Opinie krytyków

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
AnyDecentMusic?	7.1/10[4]
Metacritic	74/100[5]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[6]
Clash	7/10[7]
Drowned in Sound	7/10[8]
The Irish Times	[9]
The Line of Best Fit	8/10[10]
Pitchfork	6.9/10[11]
RYM	3.15/5[12]
The Skinny	[13]

Album zyskał na ogół przychylne opinie na podstawie 10 recenzji krytycznych^[5].

Zdaniem Martina Williamsa z The Herald album jest naturalnym krokiem [zespołu] do przodu w dziedzinie muzyki filmowej, po realizacji ścieżki dźwiękowej do filmu dokumentalnego Atomic: Living in Dread and Promised, a wcześniej, ścieżki dźwiękowej do filmu Źródło, zrealizowanej we współpracy z Clintem Mansellem i Kronos Quartet. Za najlepszy utwór recenzent uważa ostatni na płycie We're Not Done (End Title), określając go jako „strzelisty hymn”, a Mogwai – jako „jeden z najbardziej pomysłowych [zespołów], jakie Szkocja wydała”^[14].

Podobną opinię wyraża Heather Phares z AllMusic. Jej zdaniem Mogwai „to rzadki zespół, którego dorobek w dziedzinie ścieżek dźwiękowych jest tak samo istotny jak ich własne albumy. W Zidane: A 21st Century Portrait, Les Revenants i Atomic [członkowie zespołu] na nowo zdefiniowali swoją muzykę, podkreślając jednocześnie swój talent do tworzenia nastroju, który sprawił, iż od samego początku byli godni uwagi jako twórcy ścieżek. Kin jest kolejnym kamieniem milowym Mogwai: pierwszą muzyką zespołu do filmu fabularnego”^[6].

Według Stuarta Bermana z magazynu Pitchfork „ścieżka dźwiękowa do filmów akcji szkockiej grupy nie zawiera ich typowych maksymalistycznych szczytów, ale oferuje impresjonistyczne szkice. KIN to film o futurystycznej bazooce, która potrafi wysadzać ściany budynków i błyskawicznie zamieniać ludzi w pył. Muzyka Mogwai znana jest z tego, że potrafi robić to samo”^[11].

„Mogwai przeszli długą drogę od czasu [singla] Angels vs. Aliens z 1996 roku” – uważa Nick Roseblade z magazynu Clash i dodaje – „nie ma już [w ich muzyce] ścian wściekłych gitar i ostrych sprzężeń. W ich miejsce pojawiła się stonowana cisza i kontemplacja. To wszystko stanowi podstawę KIN i dodaje mu naprawdę ogromnego, filmowego majestatu. Jednakże, w utworze tytułowym Mogwai rozpętuje piekło i przenosi cię z powrotem do momentu, kiedy po raz pierwszy usłyszałeś zespół i co sprawiło, że się w nim zakochałeś. Ścieżki dźwiękowe Mogwai ma we krwi”^[7].

Zdaniem Iana Kinga z The Line of Best Fit utwory z albumu zapewniają „przestrzeń, napięcie i tekstury, jak przystało na muzykę, która ma towarzyszyć filmowej akcji, ale jako samodzielny album KIN brzmi dobrze od początku do końca”. I ten recenzent wyróżnia We're Not Done (End Title) nazywając go utworem „szturmowym, podobnym w duchu do Teenage Exorcists, ale jeszcze bardziej chwytliwym i podnoszącym na duchu”. „KIN to niezwykła ścieżka dźwiękowa, która nie wymaga żadnego innego kontekstu niż jej własny, by przyciągnąć więcej niż [tylko] bierną uwagę” – podsumowuje^[10].

„KIN to pierwsza okazja dla Mogwai, by użyczyć swoich talentów dla dużej hollywoodzkiej produkcji, a biorąc pod uwagę ich obecną formę, nadszedł idealny moment” – ocenia Adam Turner-Heffer z The Skinny^[13].

„Podobnie jak w przypadku Les Revenants z 2013 roku, Kin jest płytą, która w centrum swojego brzmienia stawia ukochany przez zespół fortepian z pogłosem w tonacji minorowej” – twierdzi Andrzej Lukowski z Drowned in Sound dodając: „Po zastanowieniu, Donuts jest prawdopodobnie jedynym absolutnie kluczowym utworem na tym albumie. Większość reszty Kin to ćwiczenie w ułożonych warstwowo, fortepianowych klimatach, w których zespół pozostaje nadzwyczaj dobry^[8].

Listy tygodniowe