Józef Simmler
Ilustracja
Józef Simmler, ok. 1867
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1823
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 marca 1868
Warszawa

Zawód, zajęcie

Malarstwo

Józef Simmler (IPA /ˈzimler/, ur. 14 marca 1823 w Warszawie[1], zm. 1 marca 1868 tamże) – polski malarz, portrecista, przedstawiciel realizmu.

Grób Simmlera na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (2015)

Życiorys

Naukę rysunku rozpoczął na prywatnych lekcjach prowadzonych przez Józefa Richtera, od 1837 kontynuował naukę u Bonawentury Dąbrowskiego, który przygotowywał go do wstąpienia na uczelnię w Dreźnie, co miało miejsce w 1841. W uznaniu wybitnych osiągnięć po pierwszym roku studiów otrzymał srebrny medal. Nie udało mu się pobierać nauki z malarstwa historycznego i portretowego u Eduarda Bendemanna, ponieważ artysta zaprzestał prowadzenia kursów pedagogicznych. Prawdopodobnie to spowodowało podjęcie decyzji o przeniesieniu się w grudniu 1841 r. do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (klasa: Malerei)[2], gdzie kontynuował studia. W 1842 przeszedł zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, po którym dochodził do zdrowia u rodziny w Szwajcarii. W 1843 powrócił do Monachium, gdzie starał się o przyjęcie na naukę do pracowni Juliusa Schnorra von Carolsfelda. Równocześnie wstąpił do działającego w Monachium Kunstevereinu, gdzie pełnił funkcję członka zagranicznego. W 1844 Eduard Bendemann powrócił do pracy pedagogicznej, co spowodowało, że Józef Simmler powrócił do Drezna. Rok później nie otrzymał przedłużenia paszportu i w związku z tym powrócił do Warszawy, uczestniczył w Wystawie Publicznej Szkoły Sztuk Pięknych. Twórczość Simmlera z tego okresu to przede wszystkim portrety, które noszą cechy charakterystyczne dla niemieckiego biedermeieru.

W 1847 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się technik malarskich poznając dzieła Charlesa Gleyra oraz eksponowane w Luwrze i Musee du Luxembourg. Podczas pobytu w stolicy Francji tworzył rysując grafiki oraz szkice do poematu Antoniego Malczewskiego „Maria”, utrzymywał przyjacielskie kontakty z Paulem Delarochem. Do Warszawy powrócił w 1849; otrzymał tu propozycję pracy jako rzeczoznawca i oceniający prace uczniów i przyznawania patentów Szkole Sztuk Pięknych. Nadal tworzył portrety, i tak jak we wcześniejszym okresie były to często obrazy przedstawiające krewnych i przyjaciół. W 1850 poślubił pochodzącą z Monachium Julię Hoegensteller; para zamieszkała w Warszawie. W 1856 razem z żoną udał się przez Szwajcarię do Włoch, gdzie podczas rocznego pobytu odwiedzał muzea i galerie. Zajmował się kopiowaniem arcydzieł malarstwa zgromadzonych w Rzymie, Florencji i Wenecji; malował również obrazy z natury.

Po powrocie w 1857 przyłączył się do artystów, którzy wspierali Wojciecha Gersona w dążeniach do powołania do życia instytucji organizującej wystawy sztuki. Ich oczekiwania spełniły się w 1860, gdy Rada Administracyjna Królestwa Polskiego przegłosowała ustawę powołującą do życia Towarzystwo Sztuk Pięknych, w skład którego wszedł m.in. Simmler i pozostawał jego członkiem do końca życia. Kariera portrecisty była wówczas w kulminacyjnym momencie, artysta malował nie tylko bliskich i bogate mieszczaństwo, tworzył również portrety burżuazji i wyższych urzędników carskich. Często były to obrazy dużego formatu ukazujące całą sylwetkę oraz szczegółowo tło portretowanego, który stanowiło najczęściej wnętrz.

W 1866 i 1867 otrzymał zamówienia na portrety namiestnika Teodora Berga. Józef Simmler malował również obrazy o treściach historycznych i alegorie, tematyka ta stała się częstsza po upadku powstania styczniowego. W tym okresie artysta skupił się na tematyce religijnej, część obrazów była malowana dla kościołów i kaplic. Swoje prace wystawiał zarówno w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych jak i w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.

Zmarł dwa tygodnie przed czterdziestymi piątymi urodzinami na tyfus, spoczął 4 marca 1868 na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (I/7/7)[3].

Malował obrazy religijne, historyczne, portrety, m.in.:

  • Śmierć Barbary Radziwiłłówny (1860),
  • Portret dziewczynki z rodziny Romanowskich (1851),
  • Portret Jadwigi Łuszczewskiej (Deotymy) (1855),
  • Szlachcic z papugą (1859),
  • Przysięga królowej Jadwigi (1867),
  • Portret Emilii Włodkowskiej (1865).

Galeria

Bibliografia

  • M. Domański, Józef Simmler – malarz warszawski XIX wieku, „Rota”, 1997 nr 2/3.

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ Akt urodzenia spisano w księgach ASC VII Cyrkułu w Warszawie, U 149/1823. Dziecko dostało imiona Jakub Józef. Ojciec artysty - Jakub - był mistrzem kunsztu stolarskiego.
  2. ↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 5, ISBN 83-903086-1-4.
  3. ↑ śp. Józef Simmler

Linki zewnętrzne

  • Józef Simmler, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-02-19].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.