Widok z Kościółków

Izdebczyska – najdłuższy rów zboczowy w masywie Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim. Powstał w wyniku obrywu stoków Złotnicy[1]. Znajduje się po orograficznie lewej stronie szlaku turystycznego z przełęczy Brona na Kościółki (i dalej na Diablak). Jest to skalne rumowisko zarośnięte kosodrzewiną[2].

Miejsce to znane jest także pod nazwami Zbójecki Wąwóz lub Urwisty Wąwóz. Nazwa Izdebczysk pochodzi od tego, że znajdują się w nich niewielkie szczeliny skalne i jaskinie, przez miejscową ludność dawniej nazywane izdebkami. Największe z nich to Zbójnicka Grota i Słowikowa Studnia (już zawalona). Według ludowych podań dawniej obozowali tutaj zbójnicy, dzielili zdobyte skarby oraz urządzali alkoholowe libacje. Wśród miejscowej ludności silne było przekonanie o skarbach, jakie ukryli w tym miejscu. Legendy mówią także o zaklętych mocach strzegących te miejsca przed niepowołanymi. Mimo tych przesądów Izdebczyska penetrowane były przez poszukiwaczy skarbów, pozostałością po tych poszukiwaniach są wyryte na skałach tajemnicze znaki i rysunek kotlika ze skarbami[3].

W dolnym końcu Izdebczysk, ok. 150 m na południowy wschód od przełęczy Brona znajduje się niewielki stawek Czarne Oko, poniżej w stokach Złotnicy i przełęczy Brona znajdują się źródła Markowego Potoku[2]. W Izdebczyskach w 2000 r. odkryto stanowisko bardzo rzadkiej w Polsce rośliny – okrzynu jeleniego, występującego tylko w kilku miejscach na Babiej Górze i jednym w Beskidzie Śląskim[4]. Roślina ta umieszczona jest w godle Babiogórskiego Parku Narodowego, a Izdebczyska w całości znajdują się w obrębie tego parku i są turystycznie niedostępne; szlak turystyczny prowadzi grzbietem powyżej Izdebczysk[3].

Przypisy

  1. ↑ Mała Encyklopedia Babiogórska, Władysław Midowicz (red.), Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 1992, s. 52-53, ISBN 83-85557-04-0, OCLC 749244498.
  2. 1 2 Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-09-10].
  3. 1 2 Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.