Juliusz Heinzel
Ilustracja
porucznik kawalerii porucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1899
Łódź, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

16 Pułk Ułanów Wielkopolskich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

przemysłowiec

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Juliusz Roman Piotr Ryszard Heinzel (ur. 5 grudnia 1899 w Łodzi, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, przemysłowiec łódzki.

Życiorys

Urodził się 5 grudnia 1899 w Łodzi, w rodzinie Juliusza Teodora i Anny z Geyerów[1]. Był wnukiem Juliusza, przemysłowca pochodzenia niemieckiego[2].

W 1918 wstąpił na ochotnika Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty oraz Szkołę Podoficerów Jazdy. W 1920 walczył w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 16 pułku ułanów, jako dowódca szwadronu. Za czyny męstwa pod miejscowością Gremzdy Polskie został odznaczony Orderem Virtuti Militari[3].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku; został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1920 roku. Do 1921 służył w 16 puł. W 1921 został przeniesiony do rezerwy. W 1927 i 1931 odbył ćwiczenia rezerwy w 16 puł.[1] W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie[4]. W tym samym roku w 17 puł. odbył kolejne ćwiczenia[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[5].

Po przejściu do rezerwy rozpoczął naukę na Uniwersytecie Poznańskim. Po śmierci ojca wrócił do Łodzi, gdzie w latach 1922–1925 pracował w Zarządzie Towarzystwa Przemysłowego J. Heinzel. Od 1925 prowadził swój majątek Julianów pod Łodzią.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty i miał syna Juliusza, który po ucieczce przed Armią Czerwoną mieszka w Bochum[7].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 161.
  2. ↑ Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 80. ISBN 83-87522-23-6.
  3. ↑ XV–lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich (1919–1934). 1934, s. 42.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 598.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 593.
  6. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  7. ↑ Gdzie są Niemcy z tamtych lat - wspomnienia łódzkich Niemców. Sag mir, wo die Deutschen sind - Erinnerungen der lodzer Deutschen. Praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej. Wydawnictwo Literatura, Łódź 1999, S - 23, język polski i niemiecki; ISBN 83-87080-91-8
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1151, jako ppor. Juliusz Heicel.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.