Karl Schluch

Esesmani z załogi Bełżca. Drugi po lewej Karl Schluch
SS-Unterscharführer
Data i miejsce urodzenia	25 października 1905 Lębork
Przebieg służby
Lata służby	1942–1945
Formacja	Schutzstaffel
Późniejsza praca	pielęgniarz psychiatryczny

Karl Alfred Schluch (ur. 25 października 1905 w Lęborku, data i miejsce śmierci nieznane) – niemiecki robotnik i pielęgniarz, uczestnik akcji T4, członek personelu obozu zagłady w Bełżcu i obozu pracy w Poniatowej. Był sądzony w procesie załogi Bełżca, lecz prowadzone przeciwko niemu postępowanie zostało umorzone.

Życiorys

Urodził się w Lęborku, był wychowywany przez dziadków^[1]. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował jako robotnik rolny^[2]. W 1930 roku rozpoczął kurs pielęgniarski, który ukończył dwa lata później. Staż odbywał w sanatorium w Bernau^[1]. W późniejszych latach pracował także w innych sanatoriach i szpitalach w Berlinie i okolicy^[2]. W 1936 roku wstąpił do NSDAP^[1].

W czerwcu 1940 roku został przydzielony do personelu akcji T4, czyli tajnego programu eksterminacji osób psychicznie chorych i niepełnosprawnych umysłowo. Służył w „ośrodkach eutanazji” w Grafeneck i Hadamarze. Zimą 1941/42 w mundurze Organizacji Todt służył na froncie wschodnim (rejon Wiaźmy). Oficjalnie jego zadaniem była opieka nad rannymi żołnierzami^[1][2].

Podobnie jak wielu innych weteranów akcji T4 został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. W marcu 1942 roku rozpoczął służbę w obozie zagłady w Bełżcu^[2]. Był jednym z esesmanów sprawujących nadzór nad „śluzą”, czyli specjalnym korytarzem, którym pędzono Żydów z rozbieralni w obozie I do komór gazowych w obozie II. Jego zadaniem było uśpić czujność ofiar, a w razie potrzeby wymusić ich posłuszeństwo przy użyciu brutalnej przemocy^[3][4]. Podobnie jak inni członkowie załogi musiał rozstrzeliwać w obozowym „lazarecie”^{[uwaga 1]} Żydów niezdolnych do poruszania się o własnych siłach. Komendant Christian Wirth uważał jednak, że podczas egzekucji Schluch wykazuje się niewystarczającą gorliwością i pewnego razu miał stwierdzić, że „najchętniej sam by go w tym dole zastrzelił”^[5].

Wczesnym latem 1943 roku obóz w Bełżcu uległ likwidacji. Schluch został wówczas przeniesiony do obozu pracy dla Żydów w Poniatowej^[2]. Jesienią tegoż roku podobnie jak większość weteranów akcji „Reinhardt” został przeniesiony do Einsatz R operującej na wybrzeżu Adriatyku. Zadaniem tej jednostki była likwidacja miejscowych Żydów oraz walka z jugosłowiańską i włoską partyzantką^[1]. W maju 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, lecz po dwóch miesiącach został zwolniony z obozu jenieckiego. Przez blisko siedem lat mieszkał w okolicach Kassel, gdzie pracował jako robotnik rolny i budowlany. Z czasem powrócił do zawodu pielęgniarza^[2].

Był jednym z ośmiu byłych esesmanów sądzonych w procesie załogi Bełżca. W sierpniu 1963 roku zachodnioniemiecka prokuratura postawiła mu zarzut pomocnictwa w zamordowaniu co najmniej 360 tys. Żydów^[6]. Podobnie jak pozostali oskarżeni nie zaprzeczał swojemu udziałowi w zagładzie, twierdził natomiast, że działał pod przymusem, nie mając możliwości sprzeciwienia się rozkazom przełożonych lub uzyskania przeniesienia z Bełżca. Argumenty te zostały zaakceptowane przez sąd krajowy w Monachium, który postanowieniem z 30 stycznia 1964 roku umorzył postępowanie przeciwko Schluchowi i sześciu innym oskarżonym^[7].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Michael S. Bryant: Eyewitness to Genocide: The Operation Reinhard Death Camp Trials, 1955–1966. Knoxville: The University of Tennessee Press, 2014. ISBN 978-1-62190-070-2. (ang.).
• Robert Kuwałek: Obóz zagłady w Bełżcu. Lublin: Państwowe Muzeum na Majdanku, 2010. ISBN 978-83-925187-8-5.
• Chris Webb: The Belzec death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2016. ISBN 978-3-8382-0866-4. (ang.).