Rodzina i wczesne lata

Urodził się w 1975 w Bielawie, gdzie również dorastał^[1], w rodzinie o sportowych tradycjach. Jego dziadek, Józef Grzelczyk, był bokserem Górnika Wałbrzych i założycielem sekcji bokserskiej klubu Bielawianka Bielawa^[2], natomiast matka, Czesława^[1], trenowała lekkoatletykę^[2]. Ojciec, Andrzej Binkowski, był elektrykiem^[1]. Artur Binkowski ma dwóch młodszych braci: Piotra (ang. Peter) i Grzegorza (Greg)^[1].

W 1988 w wieku 13 lat Binkowski wyemigrował z rodziną do Kanady. Binkowscy początkowo zamieszkali przy ulicy Chandler Drive niedaleko ulicy Ottawa Street i Westmount Road w Kitchener^[1]. Artur Binkowski był wysportowanym chłopcem, który grywał w piłkę nożną. Pracował również w restauracji McDonald’s, uczęszczając równolegle do Kitchener-Waterloo Collegiate i Vocational School, jak również do Bluevale Collegiate Institute w Waterloo^[1].

Początki z boksem

Początkowo Binkowski trenował karate i kung-fu, ale w tych sportach, jak stwierdził, brakowało mu „konkretnego kontaktu z przeciwnikiem”^[3]. Jako 15-latek w mieście rozpoczął treningi boksu. Powodem były problemy z rówieśnikami, którzy z początku nie akceptowali obcokrajowca z Polski^[4]. Trafił do klubu Waterloo Regional Boxing Academy, gdzie trenował pod okiem Arnie Boehm, wieloletniego trenera Lennoxa Lewisa.

W trakcie amatorskiej kariery jego trenerem był Arnie Boehm^[5]. Binkowski jako 19-latek został mistrzem Kanady juniorów, a rok później był już wicemistrzem w kategorii seniorów. W 2000 roku zdobył złoty medal mistrzostw Kanady amatorów^[6].

2000–2003: Igrzyska Olimpijskie i boks zawodowy

W 2000 reprezentował Kanadę na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney. Przed turniejem olimpijskim przygotowywał się m.in. na obozie treningowym w Poconos w Pensylwanii, odbywając sparingi z Lennoxem Lewisem i jego sparingpartnerami^[7].

23 września 2000 r. w 1/16 finału pokonał decyzją sędziów reprezentanta Mauritiusa, Michaela Macaque^[8]. 27 września w ćwierćfinale walczył z Rustamem Saidovem z Uzbekistanu. Binkowski przegrywał zdecydowanie, a na skutek 15-punktowej (2-17) przewagi rywala walka została zatrzymana 13 sekund przed końcem II rundy^[9]. W klasyfikacji końcowej Binkowski zajął 8. miejsce^[10].

Po występach na olimpiadzie Binkowski rozpoczął w Stanach Zjednoczonych karierę w boksie zawodowym. Zadebiutował 23 listopada 2001 w 4-rundowej walce z Michaelem Moncriefem, która zakończyła się remisem^[11]. Swoje pierwsze zwycięstwo odniósł w kolejnym pojedynku 9 kwietnia 2002, pokonując przez techniczny nokaut w II rundzie Tyrone’a Muexa^[12]. Również kolejne 3 starcia kolejno z Jamesem Porterem, Davidem Cherrym i Quintone Osgoodem zakończył przed czasem (TKO)^[13]. 27 października 2002 decyzją sędziów pokonał Bryana Blakely’ego^[14]. Rok 2003 rozpoczął od wygrania w IV rundzie przez TKO z Brianem McIntyrem. Przez techniczny nokaut wyeliminował także w kolejnej walce Jessie Tuckera (2/6)^[13], a po zwycięstwie na punkty 25 kwietnia 2003 nad Thomasem Williamsem zmierzył z Edem Krasnicim w pojedynku o tytuł mistrza stanu Illinois wagi ciężkiej^[15]. Binkowski, kończąc walkę w II rundzie, zdobył swój pierwszy pas w zawodowej karierze^[13][15]. Następne walki wygrał przez TKO z Mario Cawleyem oraz decyzję sędziów z Kenem Murphym^[13].

2004–2006: Udział w filmie Człowiek Ringu, pierwsza porażka

Na początku 2004 Binkowski pracował na planie filmu Człowiek ringu, w którym u boku Russella Crowe zagrał boksera wagi ciężkiej Johna „Corn” Griffina^[5], w związku z czym miał kilkumiesięczną przerwę w treningach^[16]. Podczas licznych sparingów uczył Crowe’a tajników boksu. Serwis Wirtualna Polska podkreślił, że za rolę Griffina pięściarz otrzymał wyższe honorarium niż za wszystkie jego walki zawodowe razem wzięte^[17]. Parę miesięcy po pracy na planie filmowym, 15 czerwca 2004, Binkowski pokonał przez techniczny nokaut w II rundzie Davida Cherry’ego^[5][18].

