Jezioro Pluszne Wielkie
Jezioro Pluszne
Ilustracja
Z lotu ptaka. Widok w stronę Plusek
Położenie
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Miejscowości nadbrzeżne

Pluski, Zielonowo

Region

Równina Olsztynka

Wysokość lustra

140 m n.p.m.

Wyspy

3

Morfometria
Powierzchnia

908 ha[1],

Wymiary
 max długość
 max szerokość


8,75 km
1,9 km

Głębokość
 średnia
 maksymalna


14,9[2] m
52 m

Długość linii brzegowej

30km

Hydrologia
Jakość wody

II[2]

Rzeki zasilające

Kanał Swaderki - Marózka - Łyna[2],

Rzeki wypływające

Poplusz

Rodzaj jeziora

morenowe

Położenie na mapie gminy Stawiguda
Mapa konturowa gminy Stawiguda, na dole nieco na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Pluszne Wielkie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Pluszne Wielkie”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Pluszne Wielkie”
Położenie na mapie powiatu olsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu olsztyńskiego, na dole nieco na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Pluszne Wielkie”
Ziemia53°35′26″N 20°23′55″E/53,590556 20,398611

Jezioro Pluszne Wielkiejezioro morenowe położone na Równinie Olsztynka[3] wśród Lasów Łańskich.

Charakterystyka

Długość 8750 m, szerokość 1900 m, powierzchnia 908 ha, głębokość maksymalna 52,0 m, średnia 15 m; linia brzegowa o długości 30 000 m tworzy liczne (7) półwyspy i zatoki. Zachodnia długa i wąska zatoka, rozciągająca się od Zielonowa po Kołatek, bywa wyodrębniana jako Pluszne Małe, natomiast wschodnia jako Zatoka Księżycowa. Na jeziorze są trzy wyspy: największa o powierzchni około 4,7 ha, zadrzewiona, leży na plosie naprzeciwko wsi Pluski, pozostałe dwie małe, niskie, bezdrzewne, otoczone szuwarami leżą na północnym plosie (0,5 ha) oraz na krańcach południowego na wysokości Łańskiego Pieca (0,35 ha). Największy z półwyspów nazywany jest Waszeta. Płycizny 1-metrowe stanowią 7,9% ogólnej powierzchni jeziora. Do zatoki Pluszne Małe dopływa ciek Kanał Świerkocin z jeziora Staw, a z południowej części głównego plosa wypływa Kanał Swaderki do jeziora Poplusz Wielki, który łączy się z rzeką Marózką, a następnie z Łyną i Jeziorem Łańskim. Na północ i na południe od Zielonowa dopływają dwa cieki odwadniające łąki w okolicy Gryźlin. Zlewnia bezpośrednia jeziora wynosi 993 ha (Różański i wsp. 2003). Poruszanie się po jeziorze łodzią motorową wymaga specjalnego pozwolenia. Na Plusznym obowiązuje strefa ciszy.

Mała trzcinowa wysepka w południowej części akwenu była, w czasie drugiej wojny światowej, tarczą celowniczą dla betonowych bomb, zrzucanych przez niemieckie samoloty z pobliskiego lotniska w Gryźlinach. Na wyspie była wybudowana prostokątna betonowa platforma, którą po wojnie rozebrano. Na dnie jeziora Plusznego i pobliskiego jeziora Łańskiego, płetwonurkowie znaleźli w sumie wraki czterech samolotów w tym m.in. Junkers Ju 87.

Hydronimia

Nazwa jeziora pochodzi od miejscowości Pluski. W 1949 roku zmieniono urzędowo poprzednią niemiecką nazwę jeziora Gross Plautziger See (1878)[4], na polską nazwę Jezioro Pluszne. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych przedstawiła w wykazie hydronimów nazwę Jezioro Pluszne Wielkie[5]. Inne nazwy to Plautzen (1595), Plawzake (1469), Pluczig, Plutczig (1428), Pluczik (1357), Pluczk (1356), Plauczke, Pluske (1350), Pluskie Jezioro (Leyding 1959).

Flora naczyniowa

Roślinność wynurzona

W pasie roślinności wynurzonej przeważają: trzcina pospolita Phragmites australis, oczeret jeziorny Schoenoplectus lacustris, manna mielec Glyceria maxima. Towarzyszącymi im gatunkami są: jeżogłówka gałęzista Sparganium ramosum, pałka szerokolistna Typha latifolia, pałka wąskolistna Typha angustifolia, różne gatunki sitów Juncus sp i ponikła Heleocharis sp. W zatokach pas roślinności wynurzonej jest zwarty, miejscami tylko poprzerywany. W centralnej części jeziora roślinność wynurzona jest słabo rozwinięta (szczególnie przy brzegu wschodnim i południowym).

Rośliny o liściach pływających

W strefie roślin o liściach pływających do najliczniejszych należą: rdestnica pływająca Potamogeton natans, grzybień biały Nymphaea alba, grążel żółty Nuphar luteum. W zacisznych zatokach występuje żabiściek pływający Hydroharis morsus-ranae.

Roślinność zanurzona

Jest bujnie rozwinięta. W zależności od charakteru dna reprezentują ją odmienne gatunki roślin:

Powszechnie występuje osoka aloesowata Stratiotes aloides i moczarka kanadyjska Elodea canadensis.

W ostatnich latach stwierdza się jednak stopniowe ubywanie roślinności wodnej, zwłaszcza zanurzonej i o liściach pływających - są to konsekwencje nasilających się procesów urbanizacyjnych terenów sąsiadujących z jeziorem.

Łąki podwodne

Utworzone są przez różne gatunki ramienic Chara sp. W centralnej części jeziora występują one do głębokości około 6 m.

Fauna

Jezioro charakteryzuje bogate zróżnicowanie świata bezkręgowców:

Jezioro Pluszne jest zbiornikiem sielawowym o urozmaiconym pogłowiu ryb, występują m.in. sieje, szczupaki, leszcze, węgorze, miętusy, okonie, płocie. Jezioro dzierżawi Gospodarstwo Rybackie sp. z o.o. w Szwaderkach.

Przypisy

  1. Protas J. Program małej retencji województwa warmińsko-mazurskiego na lata 2006-2015 (2007)
  2. 1 2 3 Jezioro.com.pl - Warmia i Mazury - informacje, turystyka, przyroda [online], com.pl [dostęp 2021-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-27] (ang.).
  3. Regiony fizycznogeograficzne Polski po zmianach w 2018 r. [online], warmaz.pl, 2018 (pol.).
  4. M.P. z 1949 r. nr 76, poz. 947, s. 12
  5. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 267, ISBN 83-239-9607-5.

Bibliografia

  • E. Biesiadka, Świat bezkręgowców Jeziora Pluszne, 2002
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.