Lata 2001-2005

W 2001 roku rozpoczął zmagania od odbywających się w Elblągu mistrzostw Polski juniorów. Zimnoch podczas marcowego turnieju wygrał wszystkie swoje pojedynki przed czasem, zdobywając złoty medal w kategorii półciężkiej^[5]. W czerwcu tego samego roku triumfował w juniorskim turnieju o czarne diamenty, wygrywając złoty medal w tej samej kategorii wagowej^[6]. Swój pierwszy seniorski start na arenie międzynarodowej zaliczył w listopadzie 2001 roku, reprezentując Polskę na 17. edycji bokserskiego turnieju Aleksandria, który odbywał się w greckim mieście Saloniki. Polak wygrał wszystkie swoje pojedynki, dochodząc do finału, w którym przegrał na punkty (10:15) z reprezentantem Anglii Davidem Pendletonem^[7].

W latach 2002-2004 trzykrotnie stawał na podium mistrzostw Polski seniorów w kategorii półciężkiej, dochodząc do finału w roku 2003 oraz półfinału w roku 2002 i 2004. Trzy lata z rzędu przegrywał w finałowych walkach mistrzostw kraju z Aleksym Kuziemskim^[8][9][10]. W roku 2002 oraz 2003 był wicemistrzem Polski do lat 20 w kategorii do 81 kg^[11][12].

W 2005 roku Zimnoch przeniósł się do wyższej kategorii wagowej, rozpoczynając rywalizację w kategorii ciężkiej. W marcu wygrał w 22. edycji Turnieju im. Feliksa Stamma w Warszawie. W finale pokonał na punkty (31:7) Lukása Viktorię^[13]. W kwietniu tego samego roku uczestniczył w 20. edycji turnieju im. Ahmeta Cömerta w Stambule. Polak doszedł do finału imprezy, przegrywając w nim z reprezentantem Azerbejdżanu Elvinem Alizade^[14]. Dwa miesiące po tym sukcesie, Zimnoch reprezentował Polskę na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2005, gdzie doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał przed czasem z reprezentantem Niemiec Aleksandrem Powernowem^[15]. 11 września 2005 roku zdobył swoje pierwsze mistrzostwo Polski seniorów, pokonując w finale Tomasza Hutkowskiego^[16]. W listopadzie reprezentował Polskę na mistrzostwach świata w chińskim mieście Mianyang. Zimnoch odpadł w 1/16 finału mistrzostw, przegrywając z Anglikiem Davidem Dolanem^[17].

Lata 2006-2009

W kwietniu 2006 roku brał udział w 34. edycji turnieju Chemiepokal, który odbywał się w Halle. Zimnoch zdobył brązowy medal tych zawodów, przegrywając w półfinale z Węgrem Józsefem Darmosem^[18]. Niecały miesiąc później wywalczył brązowy medal na mistrzostwach Unii Europejskiej. Polak zakończył rywalizację po przegranej w półfinale z medalistą olimpijskim Roberto Cammarelle^[19]. W tym samym roku był również finalistą czeskiego turnieju Grand Prix w Ostrawie^[20].

Rok 2007 zaczął od triumfu na marcowych mistrzostwach Polski, które odbywały się w Białymstoku. Zimnoch wygrał w półfinale zawodów z Marcinem Madajem a w finale z Jakubem Kapelińskim, kończąc dwa pojedynki przed czasem^[21]. Pod koniec miesiąca startował również w turnieju Stamma, gdzie zdobył srebrny medal. W finale lepszy od Polaka okazał się reprezentant Białorusi Wiktar Zujeu, który wygrał ten pojedynek wyraźnie na punkty (29:4)^[22]. W czerwcu reprezentował Polskę na mistrzostwach Unii Europejskiej w Dublinie. Polak wyeliminował z turnieju ówczesnego mistrza Anglii Danny'ego Price'a oraz reprezentanta Hiszpanii Mahdiego Khanji, zapewniając sobie brązowy medal mistrzostw. Udział zakończył na półfinale, w którym przegrał na punkty (5:12) z Włochem Clemente Russo^[23]. W październiku był uczestnikiem mistrzostw świata w Chicago. Zimnoch pokonał w 1/32 finału Amerykanina Deontaya Wildera, wygrywając z nim na punkty (23:20). Z turnieju odpadł w swojej kolejnej walce, w której przegrał ze swoim byłym rywalem, Aleksandrem Powernowem^[24].