18 czerwca 2005 zmierzył się z Patrice L'Heureux o pas mistrza Kanady wagi ciężkiej. Po 10-rundowej walce przegrał jednogłośną decyzją sędziów^[5]. W przedostatniej odsłonie padł na deski^[19]. Była to jego pierwsza porażka na zawodowym ringu po stoczonych 16 pojedynkach^[13]. Po przegranej walce rozważał zakończenie kariery^[17][19]. Po 10-miesięcznej przerwie wrócił na ring, remisując z Tiptonem Walkerem w walce stoczonej w ramach gali Lighting Strikes na Cicero Stadium^[20][21].

2007–2011: zwycięstwo z Butlerem, porażka z Mikiem Mollo i problemy z prawem

Na początku 2007 r. skończył pracę na planie do filmu Ressurecting the Champ z udziałem m.in. Samuela L. Jacksona. Po rocznej przerwie Binkowski miał walczyć podczas gali organizowanej w marcu 2007 r. w Nowym Jorku, jednak promotor nie znalazł dla niego rywala. Tymczasem przyjął od przedstawiciela telewizji Showtime propozycję walki z 23-letni Raphaelem Butlerem, z którym miał stoczyć pojedynek 2 tygodnie później^[22].

Do starcia doszło 6 kwietnia 2007 w Minneapolis. W I rundzie Binkowski był trzykrotnie posyłany na deski, a przed ostatnią rundą przegrywał zdecydowanie na wszystkich kartach sędziowskich. Na 37 sekund przed końcem ostatniej ósmej rundy Binkowski trafił rywala ciosem z prawej ręki, a później prawym podbródkowym. Od tego momentu Butler tylko przyjmował ciosy Kanadyjczyka, który w ciągu 10 sekund sześciokrotnie trafił swojego oponenta. Amerykanin padł w końcu na deski, uderzając głową w matę ringu tak mocno, że wypadł mu ochraniacz na zęby. Sędzia zaczął go liczyć, ale kiedy Butler wypluł po raz kolejny ochraniacz, walka została przerwana^[22][23].

W 2007 podpisał kontrakt z promotorem Donem Kingem^[24]. 13 października 2007 Binkowski przegrał przez techniczny nokaut z Mikiem Mollo. Amerykanin pomimo różnicy wzrostu przeważał, wyprowadzając mocne ciosy lewe sierpowe. Walka została przerwana w II rundzie po tym, jak Binkowski po raz trzeci padł na deski^[25][26]. Po tej porażce postanowił zakończyć karierę^[17]. W 2011 r. zaczął popadać w częste konflikty z prawem w Kanadzie^[27]. Za pobicie został skazany na pobyt w więzieniu (3,5 miesiąca)^[28][29].

2012-2018: Powrót na ring i dalsze walki

Na ring postanowił wrócić po 5-letniej przerwie. W październiku 2012 lokalne kanadyjskie czasopismo „Brampton Guardian” zwróciło uwagę, iż Binkowski przez ostatni okres więcej czasu spędził na sali sądowej niż na treningach^[16]. 3 listopada 2012 podejmował walkę z Jonte Willisem w ramach gali Return of the Gladiators organizowanej w Kitchener przez Syda Vanderpoola, długoletniego przyjaciela Binkowskiego^[16]. Przegrał jednogłośną decyzją sędziów po sześciu rundach^[31][32].

19 października 2013 r. „The Polish Warior” przegrał walkę na punkty z Krzysztofem Zimnochem w ramach gali zorganizowanej w Kopalni Soli w Wieliczce^[33]. W trakcie konfrontacji Binkowski pogryzł swojego rywala w bark^[34]. Do przebiegu walki odniósł się m.in. serwis Wirtualna Polska, która stwierdził, iż „to nie była promocja tego sportu, tylko kompletna antypromocja szermierki na pięści”^[35]. Do ostrej wymiany zdań między bokserami dochodziło już przed walką podczas konferencji prasowej, w której Binkowski nazwał Polaka „konfidentem”^[33]. Po walce kanadyjski pięściarz odciął się od konfliktu Zimnocha z Arturem Szpilką i obelg kierowanych w stronę Zimnocha^[36].

26 kwietnia 2014 r. zmierzył się z Michałem Cieślakiem. Od początku walki znajdował się w zdecydowanej defensywie. Już w pierwszej rundzie był liczony, natomiast w kolejnej odsłonie został znokautowany^[37][38]. Po porażce oświadczył, że był to prawdopodobnie jego ostatni występ w karierze^[39].

