Język kumbryjski
Obszar

południowa Szkocja / północna Anglia

Liczba mówiących

język wymarły

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-3 xcb
IETF xcb
Glottolog brak
Linguist List xcb
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język kumbryjski – wymarły język należący do grupy języków brytańskich. Był on używany w średniowieczu na terenie dzisiejszej Północnej Anglii i południowej części Niziny Środkowoszkockiej. Został wyparty głównie przez język staroangielski. Jest językiem blisko spokrewnionym z językiem starowalijskim.

Nazwa pochodzi od słowa Cumbri będącego określeniem Celtów i oznaczającego rodaka.

Nie zachowały się żadne pisemne źródła w języku kumbryjskim, oprócz trzech słów zawartych w jedenastowiecznym, łacińskim tekście Leges inter Brettos et Scotos, które są określeniami kar pieniężnych. Są to: galnes, mercheta, kelchyn – suma płacona władcy za prawo do wydania córki za mąż.

Głównym źródłem wyrazów o pochodzeniu kumbryjskim są nazwy geograficzne.

  • Glasgow – od słów odpowiadających walijskiemu glas gau – zielona dolina
  • Lanark – od walijskiego llanerch – polana
  • Partick – zagajnik
  • Cathcart – las nad rzeką Cart
  • Mindrum – grzbiet górski
  • Penicuik – wzgórze kukułki

Cechy charakterystyczne języka kumbryjskiego

  • kumbryjski element gos – sługa był używany z imionami ważnych lokalnie świętych do utworzenia określeń takich jak: Gospatrick – święty Patryk, Gosmungo – święty Mungo, Gososwald – święty Oswald
  • język kumbryjski składa się z 14 samogłosek i dyftongów: a, e, ê, ı, o, ǫ, u, ü, ǝ, ow, ai, ei, ui i 22 spółgłosek: b, β, c, χ, χw, d, ð, f, g, gw, h, l, m, μ, n, ŋ, p, r, s, t, θ, w.
  • w języku kumbryjskim występuje rodzajnik określony er, który jest odpowiednikiem angielskiego the, np.: er egloos – the church
  • rzeczowniki w języku kumbryjskim mają rodzaj męski lub żeński i liczbę pojedynczą, podwójną lub mnogą
  • liczba mnoga jest tworzona przez dodanie jednego z przyrostków:
  • ow – stosowany do większości rzeczowników i do zapożyczeń,
  • yon – stosowany do osób,
  • edh – używany do miejsc,
  • et – używany do zwierząt,
  • ot – używany w zdrobnieniach

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.