Lemegeton lub Mniejszy Klucz Salomona (Clavicula Salomonis, Clavicula Salomonis Regis) – anonimowy XVII-wieczny grimoire i jedna z najbardziej popularnych demonologicznych ksiąg.

Magiczny krąg i magiczny trójkąt niezbędny do ewokowania demonów według Aleistera Crowleya.

Autorstwo tej księgi przypisuje się królowi Salomonowi. Jednak tytuły i godności określające demony nie były znane w jego czasach, podobnie jak modlitwy do Jezusa i Trójcy Świętej.

Lemegeton zawiera szczegółowy opis duchów, aniołów, demonów i sposoby ich przywoływania i zmuszania do posłuszeństwa.

Lemegeton podzielony jest na pięć części.

Sztuka Goecji

Goecja to pierwsza część Lemegetonu. Zawiera opis 72 demonów, które Salomon uwięził w specjalnym naczyniu i odtąd są zobowiązane służyć każdemu, kto będzie ich wzywał. Demony Goecji są w większości duchami złymi (upadli Aniołowie) i posiadają ścisłą hierarchię. Najwcześniejszy opis demonów Sztuki Goecji można odnaleźć w Pseudomonarchia Daemonum Jana Wiera z 1577 r. Natomiast pierwszym znanym przekładem na język angielski jest dzieło Reginalda Scota The Discoverie of Witchcraft z 1584 r. Najwcześniejszy znany obecnie egzemplarz Sztuki Goecji powstał kilka lat po ich wydaniu. Sztuka Goecji doczekała się swego najbardziej znanego wydania w 1904 r. dzięki Aleisterowi Crowleyowi i MacGregorowi Mathersowi.

72 duchy Goecji według Crowleya

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[1].

  1. król Bael
  2. książę Agares
  3. prałat Wassago
  4. markiz Samigina
  5. przywódca Marbas
  6. książę Walefor
  7. markiz Amon
  8. książę Barbatos
  9. król Pajmon
  10. przywódca Buer
  11. książę Gusjon
  12. prałat Sytri
  13. król Belet
  14. markiz Leraje
  15. książę Eligos
  16. książę Zepar
  17. przywódca i hrabia Botis
  18. książę Bathin
  19. książę Sallos
  20. król Purson
  21. przywódca i hrabia Maraks
  22. prałat Ipos
  23. książę Aim
  24. markiz Naberius
  25. przywódca i hrabia Glasja-Labolas
  26. książę Bun
  27. markiz i hrabia[2][3] Renowe
  28. książę Beryt
  29. książę Astarot
  30. markiz Forneus
  31. przywódca Foras
  32. król Asmoday
  33. prałat i przywódca Gaap
  34. hrabia Furfur
  35. markiz Marchosjas
  36. prałat Stolas
  37. markiz Feniks
  38. hrabia Halfas
  39. przywódca Malfas
  40. hrabia Raum
  41. książę Fokalor
  42. książę Wepar
  43. markiz Sabnok
  44. markiz Szaks
  45. król i hrabia Win
  46. hrabia Bifrons
  47. książę Wual
  48. przywódca Haagenti
  49. książę Krocel
  50. rycerz Furkas
  51. król Balam
  52. książę Alloces
  53. przywódca Kajm
  54. książę i hrabia[2][3] Murmur
  55. prałat Orobas
  56. książę Gremory
  57. przywódca Ose
  58. przywódca Amy
  59. markiz Orias
  60. książę Wapula
  61. król i przywódca Zagan
  62. przywódca Walak
  63. markiz Andras
  64. książę Haures
  65. markiz Andrealfus
  66. markiz Cymejes
  67. książę Amdusjas
  68. król Belial
  69. markiz Dekarabia
  70. prałat Sajr
  71. książę Dantalion
  72. hrabia Andromalius

Przyzywanie

„Pieczęć tajemna Salomona”, przy pomocy której podporządkował on sobie 72 duchy Sztuki Goecji wraz z ich legionami i zamknął je w mosiężnym naczyniu[4].

W rytuałach wymaga się spełnienia bardzo wielu konkretnych i niełatwych warunków. Rytuały muszą być odprawiane w bardzo konkretnym miejscu (odludnym, gdzie nikt i nic nie zakłóci ceremonii), czasie (najlepiej 2, 4, 6, 8, 10, 12 lub 14 dnia miesiąca księżycowego), z użyciem bardzo konkretnych narzędzi. Dodatkowe warunki dotyczą samego przyzywającego, który musi osiągnąć doskonałość, by nie paść ofiarą przyzwanych potęg.

