Język kiachtyński (ros. кяхтинский язык, русско-китайский пиджин, дальневосточный вариант сибирского пиджина; chiń. 中俄混合語, zhōng'ěhùnhéyŭ) – język pidżynowy powstały na bazie języków rosyjskiego i chińskiego. Używany był w drugiej połowie XIX w. i na początku XX w. na Zabajkalu, w Kraju Amurskim i w przygranicznych regionach Chin. Jego nazwa pochodzi od miasta Kiachta.

Słownictwo wywodziło się głównie z języka rosyjskiego, podczas gdy gramatyka – z chińskiego.

Język kiachtyński wyszedł z użycia w pierwszej połowie XX w. Jednakże jeszcze w roku 1990 na bazarze w pobliżu Ułan Bator spotykano starszych kupców chińskich posługujących się tym językiem^[1].

Przykładowe wyrażenia

• чега фанза шибко шанго – ten dom jest bardzo ładny^[2]
• сичаса искай нада лаботай – teraz trzeba szukać pracy^[3]
• на тебе посмотри адали леденец кушаху еса – patrzeć na ciebie, to jak jeść lizaka^[4]
• за тебе какой пекинский манера шёлк заказывай буду? – co zamówisz z pekińskich tkanin jedwabnych?^[3]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Мусорин А. Ю. Лексика кяхтинского пиджина // Функциональный анализ языковых единиц. Новосибирск, 2004. — С. 79-86.
• Elena Perekhvalskaya: Chinese Pidgin Russian. W: Susanne Maria Michaelis, Philippe Maurer, Martin Haspelmath, Magnus Huber, Melanie Revis (red.): The survey of pidgin and creole languages. T. 3. Oxford University Press, 2013, s. 69–76. ISBN 978-0-19-969143-2. OCLC 813856192. (ang.).
• Słownik kiachtyński
• Składnia – przykłady zdań