W październiku 2017 roku podpisał kontrakt na walkę z Marcinem Najmanem podczas Narodowej Gali Boksu 25 maja 2018 na Stadionie Narodowym w Warszawie^[40]. W kwietniu 2018 roku po interwencji Stowarzyszenia „Nigdy Więcej” w sprawie publicznych rasistowskich wypowiedzi Binkowskiego^[41] jego udział w gali został odwołany^[42].

2023: Freak fighty i niedoszły powrót na pożegnalną walkę

W czerwcu 2023 roku stał się twarzą federacji MMA-VIP, znanej z organizacji gal typu freak show fight^[43]. We wrześniu tego samego roku ogłoszono, że Bińkowski powróci do ringu na ostatnią walkę w karierze. Rękawice miał skrzyżować z Remigiuszem Tkaczykiem, organizatorem gali Fight Rose 4, która miała miejsce 30 września w Koninie. Starcie nietypowo zaplanowano w małych rękawicach do MMA^[44], jednak walka została odwołana^[45].

Kanada i Stany Zjednoczone

Artur Binkowski po wygraniu kilku pierwszych walk w karierze zawodowej, zdaniem jego menedżera Briana Nixa traktowany był jak idol przez dużą część młodzieży w Mississauga^[69]. Według niego popularność pięściarza wynikała z faktu, że wypełniał on pustkę pozostawioną przez zawodnika wagi ciężkiej Andrzeja Gołotę po przegranych jego walkach z Michaelem Grantem i Mikiem Tysonem. Binkowskiego opisywano jako sympatycznego i rozmownego, czym kontrastował się z Gołotą, który znany był z lekceważenia dziennikarzy i kibiców^[5]. Zdaniem miejscowej Polonii „The Polish Warrior” pozostawał skromną osobą podkreślającą, skąd pochodzi. Podczas walk z jego udziałem na trybunach obecnych było wielu Polaków z narodowymi flagami i biało-czerwonymi szalikami^[69]. W 2002 roku pięściarz otrzymał nagrodę Polonijnego Sportowca Roku przyznawaną przez Wietrzne Radio^[2]. Zawsze wchodził do ringu w polskich barwach narodowych. Jego trener i menadżer mimo innej narodowości również byli ubrani w polskie symbole^[70].

W 2004 r. czasopismo „Wprost” typowało go jako następcę osiągnięć Gołoty^[71].

Od 2011 r. na wizerunek Binkowskiego w Kanadzie zaczęły składać się częste konflikty z prawem, m.in. pobicie kobiety, napaść na policjanta czy nękanie byłej żony^[27][6][74]. W 2014 roku kanadyjski dziennik „The Record” opisał, że Binkowski popadł w alkoholizm oraz pobiera rentę inwalidzką z powodu problemów psychicznych i emocjonalnych, w tym depresji^[27].

Polska

W Polsce Artur Binkowski dla szerszego grona fanów boksu był dość anonimowym zawodnikiem^[75][76]. Rozgłos medialny zyskał w 2013 r. za sprawą udzielonych wywiadów przed walką z Krzysztofem Zimnochem^[6]. Hitem internetu okazał się filmik „Co boks robi z ludźmi”. Jego wywiad obejrzały i skomentowały tysiące osób^[77].

Popularność zyskały jego liczne monologi, których treść pozbawiona była jakiejkolwiek logiki. Wielokrotnie podkreślał również, że jest wielkim patriotą. W swoich swobodnych i komicznych wypowiedziach obrażał swojego rywala^[6]. Śmiał się też z siebie i swojego życia^[78]. Wywiady z pięściarzem stały się popularne, gdyż ten wypowiada się w nich bardzo nieskładnie, poruszając nadmierną liczbę wątków^[6]. W wielu rozmowach Binkowski zapominał zadawanych wcześniej pytań, gwałtownie zmieniał tematy, a zdania najczęściej rozpoczynał od zwrotu „Ty...”. Prezentował swoje niekonwencjonalne pojmowanie rzeczywistości, analizy polityczno-społeczne, z których płynnie przechodził do śpiewania piosenek wojskowych z czasów wojny polsko-bolszewickiej^[79].

W maju 2014 roku telewizja TVN24 określiła Binkowskiego jako najbardziej obśmiewanego boksera obok Najmana^[80]. W 2017 serwis Sport.pl oznajmił, iż Binkowski „bardziej jest znany z filmików w internecie niż z wysokich umiejętności pięściarskich. Podobnie jak Marcin Najman, który w środowisku bokserskim jest raczej uznawany za celebrytę niż za poważnego pięściarza”^[81]. W lutym 2018 portal Interia.pl ocenił, że pięściarz „jest cieniem człowieka z dawnych lat, tak pod względem sportowym, jak również sposobu zachowania”^[82].

Stał się „freak fighterem” i celebrytą, którego walki zyskały więcej aspektu rozrywkowego niż sportowego^[83].