Happy Songs for Happy People – czwarty album studyjny szkockiego zespołu Mogwai, wydany w 2003 roku.

Album

Odbiór

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	79/100[7]
Metacritic	85/100[8]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[6]
Drowned in Sound	9/10[9]
The Guardian	[10]
laut.de	[11]
NME	8/10[12]
Pitchfork	7.1/10[13]
Porcys	5.5/10[14]
RYM	3.62/5[15]
Rolling Stone	[16]
The New Rolling Stone Album Guide	[17]
The Times	[5]
Sputnikmusic	4.5/5[18]
Tiny Mix Tapes	[19]
Uncut	[20]

Album Mogwai zyskał powszechne uznanie na podstawie 19 opinii krytycznych^[8].

Zdaniem Heather Phares z AllMusic plusem albumu Happy Songs for Happy People jest to, że ”jest to jeden z tych rzadkich albumów, gdzie jesteś przekonany, że właśnie usłyszałeś utwór, który będzie twoim ulubionym – dopóki nie usłyszysz następnego utworu, a potem następnego. Na Happy Songs for Happy People Mogwai ma wszystko na raz – jest ironiczny i szczery, zwięzły i ekspansywny, ambitny i przystępny, i jest to jeden z najlepszych albumów zespołu, bez dwóch zdań”^[6].

„Happy Songs for Happy People to płyta spójna i solidna, i jak wszystkie albumy Mogwai, nigdy nie jest nudna w najmniejszym stopniu” – uważa recenzent Tiny Mix Tapes dodając: „Jedną z rzeczy, na którą słuchacz może liczyć podczas obcowania z Happy Songs for Happy People jest fakt, że każdy z progresywnych utworów będzie prezentował coś nowego i innego przez cały czas trwania albumu”^[19].

„Mogwai z Glasgow, podobnie jak Low, ich najbliżsi psychiczni kuzyni, wiecznie drążą jedną piękną, wyświechtaną żyłę i z każdym albumem zagłębiają się w nią coraz bardziej” – ocenia Pat Blashill z magazynu Rolling Stone dodając na koniec: „Muzyka zespołów w tego rodzaju wiecznie błogiej podróży w dół kroczy po cienkiej linii pomiędzy tym co urzekające, a tym co okropne; w przypadku Mogwai jest to zazwyczaj to pierwsze^[16].

W opinii Scotta Thilla z magazynu PopMatters przez album przewija się temat samotności i wyobcowania, przedstawiony w poruszający sposób. „Mogwai sięgnął po niemal przedpotopowy krajobraz dźwiękowy, zdolny do wywołania uczuć, których Beyoncé i Eminem po prostu nie są w stanie dotknąć. Ostatecznie, Happy Songs może brzmieć jak wcześniejsze dokonania Mogwai lub być nieosiągalne dla słuchacza, który spędza czas na relaksowaniu się w [sklepie muzycznym] Sam Goody, ale to nie znaczy, że nie jest to jeden z najbardziej niesamowitych albumów tego roku. Bo jest. Jeśli, jak śpiewał Cobain, tęsknicie za komfortem bycia smutnym, to sięgnijcie po Happy” – zachęca recenzent^[21].

„Za każdym razem, gdy słyszę Mogwai, uderza mnie, jak żałosny portret Szkocji oni malują, pełen kościotrupów, martwych much i tym podobnych; jak zwykle, Happy Music... przywołuje podobne obrazy. Problem w tym, że mimo sporej dozy komfortu, jaki daje ten album, spokojniejszy ton i ponura atmosfera są obarczone jeszcze mniejszym zainteresowaniem, by zabrać te piosenki gdzieś, gdziekolwiek. Pozostajemy zagubieni, pogrążeni we wszechobecnym mroku Mogwai.” – ocenia Eric Carr z magazynu Pitchfork^[13].

„Czwarty album avant-rockowego szkockiego kolektywu Mogwai jest czymś dewiacyjnym – można go kochać lub nienawidzić. Trudno sobie wyobrazić, by te dziewięć w dużej mierze instrumentalnych utworów pozostawiło wrażenie bycia 'w porządku'” – twierdzi Michael Hubbard z musicOMH^[22].

„Happy Songs to zgrabna porcja muzyki” – ocenia Jacek Kinowski z magazynu Porcys. „Miękkie, delikatne brzmienie, skandynawskie melodie (Múm), ciepła atmosfera poobiedniej zadumy. Sypkie partie perkusjonaliów, gdzieniegdzie pianinko, smyki. Z rzadka reminiscencje gitarowej furii, znanej doskonale kibicom zespołu. Częściej spotykamy tu wyciszenie, coś też jakby samozadowolenie”^[14].

„Coraz ciężej powiedzieć, w którą stronę zmierzają członkowie Mogwaia” – zastanawia się Tomasz Plata na łamach Gazety Wyborczej wyjaśniając: „Na pozór w ich muzyce zmienia się mało - to nadal rozbudowane gitarowe formy wykonywane ze świadomością efektu dramatycznego, rozwijające się powoli, ale konsekwentnie”. (…) Chyba po raz pierwszy tak wyraźnie słychać, że Szkotom znacznie bliżej do Sigur Rós lub nawet Radiohead niż Godspeed You! Black Emperor bądź Pan American”. Zauważa na koniec, iż album może być oznaką wyczerpania się dotychczasowej drogi rozwoju zespołu^[23].

Przypisy

Bibliografia

• (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).