Karl Hyde
Ilustracja
Karl Hyde (Quart Festival, Kristiansand 29 czerwca 2016)
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1957
Worcester

Instrumenty

śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe

Gatunki

Electronica, house, progressive house, techno

Zawód

kompozytor, tekściarz, wokalista

Aktywność

od 1980

Powiązania

Freur, Underworld, Brian Eno

Strona internetowa

Karl Hyde (ur. 10 maja 1957 w Worcester) – brytyjski gitarzysta, klawiszowiec, kompozytor i autor tekstów. Największe sukcesy odnosił jako członek założyciel zespołu Underworld (od 1987). Współautor takich przebojów jak: „Dark & Long (Dark Train)” (1994) i „Born Slippy .NUXX” (1995), który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu Trainspotting. Nagrał też album solowy (Edgeland, 2013) oraz dwa albumy z Brianem Eno. Opublikował kilka książek.

Życiorys i kariera muzyczna

Dzieciństwo

Karl Hyde urodził się 10 maja 1957 roku w Worcester[1]. Jego matka prowadziła pralnię chemiczną i była krawcową, a ojciec był tkaczem dywanów. Karl od 11 roku życia grał w zespołach, a ojciec woził go na koncerty i pomagał płacić za instrumenty. Postanowił pójść do szkoły artystycznej, choć początkowo nie zamierzał zajmować się sztuką[2].

Lata 80. Underworld 1

W młodości przeniósł się do Cardiff, gdzie ukończył szkołę artystyczną ze specjalnością: instalacje audio i wideo. W 1979 roku spotkał Ricka Smitha i zaprzyjaźnił się z nim. Smith studiował elektronikę i elektrotechnikę, ponieważ miał zamiar konstruować własne syntezatory. W 1980 roku Hyde zaangażował go do gry na instrumentach klawiszowych w założonym przez siebie zespole Screen Gemz. Później obaj założyli zespół Freur, tworzący muzykę określaną jako funk rock[3]. Zespół ten w 1983 roku wydał niewielki przebój, „Doot Doot”.[1]. W 1987 roku Hyde i Smith założyli Underworld[3] (nazwany przez nich po latach Underworld Mk1[4]). Nazwa zespołu została zaczerpnięta z tytułu horroru, Underworld, do którego muzykę skomponował Freur. W 1989 roku Underworld towarzyszył jako support zespołowi Eurythmics w jego amerykańskiej trasie koncertowej[3]. Hide przyznał po latach, w wywiadzie dla The Independent, że obaj nie lubili funk-rockowej muzyki wykonywanej przez ten zespół. Pod koniec trasy Hide został w Stanach Zjednoczonych, a Smith powrócił do Wielkiej Brytanii z zamiarem tworzenia muzyki tanecznej[5]. Dekadę lat 80. zespół zakończył z ogromnymi długami, bez kontraktu płytowego i z kryzysem twórczym[3]. Hyde podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych współpracował z Terri Nunn, później (przed dużą część 1991 roku) z Debbie Harry jako członek jej zespołu, po czym wrócił do Wielkiej Brytanii[4].

Lata 90. i późniejsze. Underworld 2

Przełom w karierze zespołu nastąpił dzięki żonie Smitha, Tracy. To z jej powodu Smith (a następnie Hyde) przeniósł się do Romford, gdzie poznał 17-letniego DJ-a Darrena Emersona, który w latach 1990-2000 był trzecim członkiem odnowionego Underworld[3] (zwanego przez muzyków Underworld Mk2[4]). Tracy poradziła również Hyde’owi, żeby zmienił sposób pisania piosenek. Zainspirowany Charlesem Bukowskim, albumem New York Lou Reeda i pamiętnikiem Sama Sheparda, "Motel Chronicles" zaczął zwiedzać miasta i robić notatki[3]. Jego teksty nabrały bardziej surrealistycznego charakteru, a zespół odniósł sukces. Takie utwory jak "Born Slippy NUXX" i "Jumbo" stały się hitami, a w końcu klasykami muzyki tanecznej. Po odejściu Emersona zespół kontynuował działalność jako duet[1].

W 2012 roku zespół został muzycznym dyrektorem ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 w Londynie[6].

