Kazimierz Suchcicki
Kraj działania

II Rzeczpospolita

Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1882
Piotrowo

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja płocka

Prezbiterat

1905
dziekan dziekan
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1882
Piotrowo

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Okręg Korpusu Nr VI
Okręg Korpusu Nr VIII
Okręg Korpusu Nr III
Okręg Korpusu Nr IV

Stanowiska

zastępca dziekana
i dziekan okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Suchcicki (ur. 8 listopada 1882 w Piotrowie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – polski ksiądz, dziekan Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej Suchcickich herbu Ostoja z Suchcic. Był synem Mikołaja i Marii z domu Wierzbowskiej. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku. W 1905 roku uzyskał święcenia kapłańskie. W latach 1905–1919 był wikariuszem kolejno w Mławie, Lekowie, Kadzidle oraz Nasielsku i Ostrowi Mazowieckiej.

Od 1919 pełnił służbę w Wojsku Polskim. Był kapelanem w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, w 1920 kapelanem Obozu Szkół Podoficerów, a później kapelanem Obozu Warownego „Toruń”. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu proboszcza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego, przed księdzem Józefem Panasiem, który otrzymał 6. lokatę[1]. Od 1922 był zastępcą księdza dziekana generalnego Karola Boguckiego, szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W 1922 wszedł do komisji rewizyjnej wydziału Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego[2]

W 1924 był zastępcą księdza dziekana Jerzego Sienkiewicza, szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[3]. Od 1927 był szefem służby duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[4]. Na dziekana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego[5].

W 1934 został przeniesiony na równorzędne stanowisko w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[6]. Uczestniczył w kampanii wrześniowej na froncie wojny z Niemcami. Po 17 września 1939 roku dostał się do sowieckiego obozu w Starobielsku, z którego został wywieziony do więzienia na Butyrkach w Moskwie, skąd wiosną 1940 roku – do obozu w Kozielsku. Z Kozielska został wywieziony zgodnie z wykazem NKWD Moskwa nr 025/3/1940 z poleceniem przekazania do dyspozycji szefa Zarządu NKWD obwodu smoleńskiego (akta sprawy nr 4909). Został zamordowany w kwietniu 1940 roku w Katyniu.

Epilog

Tablica upamiętniająca duchownych zamordowanych w ramach zbrodni katyńskiej odsłonięta w 2021 roku w krużganku bazyliki mniejszej pw. Trójcy Świętej i sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu

Kazimierz Suchcicki był jednym z 24 księży kapelanów Wojska Polskiego z lat 1919–1939 zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Kalininie wiosną 1940 roku zgłoszonych przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie w grudniu 2009 roku na kandydatów do procesu beatyfikacyjnego Męczenników Wschodu (1917–1989)[7].

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski postanowieniem z 29 czerwca 2012 na wniosek Ministra Obrony Narodowej awansował pośmiertnie ks. płk. Kazimierza Suchcickiego na stopień generała brygady[8].

Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.