| Kework Czeorekdżian | |
| Katolikos Wszystkich Ormian | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia 1868 |
| Data i miejsce śmierci |
9 maja 1954 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Katolikos Wszystkich Ormian | |
| Okres sprawowania |
1945–1954 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
17 lipca 1889 |
| Diakonat |
1889 |
| Prezbiterat |
do 1913 |
| Sakra biskupia |
1917 |
| Wybór patriarchy |
1945 |
| Data konsekracji |
1917 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
Jerzy VI (także Kework VI, orm. Գևորգ Զ, imię świeckie Kework Czeorekdżian; ur. 20 listopada?/2 grudnia 1868 w Nachiczewaniu nad Donem, zm. 9 maja 1954 w Wagharszapacie) – biskup ormiański, Katolikos Wszystkich Ormian w latach 1945–1954.
Życiorys
Był synem ślusarza. Ukończył ormiańskie seminarium duchowne w Eczmiadzynie w 1889. 17 lipca tego samego roku złożył wieczyste śluby mnisze, a krótko później został wyświęcony na archidiakona. W latach 1890–1894 studiował na uniwersytecie w Lipsku filozofię i teologię, równocześnie kształcąc się w miejscowym konserwatorium w klasie kompozycji. Od 1894 do 1913 wykładał w ormiańskim Nachiczewańsko-Besarabskim seminarium duchownym historię Kościoła, muzykę oraz etykę. W 1913 katolikos Ormian Jerzy V mianował go archimandrytą, wikariuszem diecezji nor-nachiczewańskiej[1][uwaga 1].
Podczas I wojny światowej archimandryta zasiadał w komitecie pomocy uchodźcom ormiańskim z Turcji, od 1916 był jego przewodniczącym. W tym samym roku wszedł do Świętego Synodu Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, zaś w 1917 został wyświęcony na biskupa. W latach 1921–1927 sprawował urząd egzarchy Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego w Gruzji[1]. Od 1924 zasiadał w Wyższej Radzie Duchownej – organie zarządzającym Kościołem po likwidacji Synodu. W 1926 otrzymał godność arcybiskupa, zaś w 1931 ubiegał się o urząd katolikosa, nie został jednak wybrany. W 1937 katolikos Choren mianował go swoim zastępcą[1]. Po zamordowaniu Chorena w roku następnym władze radzieckie nie zgodziły się na wybór nowego katolikosa. Podczas wielkiego terroru ok. 200 ormiańskich duchownych zostało straconych lub zesłanych[2]. Przez siedem lat de facto kierował działającymi jeszcze strukturami Kościoła. Od kwietnia 1941 posługiwał się tytułem wikariusza generalnego katolikosa Eczmiadzynu[1].
Podczas II wojny światowej organizował wśród diaspory ormiańskiej zbiórkę funduszy na utworzenie dwóch kolumn czołgów dla Armii Czerwonej, noszących imiona Dawida Sasuńskiego i gen. Bagramiana. W 1945 Józef Stalin spotkał się z arcybiskupem Jerzym i wyraził zgodę na wybór nowego katolikosa. Jeszcze w tym samym roku sobór Ormian wybrał na katolikosa właśnie Jerzego, w tym samym roku odbyła się jego intronizacja[1].
W okresie sprawowania urzędu przez Jerzego VI restytuowane zostały diecezje ormiańskie na terytorium ZSRR, ponownie rozpoczęła działalność drukarnia kościelna, oficjalne pismo kościelne "Eczmiadzyn" oraz szkoła duchowna i seminarium duchowne w Eczmiadzynie[1]. Dzięki staraniom Jerzego 283 duchownych ormiańskich wróciło z zesłania[2]. Kościół odzyskał również klasztory Chor Wirap i Geghard, a także relikwie świętej Ripsimy[1].
W latach 1945–1947 Jerzy VI zaangażował się w zachęcanie Ormian, dotąd żyjących w diasporze, do osiedlania się w Armeńskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej[1]. Przyczynił się do przybycia do Armenii nawet 80 tys. Ormian, głównie z krajów Bliskiego Wschodu[2]. W 1948 brał udział w uroczystościach 500 lat autokefalii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Utrzymywał dobre relacje z Cerkwią Rosyjską, skierował ośmiu archidiakonów swojego Kościoła na studia teologiczne na prawosławnej Moskiewskiej Akademii Duchownej[1]. Zmarł w 1954 i został pochowany w sąsiedztwie katedry w Eczmiadzynie[1].
Uwagi
- ↑ Z siedzibą w Nachiczewaniu nad Donem - ormiańskim mieście, które od 1928 jest częścią Rostowa nad Donem