Instytut Polski w Sofii
Полски институт в София
Logo
ilustracja
Państwo

 Bułgaria

Data utworzenia

22 lipca 1949

Siedziba

Sofia

Dyrektor

Karol Zieliński

Zatrudnienie

7

Adres
ул. Веслец 12, 1000 Център, София
ul. Veslec 12, 1000 Sofia Center, Sofia
Położenie na mapie Sofii
Mapa konturowa Sofii, w centrum znajduje się punkt z opisem „Instytut Polski w Sofii”
Położenie na mapie Bułgarii
Mapa konturowa Bułgarii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Instytut Polski w Sofii”
Położenie na mapie obwodu miejskiego Sofia
Mapa konturowa obwodu miejskiego Sofia, w centrum znajduje się punkt z opisem „Instytut Polski w Sofii”
Ziemia42°41′57,0″N 23°19′33,0″E/42,699167 23,325833
Strona internetowa

Instytut Polski w Sofii (bułg. Полски институт в София) – polska placówka kulturalna w stolicy Bułgarii podlegająca Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP[1].

Historia

Instytut został założony 22 lipca 1949 pod nazwą Centrum Promocji Kultury, kontynuując tradycję przedwojennego Towarzystwa Polsko-Bułgarskiego. Założycielami Towarzystwa byli krytyk literacki Bojan Penew, poetka i tłumaczka Dora Gabe oraz Tadeusz Stanisław Grabowski – pierwszy po odzyskaniu niepodległości ambasador RP w Bułgarii[2]. Pierwszą pracowniczką została historyczka Antonina Pankiewicz-Szterewa. W 1956 zmieniono nazwę na Polskie Centrum Informacyjne i Kulturowe. W 1993 przyjął obecną nazwę.

Siedziba Centrum początkowo znajdowała się na Bulwarze Ruskim 12 (obecnie Cara Oswoboditela), znajdowały się tam m.in. czytelnia i sala filmowa. W latach 60. przeprowadzono generalny remont, a Centrum zajęło jeszcze jedno piętro. Otwarto także sklep z polskimi towarami i wydawnictwami kulturalnymi. W latach 1994–2004 Instytut znajdował się na pierwszym i trzecim piętrze budynku przy ul. Grafa Ignatiewa 12. Od 2004 siedziba mieści się pod adresem Veslec 12. Znajduje się tam m.in. sala o powierzchni 200 m², fortepian, czytelnia, biblioteka (ponad 14 tys. tomów), punkt informacyjny.

W 2009 roku Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP planowało zamknięcie placówki. Przeciw planom wystąpili znani polscy i bułgarscy intelektualiści, tłumacze i dziennikarze, a także szereg instytucji kultury. Protestowała także bułgarska Polonia[3].

Działalność

Głównym zadaniem Instytutu jest utrzymanie dobrych stosunków społecznych, naukowych i kulturalnych między Polską a Bułgarią. Instytut organizuje wystawy, koncerty, pokazy filmów, promocje książek, przekłady książek, koordynuje wymianę naukową i kulturową. Celem Instytutu jest poszerzanie wiedzy Bułgarów na temat Polski: kultury, sztuki, nauki, historii, gospodarki, polityki, socjologii. Prowadzi bibliotekę oraz kursy języka polskiego. Działalność Instytutu częściowo skierowana jest także do bułgarskiej Polonii.

W latach 60. w Centrum pokazywano 4 filmy dziennie. Na przestrzeni lat Instytut zorganizował wydarzenia kulturalne m.in. ze: Zbigniewem Namysłowskim, Jarosławem Śmietaną, Leszkiem Możdżerem, Agą Zaryan, Marylą Rodowicz (1981), Krzysztofem Zanussim (1981), Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Kieślowskim, Ryszardem Kapuścińskim, Jackiem Dehnelem (2013), zespołami „Śląsk” i „Mazowsze”. Organizowane są także wykłady dla studentów badaczy literatury polskiej.

Wśród przetłumaczonych staraniami Centrum/Instytutu dzieł literatury polskiej na język bułgarski znalazła się twórczość m.in. Adama Mickiewicza („Sonety krymskie”), Jana Kochanowskiego („Fraszki”), Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Tadeusza Różewicza, Wisławy Szymborskiej, Jana Twardowskiego, Jerzego Andrzejewskiego, Sławomira Mrożka, Olgi Tokarczuk, Stanisława Lema, Leszka Kołakowskiego, Józefa Tischnera, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. W latach 2000–2011 z pomocą Instytutu wydano 119 książek.

Dyrektorzy

  • 1949–1957 – Antonina Pankiewicz-Szterewa
  • 1957–1962 – Mirosław Nowakowski
  • 1962–1967 – Antoni Pierzchała
  • 1967–1969 – Bogusław Jankowski
  • 1969–1973 – Kornel Henszke
  • 1973–1977 – Sylwester Kaczkowski
  • 1977–1982 – Janusz Tagowski
  • 1982–1983 – Tadeusz Telma
  • 1983–1987 – Eugeniusz Mielcarek
  • 1987–1991 – Maksymilian Celeda
  • 1991–1992 – Karol Pastuszewski
  • 1993–1999 – Wojciech Gałązka
  • 2000–2001 – Iwona Frączek
  • 2001–2006 – Andrzej Papierz
  • 2006–2011 – Anna Pachla
  • 2011–2015 – Agnieszka Kościuszko
  • 2015–2020 – Jarosław Godun
  • 2020–2021 – Anna Opalińska
  • 2021–2023 – Iwona Jakuszko-Dudka, p.o.[4]
  • od 2023 – Karol Zieliński[5]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 3 lipca 2018 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Zagranicznych lub przez niego nadzorowanych [online], isap.sejm.gov.pl, 3 lipca 2018, s. 13 [dostęp 2019-05-20] (pol.).
  2. ↑ O Instytucie [online], Полски институт в София [dostęp 2020-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-07].
  3. ↑ Roman Pawłowski, Co dalej z Instytutem Polskim w Sofii? [online], wyborcza.pl, 27 stycznia 2010 [dostęp 2020-02-25].
  4. ↑ Zespół, Instytut Polski w Sofii [dostęp 2022-10-06] [zarchiwizowane 2021-09-24].
  5. ↑ Zespół, instytutpolski.pl/sofia [dostęp 2023-11-08] [zarchiwizowane 2023-11-08].

Bibliografia

  • Radostina Petrowa, Galina Georgiewa, Instytut Polski w Sofii, Romuald Cudak (red.), „Postscriptum Polonistyczne”, 2 (12), Katowice: Uniwersytet Śląski w Katowicach Szkoła Języka i Kultury Polskiej, 2013, s. 31–44, ISSN 1898-1593 [dostęp 2019-11-30].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.