Każdy z demonów ma odpowiednią porę przywoływania:

  • królowie – między dziewiątą rano a południem oraz od trzeciej po południu aż do zmierzchu
  • książęta – od świtu do po południa i tylko w ładną pogodę
  • prałaci – w każdą porę
  • markizowie – od trzeciej po południu aż do świtu
  • przywódcy (prezydenci) – w każdą porę, jednakże po zmroku za pomocą ich własnych królów
  • hrabiowie (earlowie) – w każdą porę
  • rycerze – o świcie oraz od czwartej po południu do zmierzchu

Każdemu z demonów przyporządkowany jest sigil, czyli magiczny symbol (pieczęć):

  • królowie – pieczęcie w Słońcu (ze złota)
  • książęta – pieczęcie w Wenus (z miedzi)
  • prałaci – pieczęcie w Jowiszu (z cyny)
  • markizowie – pieczęcie w Księżycu (ze srebra)
  • przywódcy (prezydenci) – pieczęcie w Merkurym (z rtęci), przy czym Crowley sugeruje, że być może jednak powinny być one wykonane z mieszaniny miedzi i srebra lub srebra i rtęci
  • hrabiowie (earlowie) – pieczęcie w Wenus i Księżycu (z miedzi i srebra), zmieszanych w równych proporcjach, przy czym Crowley sugeruje, że być może jednak powinny być one wykonane z żelaza
  • rycerze – pieczęcie w Saturnie (z ołowiu)


Sztuka Teurgii Goecji

Druga księga Lemegetonu zawiera opis 31 powietrznych duchów, częściowo dobrych, a częściowo złych.

Duchy te mogą ukazać wszystkie ukryte rzeczy, tajemnice osób, a także wykonać czynności znajdujące się w mocy czterech żywiołów (powietrza, wody, ognia, ziemi).

Sztuka Paulińska

Sztuka Paulińska, to trzecia część Lemegetonu. Zgodnie z legendą sztuka ta została odkryta przez Pawła z Tarsu. Znana była już w średniowieczu. Składa się z dwóch rozdziałów.

Pierwszy rozdział odnosi się do sposobu sprowadzania aniołów kilku godzin dnia i ich sług oraz relacji tych aniołów z siedmioma planetami znanymi w tym czasie. Bardzo ważną rolę odgrywają tu specjalne tablice astrologiczne.

Drugi rozdział dotyczy aniołów znaków zodiaku i ich relacji z czterema żywiołami (powietrzem, wodą, ogniem i ziemią).

Sztuka Almadeli (Almadelowa)

Sztuka Almadelowa, to czwarta część Lemegetonu, która mówi o tym, jak zrobić Almadel, woskową tablicę z wyrytymi na niej ochronnymi symbolami i czterema świecami.

Sztuka Almadeli mówi także o aniołach, które mają być wzywane i wyjaśnia, że każda rzecz, czynność, czy pytanie zadane aniołom musi być odpowiednie i rozsądne.

Podobnie jak w poprzednich częściach nieodzowną rolę odgrywają tu aspekty astrologiczne.

Sztuka Objawiona (Godna Uwagi)

Sztuka Objawiona (Sztuka Notariusza oraz Księga Helisola) to ostatnia, piąta część Lemegetonu, objawiona przez Boga za pośrednictwem Archanioła Michała królowi Salomonowi. Wierzy się, iż to dzięki tej części król osiągnął swoją dużą wiedzę.

Jest tu zbiór modlitw wraz z kabalistycznymi i magicznymi słowami w kilku językach i sposobami ich odmawiania. Prawidłowe odmawianie tych modlitw dać ma ponoć naukową wiedzę o każdej rzeczy, a także dobrą pamięć, równowagę umysłu i elokwencję.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Klasyfikacja 72 duchów Goecji wedle zajmowanych przezeń urzędów. W: MacGregor Mathers, Aleister Crowley: GOECJA wg Aleistera Crowleya. Wrocław: Wydawnictwo FOX, 2000, s. 127-128. ISBN 83-913114-5-7. (pol.).
  2. 1 2 Shemhamphorash. W: Aleister Crowley: The Book of the Goetia of Solomon the King. electronic edition: Celephaïs Press, 2003, s. 20(Ronové), 29(Murmur). (ang.).
  3. 1 2 Chapter Eight: The Seventy-Two Spirits. W: Lon Milo DuQuette, Christopher S. Hyatt: Aleister Crowley's Illustrated Goetia: Sexual Evocation. Tempe, Arizona, U.S.A.: New Falcon Publications, s. 129(Ronové), 183(Murmur).
  4. ↑ Pieczęć tajemna Salomona. W: MacGregor Mathers, Aleister Crowley: Goecja wg Aleistera Crowleya. Wrocław: Wydawnictwo FOX, 2000, s. 137-138. ISBN 83-913114-5-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.