W 2013 roku Hyde rozpoczął karierę solową albumem Edgeland, mającym bardziej eksperymentalny charakter, niż typowe wydawnictwa Underworld. W następnym roku współpracował z Brianem Eno. W rezultacie powstał album Someday World, który został wydany w maju tego samego roku[1]. Zwiastunem albumu był utwór „The Satellites”, łączący w sobie rytmiczną perkusję, głośny dźwięk syntezatora i przygnębiony, niemal monotonny, wokal Eno[7]. W ciągu zaledwie czterech miesięcy Eno i Hyde stworzyli drugi wspólny album, High Life[8].

W 2017 roku Hyde we współpracy z reżyserem Scottem Grahamem i producentem Matthew Herbertem zrealizował widowisko muzyczne Fatherland, poruszające temat ojcostwa i bezdomności. Zostało ono następnie zaprezentowane w dwóch odrębnych koncertach Manchester International Festival[9].

Życie prywatne

Hyde przez wiele lat zmagał się z alkoholizmem. Pierwszą osobą, która zwróciła mu na to uwagę był Rick Smith[5]. „Cała ta era lat 90. była dla mnie bardzo mroczna. Przez większość czasu byłem bliski śmierci. Byłem w bardzo samotnym, ponurym miejscu” – przyznał po latach w wywiadzie udzielonym Lior Phillip z magazynu Consequence of Sound[10].

Tomato

W 1991 roku Steve Baker, Dirk Van Dooren, Karl Hyde, Rick Smith, Simon Taylor, John Warwicker i Grahame Wood założyli zespół projektowy Tomato. Konceptualne podejścia i techniki prac jego członków opierają się na indywidualnych doświadczeniach, podróżach i percepcji. Są one stosowane w projektach tworzonych w różnych formach medialnych, dostosowywanych do zróżnicowanych potrzeb projektanta, klienta i odbiorcy[11].

Dyskografia

  • Edgeland (2013, album solowy)[12]
  • Someday World (2014, z Brianem Eno)[13]
  • High Life (2014, z Brianem Eno)[14]
  • Fatherland (Original Music from the Stage Show) (2017, z Matthew Herbertem)[15]

Książki

  • Mmm...Skyscraper I Love You (1994, współautorzy: Tomato, John Warwicker) ISBN 978-1-873968-58-1
  • In the Belly of St. Paul (2003) ISBN 978-0-9546131-0-5
  • I Am Dogboy: The Underworld Diaries (2016) ISBN 978-0-571-32865-9
  • Fatherland (2018, współautorzy: Simon Stephens, Scott Graham) ISBN 978-1-350-09151-1[16]

Przypisy

  1. 1 2 3 4 David Jeffries: Karl Hyde | Biography by David Jeffries. AllMusic. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  2. ↑ Lily Moayeri: 20 Questions With Underworld: The Dance Icons on '90s Raves, EDM & Their Upcoming Tour. Billboard. [dostęp 2021-06-21]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 Dorian Lynskey: Underworld's Dubnobass ... 20 years on. The Guardian. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  4. 1 2 3 Andrew Unterberger: The SPIN Interview: Underworld. Spin. [dostęp 2021-06-21]. (ang.).
  5. 1 2 Hugh Montgomery: How We Met: Rick Smith & Karl Hyde. The Independent. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  6. ↑ Steve Baltin: Underworld Named Music Directors of 2012 Olympics. Rolling Stone. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  7. ↑ Jon Blistein: Brian Eno and Underworld’s Karl Hyde Launch ‘The Satellites’. Rolling Stone. [dostęp 2021-06-21]. (ang.).
  8. ↑ Bob Boilen: Songs We Love: Brian Eno and Karl Hyde, 'DBF'. NPR. [dostęp 2021-06-21]. (ang.).
  9. ↑ Music: Karl Hyde: 'It’s interesting how one’s moral compass can shift when you become a parent'. The Guardian. [dostęp 2021-06-21]. (ang.).
  10. ↑ Lior Phillips: Face a Shining Future: A Conversation with Underworld’s Karl Hyde. Consequence of Sound. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  11. ↑ Random Dance: John Warwicker, Tomato - Graphic design. www.randomdance.org. [dostęp 2021-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-21)]. (ang.).
  12. ↑ Discogs: Karl Hyde – Edgeland. www.discogs.com. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  13. ↑ Discogs: Eno • Hyde – Someday World. www.discogs.com. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  14. ↑ Discogs: Eno • Hyde – High Life. www.discogs.com. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  15. ↑ Discogs: Karl Hyde & Matthew Herbert – Fatherland (Original Music From The Stage Show). www.discogs.com. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).
  16. ↑ Google Książki: Karl Hyde. www.google.com. [dostęp 2021-06-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.