 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 marca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 listopada 1975 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Leon Napiecek (ur. 30 marca 1899 w Rogoźnie, zm. 3 listopada 1975 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i podporucznik Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Leona i Rozalii z d. Kabat[1][2]. Absolwent Szkoły Ludowej i szkoły dokształcającej. Zmobilizowany w 1917 do armii niemieckiej. Od 1 stycznia 1919 w szeregach 1. kompanii rogozińskiej brał udział w powstaniu wielkopolskim m.in. w opanowaniu rodzinnego Rogoźna, Chodzieży, Radwanki i Budzynia[1]. 7 lutego 1919 na szosie z Obornik do Chodzieży, na północ od Budzynia, zdołał podejść z kilkoma żołnierzami do niemieckiego samochodu pancernego Ehrhardt M 1917 i granatami ręcznymi zmusił załogę do poddania się. Za czyn ten został później odznaczony Orderem Virtuti Militari. Zdobyty samochód otrzymał nazwę „Pułkownik Grudzielski”[3][4].
Następnie w stopniu sierżanta w szeregach 6 kompanii, II batalionu 58 pułku piechoty walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej, podczas której został trzykrotnie ranny.
Po zakończeniu wojny pozostał w 58 pułku jako żołnierz zawodowy i jednocześnie ukończył gimnazjum. W 1932, w stopniu starszego sierżanta, pełnił służbę w 7 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[5], wchodzącym w skład Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Awansowany na chorążego 1 lipca 1938. W marcu 1939 dowodził plutonem w 5. kompanii 58 pułku piechoty[6]. 1 lipca tego roku przeniesiony do Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej. Aresztowany przez Niemców 17 września 1939, ale udało mu się uciec i ukryć w Jelonkach. Podczas okupacji działał w szeregach ZWZ, a następnie AK pod pseudonimem „Gordon”. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania, gdzie pracował na różnych stanowiskach. W 1971 otrzymał awans do stopnia podporucznika w uznaniu zasług podczas powstania wielkopolskiego. Zmarł 3 listopada 1975 w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[7].
Życie prywatne
Żonaty, syn Edward[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4742[1][8]
- Medal Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][5][1]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 24 stycznia 1958[7]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Polak (red.) 1993 ↓, s. 149.
- ↑ Lista odznaczonych WKP ↓, tu podano, że był synem Ignacego.
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 7.
- ↑ Magnuski 1993 ↓, s. 60.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933 roku, s. 63.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 616.
- 1 2 Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 36 poz.26.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Łapiński: Zarys historii wojennej 58-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-00-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-04-01].