Kościół św. Barbary
A/1158 z dnia 2.05.1988
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Turowiec

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół katolicki

Parafia

św. Barbary w Turowcu

Wezwanie

św. Barbara

Położenie na mapie gminy Wojsławice
Mapa konturowa gminy Wojsławice, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary”
Położenie na mapie powiatu chełmskiego
Mapa konturowa powiatu chełmskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Barbary”
Ziemia50°57′14,2″N 23°37′54,5″E/50,953944 23,631806

Kościół św. Barbary w Turowcu – rzymskokatolicki kościół w Turowcu, dawna cerkiew unicka, a następnie prawosławna.

Cerkiew unicka w Turowcu została wzniesiona w 1832 z fundacji hrabiego Poletyłły[1], na miejscu starszej drewnianej świątyni[2]. Po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej została przemianowana na świątynię prawosławną[2], zaś w latach 1879-1883 poddana gruntownej przebudowie, w ramach której od strony południowej dostawiono do niej przybudówkę, a nad przedsionkiem wzniesiono wieżę[1]. W latach 1892-1895 i 1895-1900 była dwukrotnie odnawiana[1].

W 1921 świątynia turowiecka stała się siedzibą parafii rzymskokatolickiej erygowanej przez biskupa lubelskiego Mariana Fulmana; obiekt został zrewindykowany na rzecz Kościoła katolickiego już dwa lata wcześniej[2]. Po 1945 był ponownie remontowany[1].

Kościół w Turowcu jest klasycystyczny, jednonawowy, z prostokątną nawą krytą dachem dwuspadowym i prosto zamkniętym pomieszczeniem ołtarzowym. Plan całości jest podłużny[1]. We wnętrzu kościoła znajdują się trzy drewniane ołtarze barokowe z XIX w., w jednym z nich znajduje się unicka ikona Matki Bożej z Dzieciątkiem (przełom XVIII i XIX w.). W kościele znajdują się także organy z 1964[2].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 P. Cynalewska-Kuczma: Architektura cerkiewna Królestwa Polskiego narzędziem integracji z Imperium Rosyjskim. Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Adama Mickiewicza, 2004, s. 152. ISBN 83-232-1463-8.
  2. 1 2 3 4 Historia Parafii. [dostęp 2013-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-11)].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.