Po występie na mistrzostwach świata, Zimnoch do końca kariery amatorskiej nie brał udziału w żadnych międzynarodowych mistrzostwach. W roku 2008^[25] i 2009^[26] ponownie triumfował w turnieju im. Feliksa Stamma oraz zdobył mistrzostwo Polski w roku 2009^[27]. Ostatni amatorski pojedynek stoczył 16 stycznia 2010 roku, uczestnicząc w meczu międzynarodowym przeciwko reprezentacji Chicago. Zimnoch w swoim ostatnim pojedynku pokonał przed czasem Roberta Jekabsona^[28].

Łącznie na ringu amatorskim stoczył 130 pojedynków^[29].

Lata 2010-2016

W styczniu 2010 roku, Zimnoch nawiązał współpracę z przebywającym wtedy w Stanach Zjednoczonych Hubertem Kozubem^[30]. W lutym wyjechał do Stanów^[31], gdzie do swojego zawodowego debiutu przygotowywał się z Fresem Oquendo oraz Andrejem Arłouskim^[32]. Na zawodowym ringu zadebiutował 20 lutego 2010 roku, nokautując w pierwszej rundzie debiutanta Keona Grahama^[33].

Po stoczeniu kolejnych trzech walk^[34][35][36], Zimnoch podpisał w sierpniu 2010 roku długoletni kontrakt promotorski z Babilon Promotion przy współpracy z KnockOut Promotion, którzy za finansowym rozliczeniem dogadali się z ówczesnym opiekunem Polaka, Hubertem Kozubem^[37].

Swój pierwszy pojedynek w Polsce stoczył 25 września 2010 roku, wygrywając przez nokaut w pierwszej rundzie z Panjoundoro Nsangou^[38]. Do końca lutego 2013, Zimnoch wygrał kolejne dziesięć pojedynków z mało znanymi rywalami, pracując w międzyczasie jako trener boksu na siłowni oraz jako ochroniarz w jednej z białostockich dyskotek^[39].

28 marca 2013 roku były mistrz świata wagi ciężkiej Oliver McCall został ogłoszony rywalem Polaka podczas gali w Legionowie, organizowanej przez Babilton Promotion, która zaplanowała była na 18 maja^[40]. Polak wygrał ten pojedynek przez jednogłośną decyzję sędziów, po bardzo wyrównanym pojedynku^[41]. W przygotowaniach do walki z Oliverem McCallem, Zimnochowi pomagał wielokrotny mistrz Polski w boksie amatorskim Marcin Rekowski^[42], który na tej samej gali wygrał z synem Olivera, Elijahem McCallem^[43].

18 sierpnia 2013 roku odbyła się walka Zimnocha z Mateuszem Malujdą. Rywal Zimnocha był w tej walce dwukrotnie liczony (w rundzie trzeciej oraz szóstej), a sama walka zakończyła się wysokim zwycięstwem punktowym (80-71, 79-71, 80-71) na korzyść Podlasianina^[44]. Zimnoch wyszedł do ringu ponownie 19 października 2013 roku podczas gali w Wieliczce. Jego rywalem był olimpijczyk z Sydney, Artur Binkowski. Zimnoch wygrał ten pojedynek jednogłośnie na punkty (80-75, 80-71, 79-74) po nieczystym pojedynku^[45]. Bokserzy zostali ukarani odjęciem punktu w rundzie szóstej za wyzwiska, a sam Binkowski w tej samej rundzie ugryzł rywala w ramię^[46].

Polski bokser planował powrócić na ring 16 sierpnia 2014 roku na gali w Międzyzdrojach, jednakże 10 czerwca ogłoszono, że konieczna będzie operacja barku boksera, gdyż od miesięcy zmagał się z kontuzją, która uniemożliwiała mu treningi^[47][48]. 18 września 2015 roku Gbenga Oluokun został ogłoszony jako rywal Zimnocha podczas gali w Wieliczce, która została zaplanowana na 17 października 2015 roku^[49]. Sama walka trwała tylko dwie rundy, podczas których Polak dwukrotnie posłał rywala na deski. Nigeryjczyk był liczony w pierwszej rundzie po tym jak uklęknął, a w drugiej rundzie został wyliczony do dziesięciu przez sędziego Leszka Jankowiaka, który ogłosił zwycięstwo Polaka przez nokaut^[50].

