Jan Senuś
Ilustracja
Fotografia nagrobna
Data urodzenia

23 stycznia 1923

Data śmierci

15 grudnia 1986

Miejsce spoczynku

Cmentarz Posada w Sanoku

Narodowość

polska

Pracodawca

Autosan

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Odznaka Zasłużony dla SFA

Jan Senuś vel Synuś[uwaga 1] (ur. 23 stycznia 1923, zm. 15 grudnia 1986) – polski żołnierz, piłkarz, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.

Miejsce pochówku

Życiorys

W 1937 w wieku 14 lat podjął pracę w fabryce wagonów w Sanoku w charakterze pomocnika ślusarza. Podczas II wojny światowej po nadejściu frontu wschodniego na ziemię sanocką wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Został żołnierzem 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty, przydzielonym do 14 pułku piechoty (wraz z nim służył m.in. jego krewny Emil Buras[1][2]). Odbył szlak bojowy przez Warszawę na północny zachód, na początku 1945 brał udział w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, w marcu 1945 uczestniczył w bitwie o Kołobrzeg, następnie w kwietniu 1945 w forsowaniu Odry, a na końcu w operacji berlińskiej.

Następnie został skierowany na tereny prowadzenia walk przeciwko polskiej partyzantce niepodległościowej (Sądecczyzna, ziemia lubaczowska, Bieszczady). Po zakończeniu II wojny światowej 8 września 1946 wystąpił w pierwszym meczu piłkarskim nowego utworzonego zespołu KS Wagon Sanok (późniejsza Stal Sanok) przeciwko drużynie KS Huta Krosno (w tym meczu zagrał m.in. także Edward Pilszak)[3][4]. W 1947 został zdemobilizowany. Wówczas podjął ponownie pracę w macierzystej fabryce w Sanoku, Sanowag, późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”. Pracował w wydziale spawalniczo-montażowym. Był brygadzistą. Należał do koła ZBoWiD w Sanoku[5].

Został pochowany na Cmentarzu Posada w Sanoku.

Odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W starszych publikacjach (z okresu PRL) pojawiała się forma nazwiska Senuś. W nowszych publikacjach (np. „Tygodnik Sanocki” z 2010) oraz w inskrypcji nagrobnej została podana forma Synuś.

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Brygidyn. Nieznane życiorysy. „Podkarpacie”, s. 16, Nr 20 z 14 maja 1981.
  2. ↑ Frontowe wspomnienia. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, Nr 12 (1010) z 26 lutego 2010.
  3. ↑ Adam Baszak, Józef Ząbkiewicz: 55 lat klubu sportowego „Stal” Sanok 1946–2001. Sanok: Miejski Klub Sportowy „Stal” Sanok, 2001, s. 73. ISBN 83-915504-0-0.
  4. ↑ Sport w Sanoku w okresie powojennym. isanok.pl. [dostęp 2016-01-12].
  5. 1 2 ZBoWiD 1986 ↓, s. 269, 271.
  6. ↑ Stanisław Janczura. Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (32), s. 3, 1-15 lipca 1975.
  7. ↑ Odznaczenia państwowe i regionalne dla pracowników SFA. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 3 (237) z 10-20 czerwca 1982.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.