Jerzy Surdykowski
Ilustracja
Zbigniew Bujak, Jerzy Surdykowski i Tomasz Jastrun – Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2010)
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1939
Warszawa

Konsul generalny RP w Nowym Jorku
Okres

od 1990
do 1996

Poprzednik

Andrzej Olszówka

Następca

Dariusz Jadowski

Ambasador RP w Tajlandii
Okres

od 1999
do 2003

Poprzednik

Krzysztof Szumski

Następca

Bogdan Góralczyk

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Jerzy Surdykowski (ur. 14 marca 1939 w Warszawie[1]) – polski publicysta, dziennikarz, pisarz i dyplomata, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Życiorys

Ukończył w 1962 studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Gdańskiej. Pracował początkowo na Politechnice Gdańskiej, następnie jako stoczniowiec w Gdyni. Od końca lat 60. związany z dziennikarstwem jako dziennikarz m.in. „Perspektyw”, „Życia Gospodarczego”, „Życia Literackiego”. Przez kilka lat był także wykładowcą dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim[2].

Od 1967 do 1982 był członkiem PZPR. W sierpniu 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej, publikował w biuletynie strajkowym[2]. W 1980 został wiceprezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, pełnił tę funkcję także po delegalizacji SDP w związku z wprowadzeniem stanu wojennego[3]. W 1982 objęty zakazem pracy w mediach państwowych, współpracował z czasopismami drugiego obiegu. W 1989 był redaktorem naczelnym „Głosu Wyborczego Solidarności”, następnie członkiem redakcji „Tygodnika Solidarność” i „Rzeczpospolitej”[2].

Od 1990 związany z polską dyplomacją – był konsulem generalnym RP w Nowym Jorku (1990–1996) oraz ambasadorem w Tajlandii, akredytowanym także w Birmie i na Filipinach (1999–2003)[3].

Jest autorem sztuk teatralnych, w tym Horoskopu zdjętego w 1976 przez cenzurę[3], a także scenariusza do filmu W każdą pogodę (1969)[4]. Twórca esejów i felietonów w prasie krajowej (m.in. w „Znaku”, „Gazecie Krakowskiej” i „Rzeczpospolitej”). Jako pisarz zadebiutował w 1966 powieścią Powracający z morza[3]. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu[2]. W następnych latach autor licznych publikacji książkowych, w tym powieści i zbiorów esejów.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1994 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[5], a w 1986 Nagrodę im. Bolesława Prusa[4]. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6].

Wybrane publikacje

  • Powracający z morza, Wyd. Morskie, Gdynia 1966.
  • Wejście do wielkiej ligi, Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1973.
  • Brzegiem Bałtyku, Wyd. Interpress, Warszawa 1975.
  • Wyzwanie morza, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1975.
  • Groźba, wyzwanie, nadzieja, Wyd. Literackie, Kraków 1979.
  • Oblężenie. Powieść współczesna, Wyd. Literackie, Kraków 1981.
  • Notatki gdańskie, Wyd. Aneks, Londyn 1982 (drugi obieg).
  • Partia stanu wojennego, Wyd. Unia, Warszawa 1984 (drugi obieg).
  • Nie bez końca... Memoriał dla władz PRL, Wyd. Most, Warszawa 1987 (drugi obieg).
  • Błękitny kontynent, Wyd. Iskry, Warszawa 1986.
  • Dokąd zmierza Ameryka? Czyli drugie czytanie Tocqueville’a, Wyd. Politeja, Warszawa 2001.
  • Duch Rzeczypospolitej, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2001.
  • SOS, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.
  • Wołanie o sens, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2006.
  • Paradygmat. Powieść współczesna, Wyd. Austeria, Kraków 2011.
  • Pójdę pluć na wasze trumny. Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2015.
  • Odnajdywanie sensu, Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2017.
  • Plątawisko, Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2019.
  • Nadzieja na sensowność świata, Wydawnictwo Copernicus Center Press, Kraków 2020.
  • Wytrwałość, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2022.
  • Śturc, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2023.
  • Eseje sensowne, Wydawnictwo Copernicus Center Press, Kraków 2024.

Przypisy

  1. ↑ Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2022-07-26].
  2. 1 2 3 4 Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2011-05-15].
  3. 1 2 3 4 Jerzy Surdykowski. sppkrakow.pl. [dostęp 2017-06-04].
  4. 1 2 Jerzy Surdykowski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2011-05-15].
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 listopada 1994 r. o nadaniu odznaczenia (M.P. z 1995 r. nr 4, poz. 51).
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 624).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.