Jameel McCline
Ilustracja
Pseudonim

Big Time

Data i miejsce urodzenia

20 maja 1970
Nowy Jork

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

198[1] cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

56

Zwycięstwa

41

Przez nokauty

24

Porażki

12

Remisy

3

Nieodbyte

0

Jameel McCline (ur. 20 maja 1970 w Nowym Jorku) – amerykański bokser wagi ciężkiej.

Życiorys

Nigdy nie boksował amatorsko. Swoją karierę zawodową rozpoczął w 1995. Jej początki nie były zbyt imponujące. Mimo znakomitych warunków fizycznych (198 cm wzrostu i ok. 120 kg wagi) McCline już w swojej drugiej walce został (w pierwszej rundzie) znokautowany przez znacznie niższego i lżejszego od siebie rywala, Gary Bella. W następnym roku doznał kolejnej porażki z bokserem o skromniejszych warunkach fizycznych, Gregiem Pickromem.

Aby zdobyć doświadczenie, przez kolejne cztery lata McCline walczył z mało znanymi pięściarzami. Wszystkie pojedynki wygrał. Jego pierwszym poważnym rywalem był w maju 2001 były mistrz świata w kategorii junior ciężkiej, Alfred Cole. McCline pokonał go na punkty.

W następnym pojedynku znokautował Michaela Granta swoim pierwszym ciosem w walce[2]. Później pokonał jednogłośnie na punkty Lance Whitakera[3] i przyszłego mistrza świata, Shannona Briggsa[4].

7 grudnia 2002 nastąpiła pierwsza z jego czterech prób (wszystkie nieudane) zdobycia mistrzostwa świata. W dziesiątej rundzie walki z obrońcą mistrzowskiego pasa organizacji WBO, Wołodymyrem Kłyczką, McCline leżał na deskach, był liczony i zrezygnował z dalszej walki po tym starciu[5].

Następna okazja do zdobycia mistrzostwa świata nadarzyła mu się dwa lata później, po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków, kolejno z Charlesem Shuffordem, niepokonanym wcześniej Cedrickiem Boswellem[6] oraz Wayne’em Llewelynem[7]. Tym razem 13 listopada 2004 w pojedynku z Chrisem Byrdem stawką był pas mistrzowski organizacji IBF. Początek walki był dla McCline'a obiecujący – już w drugiej rundzie położył na deskach Byrda. Jednak w kolejnych starciach był już znacznie wolniejszy od dużo od niego mniejszego i bardziej ruchliwego rywala i w konsekwencji przegrał walkę na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów[8].

Rok 2005 nie był zbyt udany dla McCline'a – przegrał dwie walki: z niepokonanym wówczas Calvinem Brockiem[9] oraz z Zurim Lawrence’em[10].

Po kolejnych dwóch latach i kilku zwycięskich walkach z mało wymagającymi rywalami McCline dostał trzecią szansę na zdobycie mistrzostwa świata, tym razem organizacji WBA. 20 stycznia 2007 zmierzył się z olbrzymem z Rosji, Nikołajem Wałujewem, obrońcą tytułu. Pojedynek przeszedł do historii boksu jako "największa" walka mistrzowska. Obaj pięściarze ważyli razem ok. 270 kg. Była to też pierwsza walka o mistrzostwo świata kategorii ciężkiej zorganizowana w Szwajcarii. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Wałujewa w trzeciej rundzie po przypadkowej kontuzji kolana odniesionej przez McCline'a podczas wyprowadzania ciosu[11].

6 października 2007 w Madison Square Garden przegrał jednogłośnie na punkty walkę o tytuł tymczasowego mistrza świata federacji WBC z Nigeryjczykiem Samuelem Peterem, mimo przewagi w pierwszych trzech rundach, udokumentowanej kilkoma nokdaunami[12]. 8 marca 2008 doznał trzeciej porażki z rzędu, przegrywając na punkty z Johnem Ruizem[13].

7 listopada 2008 wygrał pojedynek z Mikiem Mollo, jednogłośną decyzją sędziów na punkty[14].

11 kwietnia 2009 w walce w Las Vegas został znokautowany w czwartej rundzie przez Chrisa Arreolę[15].

8 września 2012 w Moskwie McCline w swojej 56-tej walce na zawodowym ringu, przegrał przez nokaut z Magomiedem Abdusałamowem w drugiej rundzie.

Przypisy

  1. ↑ Amerykański bokser Jameel McCline ma w sobotę walczyć z Arturem Szpilką w Łodzi. Nie ma jednak... butów. Pożyczy od Marcina Gortata?. lodz.sport.pl, 27 czerwca 2012.
  2. ↑ John Gregg: McCline TKO's Grant in One. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  3. ↑ John Gregg: McCline Defeats the "Goofi" One in 12. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  4. ↑ John Gregg: McCline Dominates Briggs over Ten Rounds. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  5. ↑ John Gregg: Klitschko Scores 10th Round TKO Over McCline. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  6. ↑ Lisa Scott: McCline back in heavy mix!. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  7. ↑ Luis Escobar: Williams Stops Attila On Cuts; McCline Stops Llewellyn In One. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  8. ↑ John Gregg: Byrd Dances Past McCline For Narrow Win. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  9. ↑ Spencer Cobb Adams: Mosley Returns Educates Estrada; Brock Outpoints McCline. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  10. ↑ Tua wins, McCline loses!. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  11. ↑ Spencer Cobb Adams: Valuev Retains Crown McCline Injures Knee. The Boxing Times. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  12. ↑ Matt Richardson, Jason Stern: Peter Wakes Up from Nightmare! Survives 3 knockdowns to win.. Fightnews.com. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  13. ↑ Greg Beacham: Easy win for Ruiz. The Boston Globe. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  14. ↑ Rey Danseco: Jameel McCline Decisions Mike Mollo Over Twelve Rounds. BoxingScene.com, 07.11.2008. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  15. ↑ Andreas Hale: Williams punishes Wright!. Fightnews.com, 11.04.2009. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.