Henryk Rzepkowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1921
Tama

Data i miejsce śmierci

18 października 2000
Gdynia

Przebieg służby
Lata służby

1938–1985

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
1 DP im. T. Kościuszki
3 Pomorska Dywizja Piechoty
7 Łużycka Dywizja Piechoty
18 pułk piechoty
37 pułk piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy Marynarki Wojennej 1968-1983

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Flagi Narodowej II klasy (KRLD)
grób gen. Henryka Rzepkowskiego na cmentarzu Witomińskim

Henryk Rzepkowski (ur. 1 maja 1921 w Tamie, zm. 18 października 2000 w Gdyni) – generał brygady WP, zastępca dowódcy Marynarki Wojennej 1968–1983.

Życiorys

W 1938 skończył Gimnazjum Ogólnokształcące w Grajewie, gdzie zdał maturę. W latach 1938–1939 uczył się w Szkole Podoficerskiej Małoletnich dla Podoficerów Zawodowych nr 2 w Śremie. Brał udział w kampanii wrześniowej jako szeregowy w 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych 12 Dywizji Piechoty Armii „Prusy”. Walczył m.in. w okolicach Lwowa. Do października 1939 przebywał w obozie jenieckim w miejscowości Kszary koło Gorki (ZSRR), następnie powrócił do rodziny. W lutym 1940 deportowany przez NKWD do powiatu Tajszet w okolice Irkucka, gdzie pracował przy wyrębie tajgi (do czerwca 1942), a następnie jako stolarz w fabryce w mieście Abakan. W maju 1943 wstąpił w stopniu kaprala do organizowanej na terytorium ZSRR 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Został wcielony do samodzielnego batalionu szkolnego 1 Dywizji Piechoty, a od września był podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu, a jednocześnie zastępcą dowódcy plutonu szkolnego. Szkołę ukończył 26 grudnia 1943 i został promowany do stopnia chorążego. Jako dowódca plutonu piechoty w batalionie szkolnym przeszedł szlak bojowy 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. Od kwietnia 1944 dowódca kompanii w tym batalionie. Walczył m.in. pod Warką, Warszawą, o przełamanie Wału Pomorskiego, o Kołobrzeg i nad Odrą.

Po wojnie został dowódcą batalionu szkolnego 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W kwietniu 1946 ukończył kurs dowódców pułku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po ukończeniu szkolenia powrócił na stanowisko dowódcy 1 batalionu 7 pułku piechoty, a w marcu 1947 został szefem sztabu tego pułku. Od 1 kwietnia 1948 dowódca 18 pułku piechoty w Wadowicach. Od 16 grudnia 1949 do 30 października 1950 dowódca 37 pułku piechoty w Gliwicach. Od października 1950 służył w dowództwie Okręgu Wojskowego nr V w Krakowie na stanowisku starszego pomocnika szefa wydziału VII ds. wyszkolenia bojowego, a od 1951 starszego pomocnika szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Oddziału IX dowództwa okręgu. Od listopada 1953 do września 1954 ukończył Kurs Doskonalenia Dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po ukończeniu kursu pozostał w tej uczelni jako starszy wykładowca sztuki operacyjnej w Katedrze Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej. Jednocześnie studiował na Fakultecie Ogólnowojskowym Akademii Sztabu Generalnego WP. Studia ukończył z oceną dobrą i tytułem oficera dyplomowanego w październiku 1956.

Od sierpnia 1957 do października 1960 był dowódcą 94 Pułku Zmechanizowanego w Morągu, a od października 1960 był zastępcą dowódcy do spraw liniowych 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie. Od lipca 1961 do sierpnia 1963 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie. Po ukończeniu studiów został dowódcą 23 Dywizji Desantowej, przemianowanej w listopadzie 1963 na 7 Łużycka Dywizję Desantową w Gdańsku. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 3 października 1967 otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1967 przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab. W grudniu 1968 został zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej ds. ogólnowojskowych, a od sierpnia 1969 zastępca dowódcy Marynarki Wojennej ds. obrony wybrzeża. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do maja 1983, przez cały czas używał munduru wojsk lądowych. Od 1983 do 1985 szef polskiej misji w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei. Po powrocie do kraju na początku 1985 przebywał w dyspozycji ministra obrony narodowej. W listopadzie 1985 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 25 lipca 1986.

Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 26-39-6)[1].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Odznaczenia

Życie prywatne

Syn Kazimierza (1883-1950), gajowego i Anny z Wielińskich (1885-1943). Mieszkał w Gdyni. Żonaty z Janiną Rzepkowską z domu Fedyszyn (1927-1985)[1], 1 córka[2].

Przypisy

  1. 1 2 Wyszukiwarka cmentarna – Cmentarze Komunalne w Gdyni.
  2. 1 2 Królikowski 2010 ↓, s. III/356–358.
  3. ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 5.
  4. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 9, 20 lipca 1966, poz. 70.

Bibliografia

  • H. P. Kosk – Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. III. Toruń: 2010.
  • Janusz Królikowski, Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945-2004, Toruń 2004, s. 119–121.
  • Walter Pater, Admirałowie 1918-2005. Słownik biograficzny, Gdynia 2006, s. 131=132.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.