Kościół Bernardynek w Warszawie
kościół klasztorny
Ilustracja
Kościół Bernardynek na rycinie z „Tygodnika Ilustrowanego” (1862)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

Wniebowzięcia NMP

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Nieistniejący kościół Bernardynek”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Nieistniejący kościół Bernardynek”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Nieistniejący kościół Bernardynek”
Ziemia52°14′49,26″N 21°00′49,89″E/52,247017 21,013858

Kościół Bernardynek w Warszawie – kościół klasztoru bernardynek z XVI/XVII wieku, który znajdował się w Warszawie. Rozebrany w latach 1843–1844. W jego miejscu przebiega Trasę W-Z.

Historia

Bernardynki w Warszawie działały od roku 1522, jednak dopiero kiedy król Zygmunt III dał im dwa tysiące dukatów w złocie na budowę kościoła, a Stanisław Warszycki podskarbi koronny i wojewoda podlaski 10 000 złotych polskich, w roku 1609 rozpoczęto stawiać budynek według planu Mikołaja Duchnowskiego, starszego budowniczego królewskiego, który ukończono i poświęcono w roku 1617. Kościół pod wezwaniem św. Klary[1] wzniesiono w stylu gotycko-renesansowym, obok zaś w 1634 ukończono budowę budynków klasztoru.

W kościele znajdowały się nagrobki Zygmunta Kazanowskiego podkomorzego koronnego, przeniesiony do katedry św. Jana oraz Stanisława Warszyckiego i żony jego Zofii z Górskich h. Nałęcz, po którym zostały tylko napisy. Kościół posiadał wysoką dzwonnicę, ogrody na skarpie od strony Wisły, a całe założenie otoczone było murem. W klasztorze oprócz zakonnic przebywały także osoby świeckie, często chroniąc je przed karą czy publicznym zniesławieniem. Zgromadzenie Bernardynek w Warszawie posiadało też drugi drewniany klasztor na Pradze, praktycznie zlikwidowany po Rzezi Pragi w 1794 roku.

W roku 1818 zespół klasztorny został zlikwidowany, a w 1819 bernardynki przeniesiono do Przasnysza. Kościół zamknięto, a klasztor został zamieniony na magazyny wojskowe. W listopadzie klasztor przeznaczono na konserwatorium muzyczne, kościół zaś na salę koncertową (Szkoła Główna Muzyki). Rektorem konserwatorium był Józef Elsner i mieściło się ono tutaj do roku 1831, nauki pobierał tu m.in. Fryderyk Chopin.

Po roku 1831 gmach klasztoru przeznaczono na koszary wojskowe i w 1843 przystąpiono do jego rozbiórki. W 1844 zakończono rozbiórkę całego zespołu budynków z przeznaczeniem pod zjazd wytyczoną wtedy ulicą Nowy Zjazd biegnącą początkowo wiaduktem Pancera ku Wiśle i ul. Dobrej, a od 1864 roku – do mostu Kierbedzia.

Przypisy

  1. ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 19.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.