粵語/粤语
Obszar

Chińska Republika Ludowa, Hongkong, Makau, Republika Chińska, Korea Północna, Korea Południowa, Wietnam, Singapur, Filipiny, Kambodża, Malezja i inne kraje

Liczba mówiących

62 221 560

Pismo/alfabet

tradycyjne pismo chińskie i uproszczone pismo chińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 2 prowincjonalny↗
Kody języka
ISO 639-1 zh
ISO 639-2 chi
ISO 639-3 yue
IETF yue
Glottolog yuec1235
Ethnologue yue
WALS cnt
SIL yue
Występowanie
Ilustracja
Dialekty yue
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku kantońskim
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język yue (chiń. trad. 粵語, chiń. upr. 粤语, kantoński (jyutping): Jyut6jyu5; pinyin: Yuèyǔ) – język lub makrojęzyk (zależnie od klasyfikacji) używany w południowej części Chin, zwłaszcza w prowincji Guangdong. Niektóre z dialektów są wzajemnie niezrozumiałe. Za lingua franca służy odmiana z miasta Guangzhou (dawniej Kanton – stąd nazwa język kantoński). Dialekty yue są bardziej archaiczne niż różne odmiany języka mandaryńskiego, między innymi zachowały wygłosowe spółgłoski zwarte.

Dialekty języka yue

Można je podzielić na pięć najważniejszych podgrup[1]:

  • 1. Podgrupę yue-hai – na terenie delty Rzeki Perłowej oraz wzdłuż Xi Jiang; do tej podgrupy należą język kantoński oraz język Hongkongu.
  • 2. Podgrupę qin-lian – od okolicy Qinzhou do Lianzhou
  • 3. Podgrupę gao-lei – od miasta Gaozhou do półwyspu Leizhou
  • 4. Podgrupę si-yi – w rejonie miast Taishan, Xinhui, Kaiping i Enping u ujścia Rzeki Perłowej
  • 5. Podgrupę gui-nan – pas na wschodzie regionu autonomicznego Guangxi, obejmujący Wuzhou, Rongxian i Pobai

Języki yue mają niezwykle skomplikowany system tonalny. Jako jedyne spośród języków chińskich mają dwa szeregi tonów rozmieszczone w dwu rejestrach, górnym (55 lub 53, 35, 33, 5, 3) i dolnym (21 lub 11, 13, 22, 2 lub 22). W porównaniu do innych języków chińskich, yue są bardziej monosylabiczne. Sprawia to, że przechowały one wiele wyrazów w dawnym znaczeniu. Wyróżnia je również duża liczba zapożyczeń, szczególnie z angielskiego[2].

Przypisy

Bibliografia

  • M. Künstler, Języki chińskie, Warszawa: Dialog, 2000.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.