Hubarka bengalska
Houbaropsis bengalensis[1]
(Gmelin, 1789)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

dropie

Rodzina

dropie

Rodzaj

Houbaropsis[2]
Sharpe, 1893

Gatunek

hubarka bengalska

Synonimy
  • Otis bengalensis Gmelin, 1789[3]
  • Eupodotis bengalensis (Gmelin, 1789)[1]
Podgatunki
  • H. b. bengalensis (Gmelin, 1789)
  • H. b. blandini Delacour, 1928
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Zasięg występowania h. bengalensis. Czerwony: występuje, złoty: wyginęła, jasnożółty: przebywa sezonowo

Hubarka bengalska[5] (Houbaropsis bengalensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae), będący jedynym przedstawicielem rodzaju Houbaropsis[5]. Występuje w północnej części subkontynentu indyjskiego oraz, w niewielkiej liczbie, w Kambodży (głównie w prowincji Kampong Thum). Ze względu na szybki zanik siedlisk lęgowych jest to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem, a jego populacja w ostatnich latach gwałtownie spada.

Charakterystyka

Samiec uchwycony w locie w Parku Narodowym Kaziranga, Asam (Indie)
Cechy gatunku
Samiec w szacie godowej ma charakterystyczne, białe skrzydła, wyraźnie odróżniające się od aksamitnoczarnej głowy, piersi i brzucha. Grzbiet ciała i ogon barwy brązowo-rudej w ciemniejsze cętki. Na kark i na pierś opadają dłuższe, ozdobne pióra. Samica – inaczej niż u większości dropi – jest nieco większa od samca. Podobnie jak u pozostałych gatunków jest ubarwiona bardziej jednolicie w brązoworude, cętkowane na czarno, maskujące pióra. Nogi długie i silne, o żółtej barwie. Stopy, jak u innych dropi, pozbawione kciuka. Hubarka bengalska odzywa się rzadko, zaniepokojona wydaje głośne, metaliczne „czik-czik-czik”. Samce w czasie toków wydają nisko brzmiące buczenie.

Jedynym podobnym gatunkiem jest występująca również w Indiach hubarka długoczuba, choć jest to ptak znacznie mniejszy.

Wymiary średnie
Hubarka bengalska nie jest dużym dropiem, osiągając 66–68 cm długości i około 55 cm wysokości. Długość skrzydła 33,8–36,8 cm[6]. Masa ciała mieści się w granicach 1,2–1,5 kg u samców i 1,7–1,9 kg u samic.
Biotop
Nizinne obszary trawiaste i stepy porośnięte rozproszonymi krzewami. W odróżnieniu od innych dropi często spotyka się pojedyncze osobniki[6].
Lęgi
Od marca do maja trwa sezon godowy, podczas którego tokujące samce wykonują popisowe loty godowe, wzlatując pionowo nad wybranym, dobrze widocznym punktem[7]. Lęgi trwają do sierpnia, gdy młode stają się bardziej samodzielne.
Gniazdo
Dołek wygrzebany w ziemi, wśród gęstych traw lub pod krzewem.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 3 do 5 ciemnych, cętkowanych jaj[7].
Wysiadywanie
Wysiadywaniem jaj i opieką nad młodymi zajmuje się samica.
Pożywienie
Nasiona wielu roślin, pędy, kwiaty i jagody, a także owady i rzadziej jaszczurki lub mniejsze węże[6].

Systematyka

Miano „hubarki” otrzymały dwa indyjskie gatunki mniejszych dropi. Drugi z nich, hubarka długoczuba (Sypheotides indicus), był wcześniej zaliczany do tego samego rodzaju, jednak dokładniejsze badania skłoniły naukowców do wyróżnienia dwóch monotypowych rodzajów, choć uważanych za blisko spokrewnione[8]. Wyróżniono dwa podgatunki H. bengalensis[9][3]:

  • H. bengalensis bengalensis – południowy Nepal do północnych i wschodnich Indii.
  • H. bengalensis blandini – południowa Kambodża, południowy Wietnam.

Status i zagrożenia

Hubarka bengalska jest gatunkiem skrajnie zagrożonym wyginięciem[uwaga 1]. Mimo wysiłków podejmowanych w celu zapewnienia jego ochrony, zarówno w Indiach, w Nepalu jak i w Kambodży populacja tego gatunku wciąż spada. Liczebność jest trudna do oszacowania ze względu na skryty tryb życia tych ptaków i ich płochliwość. Obecnie stan populacji określa się na poziomie 350–1500 osobników[4]. Przyczyną wymierania hubarki jest ubywanie odpowiednio dzikich siedlisk oraz fragmentaryzacja populacji. Hubarka bengalska, w odróżnieniu od wielu innych gatunków dropi nie toleruje długotrwałej obecności człowieka i nie przystosowała się do życia na obszarach regularnie wykorzystywanych rolniczo.

Uwagi

  1. ↑ W Czerwonej Księdze IUCN do roku 2007 był zaliczany do niższej kategorii zagrożenia EN – „zagrożony”. Teraz jest w kategorii CR – „krytycznie zagrożony”.

Przypisy

  1. 1 2 Houbaropsis bengalensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Houbaropsis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-04-12] (ang.).
  3. 1 2 Bengal Florican (Houbaropsis bengalensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-06)]. (ang.).
  4. 1 2 BirdLife International, Houbaropsis bengalensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-05-23] (ang.).
  5. 1 2 Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Otididae Rafinesque, 1815 - dropie - Bustards (wersja: 2015-09-04). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-19].
  6. 1 2 3 Mały słownik zoologiczny. Ptaki T. I. Przemysław Busse (red.). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 211–212. ISBN 83-214-0043-4.
  7. 1 2 George W. Archibald: Żurawiowate (w:) Encyklopedia. Zwierzęta. Warszawa: Elipsa, 1999, s. 320–321. ISBN 83-85152-34-2.
  8. ↑ Sylke Frahnert Pitra Christian, Joerns Fickel Dietmar Lieckfeldt. Phylogenetic Relationships and Ancestral Areas of the Bustards (Gruiformes: Otididae), Inferred from Mitochondrial DNA and Nuclear Intron Sequences. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 23, s. 63–74, 2002. PMID: 12182403. (ang.).
  9. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Turacos, bustards, cuckoos, mesites, sandgrouse. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-19]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.