Lejkówka szarawa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

incertae sedis

Rodzaj

lejkówka

Gatunek

lejkówka szarawa

Nazwa systematyczna
Clitocybe nebularis (Batsch) P. Kumm.
Führ. Pilzk.: 124 (Zwickau), 1871
Czarcie koło Clitocybe nebularis

Lejkówka szarawa (Clitocybe nebularis (Batsch) Kumm.) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clitocybe, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1789 r. August Johann Batsch nadając mu nazwę Agaricus nebularis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. Paul Kummer, przenosząc go do rodzaju Clitocybe[1]. Niektóre synonimy naukowe[2]:

  • Agaricus nebularis Batsch 1789
  • Agaricus nebularis Batsch 1789 var. nebularis
  • Agaricus nebularis var. nigra Batsch
  • Clitocybe alba (Bataille) Singer 1951
  • Clitocybe nebularis var. alba Bataille 1911
  • Clitocybe stenophylla P. Karst. 1881
  • Gymnopus nebularis (Batsch) Gray, 1821
  • Lepista nebularis (Batsch) Harmaja 1974
  • Omphalia nebularis (Batsch) Quél. 1886

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym ma też inne nazwy: bedłka dymowa, bedłka mgława, gąsówka mglista, lejkówka mglista[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 5–15 cm, początkowo wypukły, później nisko łukowaty, na koniec płaski lub przegięty. Zazwyczaj posiada szeroki i tępy garb, brzegi długo pozostają podwinięte. Jest niehigrofaniczny, mięsisty i w całości biało oszroniony. Kolor od biało-siwego poprzez siwy do popielatego z brązowym odcieniem. Brzeg kapelusza jaśniejszy[4].

Blaszki

Niskie, cienkie, gęste i zbiegające na trzon. Najpierw są białe, potem ochrowo-kremowe, a u starszych okazów pojawiają się na nich brązowe plamy[4].

Trzon

Wysokość 6–12 cm, grubość do 3 cm, z zewnątrz jest włóknisty. U młodych okazów pałkowaty i pełny, później walcowaty i watowaty lub pusty. W nasadzie zawsze pozostaje zgrubiały. Kolor biały do blado-szarego[4].

Miąższ

Biały, twardy, mięsisty, nie zmienia zabarwienia po przekrojeniu. Smak i zapach bardzo zmienny. Niekiedy pachnie jak świeżo zmielona mąka, innym razem nieprzyjemnie. Przez większość ludzi zapach uważany jest za nieprzyjemny[5].

Wysyp zarodników

Biały do kremowego. Zarodniki, elipsoidalne, gładkie, bezbarwne, o średnicy 6–7 × 3 µm[6].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji, ponadto podano jej występowanie w Maroku i na Nowej Zelandii[7]. W Europie Środkowej gatunek wszędzie rozprzestrzeniony i częsty. Jest jednym z najliczniejszych grzybów późnojesiennych w Europie[5]. Również w Polsce jest bardzo pospolity[8].

Rośnie od września do listopada w różnego typu lasach liściastych i iglastych. Najczęściej występuje w bujnych lasach bukowych oraz na igliwiu w lasach świerkowych. Często występuje razem z gąsówką fioletowawą. Czasami stare owocniki lejkówki szarawej atakowane są przez pewien gatunek pasożytniczego grzyba (pochwiaka pasożytniczego), który powoduje deformacje kapeluszy tej lejkówki[5]. Lejkówka mglista zazwyczaj występuje w wielkich gromadach, czasami liczących setki osobników. Czasami tworzy tzw. czarcie koła[9].

Znaczenie

Saprotrof[3]. Grzyb trujący. W większości dawnych atlasów grzybów uważana była za grzyb niejadalny, niesmaczny, ciężkostrawny lub jadalny po odpowiedniej obróbce. Ewald Gerhard podaje np. że jest jadalna po wygotowaniu i odlaniu wody[10]. Obecnie jednak wiadomo, że powoduje zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Odpowiada za to zawarta w niej nebularyna. Jest to związek purynowy mający własności antybakteryjne np. w stosunku do prątka gruźlicy. Ma również własności cytostatyczne, jednak nie może być wykorzystany w lecznictwie ze względu na swoje silne własności toksyczne[11].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2021-11-27].
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-09-15].
  3. 1 2 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. 1 2 3 Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. 1 2 3 Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, ISBN 978-83-258-0588-3.
  6. ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
  7. ↑ Mapa występowania lejkówki szarawej na świecie [online] [dostęp 2015-12-16].
  8. ↑ Marek Snowarski, Grzyby, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-776-4.
  9. ↑ Till R.Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, ISBN 83-85444-65-3.
  10. ↑ E. Gerhardt, Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
  11. ↑ Grażyna Końska, Halina Komorowska. Lecznicze działanie grzybów. Wszechświat. Czasopismo przyrodnicze, t 110, nr 7-9/2009.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.