20 lutego 2016 roku doszło do jego pierwszego pojedynku z Amerykaninem Mikiem Mollo. Amerykanin był nieaktywny na zawodowym ringu przez ponad dwa i pół roku, od czasu porażki z Arturem Szpilką. Walka zakończyła się nokautem na Polaku już w pierwszej rundzie pojedynku. Zimnoch był liczony po tym, jak upadł po prawym sierpowym rywala. Polak wstał, jednak upadł po raz kolejny po kombinacji ciosów Amerykanina i dał się wyliczyć przez sędziego, który ogłosił zwycięstwo Mollo przez nokaut^[51].

Kolejną zawodową walkę stoczył 28 maja 2016 roku, mierząc się z reprezentantem Niemiec Konstantinem Airichem. Zimnoch pokonał rywala przez techniczny nokaut w czwartej rundzie, po tym gdy trener Airicha rzucił na ring ręcznik na znak poddania swojego zawodnika^[52]. Po wygranym pojedynku, Polak wyraził chęć rewanżu z Mollo, twierdząc że potrzebowałby trzech miesięcy na przygotowania do tej walki^[53].

Ponownie na ringu pojawił się 22 października 2016 roku, walcząc z Polakiem Marcinem Rekowskim. Zimnoch wygrał ten pojedynek po niejednogłośnej decyzji sędziów, dominując w początkowych rundach pojedynku^[54].

Lata 2017-2019

20 grudnia 2016 ogłoszono datę rewanżowego pojedynku z Amerykaninem Mikiem Mollo na 25 lutego 2017 roku^[55]. Do walki doszło w Netto Arenie w Szczecinie. Walka miała zupełnie inny przebieg niż ich pierwsze starcie. Polak od pierwszego gongu kontrolował pojedynek, posyłając rywala na deski w drugiej rundzie. Po zakończeniu szóstej rundy, Mollo narzekał na ból w lewym barku, przez co jego narożnik zdecydował się na zakończenie pojedynku^[56]. Zimnoch zwyciężył przez poddanie, wygrywając każdą rundę u wszystkich sędziów punktowych do czasu przerwania walki^[57].

Kolejnym rywalem Polaka był Michael Grant. Amerykanin przed walka z Zimnochem był nieaktywny od ponad dwóch lat^[58], a ostatnie zwycięstwo zanotował w roku 2011^[59]. Do walki doszło 22 kwietnia 2017 roku w Legionowie. Zimnoch zwyciężył przez nokaut w drugiej rundzie, w której Grant był dwukrotnie liczony^[60].

9 września 2017 roku przystąpił do walki z Joeyem Abellem. Obydwaj bokserzy wnieśli na wagę najwięcej w swojej dotychczasowej karierze. Amerykanin podczas ważenia wniósł 120 kilogramów, a Polak 106 kilogramów^[61]. Walka trwała trzy rundy, w której to znany z mocnego ciosu Abell zwyciężył przez nokaut. Amerykanin napierał na Zimnocha od pierwszego starcia, raniąc go już w pierwszym starciu. Pojedynek zakończył się po kombinacji ciosów Abella, który posłał Zimnocha na matę ringu i nie zdołał wstać po nokdaunie^[62].

Na początku 2019 roku Zimnoch poddał się głodówce, która trwała 21 dni^[63]. Celem głodówki według Polaka było oczyszczenie organizmu z toksyn po antybiotykach przeciwko boreliozie, które przyjmował przez rok. W trakcie tego procesu Zimnoch schudł ponad 15 kilogramów, przenosząc się do niższej kategorii wagowej (junior ciężkiej)^[64].

Na zawodowy ring powrócił 23 listopada 2019 roku na gali organizowanej przez Mateusza Borka, mierząc się z Krzysztofem Twardowskim. Zimnoch przegrał ten pojedynek przez techniczny nokaut w drugiej rundzie. Walka została przerwana przez sędziego po tym jak Twardowski zasypał rywala serią ciosów^[65].