Korownica jasnoochrowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

żagwiowce

Rodzina

korownicowate

Rodzaj

Efibulella

Gatunek

korownica jasnoochrowa

Nazwa systematyczna
Efibulella deflectens (P. Karst.) Zmitr.
Folia Cryptog. Petropolitana (Sankt-Peterburg) 6: 95 (2018)

Korownica jasnoochrowa (Efibulella deflectens (P. Karst.) Zmitr.) – gatunek grzybów należący do rodziny korownicowatych (Phanerochaetaceae). Należy do monotypowego rodzaju Efibulella[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Efibulella, Phanerochaetaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1882 r. Petter Adolf Karsten, nadając mu nazwę Grandinia deflectens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2018 r. Ivan V. Zmitrovich przenosząc go do rodzaju Efibulella[1].

Ma 13 synonimów. Niektóre z nich:

  • Efibula deflectens (P. Karst.) Sheng H. Wu 1990
  • Phanerochaete deflectens (P. Karst.) Hjortstam 1987
  • Phlebia deflectens (P. Karst.) Ryvarden 1971
  • Phlebia lilacea M.P. Christ. 1960
  • Phlebia umbrata (Bourdot & Galzin) Parmasto 1967[2].

Polską nazwę zarekomendował Władysław Wojewoda w 2003 r. dla synonimu Phanerochaete decflectens. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1].

Morfologia

Bazydiokarp

Grzyb kortycjoidalny. Owocnik rozpostarty, ściśle przylegający, rozproszony, gładki, drobno brodawkowaty lub brodawkowaty, cienki (o grubości 0,1–0,2 mm), w stanie świeżym i wilgotnym skórzasty, ciągły, po wysuszeniu pękający na oddzielne płaty. Brzeg nieokreślony przerzedzony. Powierzchnia blado ochrowo-jasnobrązowa, często z szarawym, czerwonawym lub fioletowym odcieniem[3].

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy monomityczny. Strzępki cienkościenne, o szerokości 2,5-3,5 µm, zwykle bez sprzążek, ale w niektórych okazach zdarzają się rozproszone sprzążki. Strzępki w subhymenium gęsto stłoczone, często wypełnione drobnoziarnistą, żywiczną substancją. Cystydy zróżnicowane co do ilości; często nieliczne, cylindryczne, cienkościenne, o wymiarach 70120 × 4–5 µm, często z kroplami oleju w protoplazmie, a czasem lekko inkrustowane. Podstawki wąsko maczugowatee, 25–30(–40) x 3–5 µm, z 2–4 sterygmami i bez sprzążki w podstawie. Bazydiospory elipsoidalne (3,5–)4-5 × 2,5–3 µm, cienkościenne, gładkie, nieamyloidowe, niecyjanofilne[3].

Gatunki podobne

Było wiele zamieszania wokół tego gatunku. Karsten opisał jego powierzchnię jako granulkowatą z małymi, stożkowymi kolcamina gładkiej błonie dziewiczej, podczas gdy większość materiału należącego do tego gatunku ma gładkie hymenium bez takich kolców[3].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie Efibulella deflectens tylko w Europie[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 2 stanowiska[5], w późniejszych latach podano następne[6].

Grzyb nadrzewny saprotroficzny. W Polsce notowany w bukowych lasach na leżących na ziemi pniach buka, jesionu i wierzby[5]. Zasiedla drewno mocno zbutwiałe, częściej liściaste niż iglaste, na stanowiskach wilgotnych i żyznych[3],.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Index Fungorum [online] [dostęp 2023-11-27] (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-11-27] (ang.).
  3. 1 2 3 4 J. Eriksson, K. Hjortstam, L. Ryvarden, The Corticiaceae of North Europe, t. 6, Mycobank, 1981, s. 1048–1276 [dostęp 2023-11-27].
  4. ↑ Występowanie Phanerochaete deflectens na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-11-27].
  5. 1 2 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 504, ISBN 83-89648-09-1.
  6. ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-11-27] (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.