Hutia kubańska
Capromys pilorides[1]
(Say, 1822)
Ilustracja
Hutia kubańska w ZOO
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Nadrodzina

Octodontoidea

Rodzina

kolczakowate

Podrodzina

hutie

Plemię

Capromyini

Rodzaj

Capromys
Desmarest, 1822[2]

Gatunek

hutia kubańska

Synonimy

Rodzaju:

  • Macrocapromys Arredondo, 1958[3]
  • Leptocapromys Kratochvíl, Rodriguez & Barus, 1978[4]

Gatunku:

  • Isodon pilorides Say, 1822
  • Capromys fourniere Desmarest, 1822
  • Macrocapromys acevedo Arredondo, 1958
  • Mysateles garridoi Varona, 1970
Podgatunki
  • C. p. pilorides (Say, 1822)
  • C. p. ciprianoi Borroto, Camacho & Ramos, 1992
  • C. p. doceleguas Varona, 1980
  • C. p. gundlachianus Varona, 1983
  • C. p. lewisi Morgan, MacPhee, R. Woods & Turvey, 2019
  • C. p. relictus (J.A. Allen, 1911)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Hutia kubańska[6][7] (Capromys pilorides), kubohutia samotna[6] – endemiczny gatunek ssaka z podrodziny huti (Capromyinae) w rodzinie kolczakowatych (Echimyidae). Współcześnie występuje na Kubie oraz jedynie na kilku z otaczających ją znacznie mniejszych wysp: Isla de la Juventud, Archipiélago de las Doce Laqunas. Wymarły podgatunek Capromys pilorides lewisi występował na Kajmanach[8]. Równoległa nazwa "Hutia Desmaresta" została nadana na cześć zoologa Anselme Desmaresta, który w 1822 roku opisał gatunek.

Zasięg występowania

Hutia kubańska występuje w zależności od podgatunku[9]:

  • C. pilorides pilorides – kontynentalna Kuba.
  • C. pilorides ciprianoi – południowa część Isla de la Juventud.
  • C. pilorides doceleguas – Jardines de la Reina
  • C. pilorides gundlachianus – hutia archipelagowa[6] – Sabana
  • C. pilorides lewisi – takson wymarły, występował na Kajmanach.
  • C. pilorides relictus – północna część Isla de la Juventud.

Taksonomia

Podgatunek gundlachinus został błędnie podniesiony do rangi gatunku na podstawie rozbieżności sekwencji okazu z Cayo Ballenato del Medio, ale okaz ten pochodził z miejsca poza znanym rozmieszczeniem C. pliorides. Mysateles garridoi jest zwykle uważany za odrębny i słabo znany gatunek z wyspy Maya, w Archipelago de los Canarreso u wybrzeży Kuby, jednak badania reinterpretacyjne wykazały, że takson ten jest źle zidentyfikowanym osobnikiem C. pliroides i dlatego powinien być uważany za synonim tego gatunku[9].

Jedyny przedstawiciel rodzaju hutia[6] (Capromys)[9].

Etymologia

  • Capromys: gr. καπρος kapros „dzik”; μυς mus, μυος muos „mysz”[10].
  • Macrocapromys: gr. μακρος makros „długi”; rodzaj Capromys Desmarest, 1822 (hutia)[11][3].
  • Leptocapromys: gr. λεπτος leptos „delikatny, drobny”; rodzaj Capromys Desmarest, 1822 (hutia)[4].

Charakterystyka

Jest to jeden z największych gatunków hutii. Pysk jest krótki, łuki jarzmowe silne i szerokie. Wzór zębowy członków tej podrodziny jest następujący: 1 / 1, 0 / 0, 1 / 1, 3 / 3 = 20. C. pilorides jest wielkości dużego kota domowego. Jego waga zazwyczaj zawiera się w przedziale 1–7 kg, ale dochodzi nawet do ok. 9kg. Długość osobnika: 20 do 60 cm.

Hutia kubańska (Capromys pilorides)

Środowisko naturalne

Występuje w różnych formacjach roślinnych. Dobrze porusza się na drzewach, ale funkcjonuje dobrze również na ziemi. Zarówno samce jak i samice mają zwyczaj znaczenia zajmowanego terytorium moczem.

Rozród

Jak prawie wszystkie gryzonie, hutiowate są zwierzętami stadnymi. Żyją w parach, rodzinach lub w dużych grupach, tworząc kolonie. Często mają wspólne gniazda lub nory.

Okres godowy trwa cały rok. Ciąża: 110 do 140 dni. Rodzi się zazwyczaj od 1 do 3 młodych o wadze ok. 230g. Młode pozostają pod opieką matki przeciętnie około 153 dni. Dojrzałość płciową zdobywają w wieku 10 miesięcy. Żyją do 11 lat.

Przypisy

  1. ↑ Capromys pilorides, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ A.G. Desmarest. Mémoire sur un nouveau genre de mammifères de l’ordre des rongeurs, nommé Capromys. „Bulletin des Sciences, par la Société Philomathique de Paris”. Année 1822, 1822. (fr.).
  3. 1 2 O. Arredondo. Los roedores cubanos extinguidos. „El Cartero Cubano”. 17 (12), s. 10, 1958. (hiszp.).
  4. 1 2 J. Kratochvíl, L. Rodríguez & V. Barus. Capromyinae (Rodentia) of Cuba. I. „Přírodovědné práce ústavů Československé akademie věd v Brně”. Nova series. 12 (11), s. 37, 1978. (ang.).
  5. ↑ Capromys pilorides, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. 1 2 3 4 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 296. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  7. ↑ Dz.U. z 2004 r. nr 4, poz. 26
  8. ↑ Gary S. Morgan, Ross D.E. Macphee, Roseina Woods i Samuel T. Turvey. Late Quaternary fossil mammals from the Cayman Islands, West Indies. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 428, s. 1–82, 2019. DOI: 10.1206/0003-0090.428.1.1. (ang.).
  9. 1 2 3 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 570. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  10. ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 159, 1904. (ang.).
  11. ↑ Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 130, OCLC 637083062 (ang.).

Literatura

  • Feldhamer, G. A., L. C. Drickamer, S. H. Vessey, and J. F. Merritt. 1999. Mammalogy. Adaptation, Diversity, and Ecology. WCB McGraw-Hill, Boston. xii+563pp.
  • Lawlor, Timothy. 1979. Handbook to the orders and families of living mammals. Mad River Press, Eureka, California.
  • Macdonald, David. 1984. The encyclopedia of mammals. Facts on File Publications, New York.
  • Nowak, Ronald M. and John L. Paradiso. 1983. Walker's mammals of the world. The Johns Hopkins University Press, Baltimore and London, pp 803-810.
  • Vaughan, T. A. 1986. Mammalogy. Third Edition. Saunders College Publishing, Fort Worth. vii+576 pp.
  • Vaughan, T. A., J. M. Ryan, N. J. Czaplewski. 2000. Mammalogy. Fourth Edition. Saunders College Publishing, Philadelphia. vii+565pp.
  • Wilson, Don E. and DeeAnn M. Reeder (eds.). 1993. Mammal species of the world: A taxonomic and geographic reference, 2nd ed.. Smithsonian Institution Press, Washington and London.
  • Woods, C. A. 1984. Hystricognath rodents. Pp. 389-446 in Anderson, Sydney and J. Know Jones, Jr. (eds.). Orders and familes of mammals of the world. John Wiley and Sons, New York.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.