Języki barito
Obszar

Borneo (Indonezja), Madagaskar, Majotta, Filipiny (?)

Klasyfikacja genetyczna

języki austronezyjskie

Podział

• języki barito-mahakam
• języki barito zachodnie
• języki barito wschodnie
• języki sama-bajaw (?)

Kody rodziny językowej
Glottolog grea1283
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki barito – grupa języków austronezyjskich używanych w Indonezji, w południowo-wschodniej części wyspy Borneo[1]. Język malgaski funkcjonuje na Madagaskarze, gdzie jest objęty statusem języka państwowego[2][3]. Nazwa grupy językowej pochodzi od nazwy rzeki Barito[4].

Istnienie grupy barito zaproponował Alfred B. Hudson w 1967 roku[5]. Badacz wyróżnił następujące gałęzie[1]:

Język malgaski, wywodzący się z Borneo, został przeniesiony na Madagaskar w wyniku migracji, która nastąpiła nie wcześniej niż w VII w. n.e.[6][7] W 1951 r., jeszcze przed wyróżnieniem rodziny barito, malgaski został powiązany z językiem ma’anyan, przedstawicielem języków barito wschodnich[4].

A.D. Smith (2018) kwestionuje istnienie grupy barito i wspólnego prajęzyka, z którego miałyby wywodzić się te języki[8]. K.A. Adelaar (2005) wyróżnia trzy odrębne grupy (barito-mahakam, barito wschodnie, barito zachodnie)[9]. R. Blust (2005, 2013) postuluje możliwość istnienia większej grupy barito (ang. Greater Barito), obejmującej także języki sama-bajaw z Filipin (o ile stwierdzone podobieństwa między sama-bajaw a barito nie wynikają z zapożyczania)[4].

Najlepiej poznany spośród tych języków to malgaski, któremu poświęcono kompleksowy zasób literatury lingwistycznej (słowniki, opracowania opisowe, prace dialektologiczne, analizy socjolingwistyczne itp.). Dość dobrze udokumentowany został również język ngaju z Borneo, po raz pierwszy opisany w II poł. XIX w.[10]

Użytkownicy języków barito w Indonezji posługują się również językiem banjar (z grupy języków malajskich), który dominuje w różnych zakątkach Kalimantanu, charakteryzuje się dużą ekspansywnością (na niekorzyść mniejszych języków etnicznych) i służy jako środek komunikacji międzyetnicznej, obok języka indonezyjskiego[11].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Blust 2013 ↓, s. 631.
  2. ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 84, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
  3. ↑ Jozef Genzor, Jazyky sveta: história a súčasnosť, wyd. 1, Bratislava: Lingea, 2015, s. 410, ISBN 978-80-8145-114-0, OCLC 950004358 (słow.).
  4. 1 2 3 Blust 2013 ↓, s. 743.
  5. ↑ Alfred B. Hudson, The Barito Isolects of Borneo: A Classification Based on Comparative Reconstruction and Lexicostatistics, Ithaca: Southeast Asia Program, Department of Asian Studies, Cornell University, 1967 (Data Paper 68), ISBN 0-87727-068-6, OCLC 432705 [dostęp 2024-02-11] (ang.).
  6. ↑ Adelaar 1995 ↓, s. 328.
  7. ↑ Adelaar 2006 ↓, s. 84.
  8. ↑ Smith 2018 ↓.
  9. ↑ Adelaar 2005 ↓, s. 15–16.
  10. ↑ Smith 2018 ↓, s. 15–16.
  11. ↑ Steinhauer 1994 ↓, s. 771.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.