Polski koń sportowy (daw. "Polski koń szlachetny półkrwi"[1]) – populacja koni hodowanych w Polsce do jeździeckiego sportu wyczynowego, pochodząca od klaczy wielkopolskich, małopolskich i klaczy pochodzenia zagranicznego kojarzonych z ogierami wpisanymi do ksiąg stadnych zrzeszonych w Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFSH). Polskie konie sportowe są jednymi z najpopularniejszych w Polsce, użytkowanymi także w sporcie amatorskim i rekreacyjnym[2][3].

Oznaczenie symboliczne rasy: "sp".

Historia

W zapoczątkowaniu hodowli koni szlachetnej półkrwi znaczną rolę odegrała Stadnina koni w Nowielicach, gdzie w okresie powojennym hodowano konie oznaczane paleniem Gryfa Pomorskiego. Były to konie kalibrowe – masywne, z dużym udziałem krwi koni hanowerskich. Główną koncepcją hodowlaną było od początku wytworzenie konia sportowego. Klacze z gryfem kojarzono z ogierami wielkopolskimi, pełnej krwi angielskiej i angloarabskimi o tzw. sportowych rodowodach. W latach 70. włączono do hodowli ogiery importowane, m.in. hanowerskie i założono księgę stadną rasy[2][3][4].

Pokrój

Do ogólnych cech pokroju należą: głowa o profilu prostym, mocna budowa ciała i mocne kończyny, ścięty zad, wysokość w kłębie między 160 a 170 cm, występowanie wszystkich maści podstawowych. Konie szlachetnej półkrwi występują ponadto w 3 typach:[2][3]

  • typ skokowy, który powinien charakteryzować się m.in. potęgą skoku, baskilem, energią, dużymi ramami oraz wzrostem 164 do 175 cm wysokości w kłębie i mocno umięśnionym zadem oraz silnym grzbietem;
  • typ ujeżdżeniowy o harmonijnej budowie ciała, chętnie współpracujący z człowiekiem, o odpowiednim temperamencie, a także urodzie i efektownych chodach;
  • typ WKKW o średnich wymiarach ciała, bardzo dużej odporności i wytrzymałości organizmu (zwłaszcza aparatu ruchu i układu kostno-szkieletowego), dzielności i sile oraz harmonijnej i proporcjonalnej budowie ciała.

Hodowla

U populacji koni szlachetnej półkrwi występuje "brak genetycznej konsolidacji posiadanych cech i ich rozszczepianie się w kojarzeniu mieszańców między sobą". W związku z tym, dąży się w hodowli do uzyskania takiego stopnia konsolidacji genetycznej i genotypowej, który umożliwi kontynuację rasy bez "importu" genów innych ras – hodowla koni szlachetnej półkrwi objęta jest programem zmierzającym do genetycznego i fenotypowego doskonalenia rasy[3].

Do najważniejszych ośrodków hodowli należą m.in.: Stadnina Koni Nowielice, Stadnina koni w Mosznej, Stadnina Koni Walewice, Stadnina Koni Ochaby, Stadnina Koni Pępowo i Stadnina Koni Nowa Wioska.

Przypisy

  1. ↑ Znika polski koń szlachetny półkrwi [online], swiatkoni.pl [dostęp 2021-01-06] (pol.).
  2. 1 2 3 Karolina Warchulska: Polski koń szlachetny półkrwi. Konie Wortale, 2010-06-14. [dostęp 2011-09-06].
  3. 1 2 3 4 Program hodowli koni rasy polski koń szlachetny półkrwi. Lubelski Związek Hodowców Koni, 2005. [dostęp 2011-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-10)].
  4. ↑ Stadnina Koni Moszna – Historia. [dostęp 2011-09-03].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.