-025-9.