Henryk Kawecki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1886
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1942
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Senator IV kadencji (II RP)
Okres

od 1935
do 13 września 1938

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Order Krzyża Orła II Klasy (Estonia) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia)

Henryk Kawecki (ur. 12 maja 1886 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1942 tamże) – polski prawnik, polityk, podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1935–1937), senator RP IV kadencji (1935–1938), członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[1].

Życiorys

Wykształcenie

Ukończył szkołę realną w Warszawie i studia prawnicze na uniwersytecie w Dorpacie[2].

Działalność niepodległościowa

W początkowej fazie I wojny światowej (1915–1916) służył w Straży Obywatelskiej w Warszawie. Od 15 czerwca 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (pracował w Komendzie Naczelnej POW do 11 listopada 1918 roku). W latach 1918–1921 służył w Adiutanturze Generalnej WP, a następnie w sztabie ścisłym Wodza Naczelnego[2]. Uczestniczył w walkach pod Radzyminem.

1 marca 1921 roku został na własną prośbę zwolniony do rezerwy (w stopniu podporucznika)[3].

Praca zawodowa

Po ukończeniu studiów został aplikantem w Warszawie. W 1921 roku został szefem służby bezpieczeństwa Litwy Środkowej. 16 kwietnia 1925 roku jako były podinspektor Policji Państwowej został mianowany urzędnikiem VI stopnia służbowego[4]. Od kwietnia 1926 roku był zastępcą naczelnika, a później naczelnikiem (od lutego 1927 roku) Wydziału Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Od 21 stycznia do 28 sierpnia 1930 roku był Komisarzem Rządu na m.st. Warszawę. W marcu 1931 roku został dyrektorem Departamentu Organizacyjnego MSW, następnie dyrektorem Gabinetu Ministra i dyrektorem Departamentu Politycznego. Odegrał kluczową rolę w zwerbowaniu agenta Józefa Mützenmachera. W okresie od 18 września 1935 do 5 lutego 1937 roku był podsekretarzem stanu do spraw administracyjnych w MSW[5], a następnie dyrektorem departamentów personalnych w MSW i URM (do 1939 roku)[3].

W 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) powołanym przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego[6].

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

Był synem Józefa i Wiktorii z Wilkowskich. Ożenił się z Marią Tarnogórską[3].

Był członkiem masońskiej Wielkiej Loży Narodowej Polski (Warszawa). Jednocześnie (?)[3] był członkiem loży „Św. Graala” (Jurysdykcja, następnie Federacja Polska Zakonu Powszechnego Zjednoczonego Wolnomularstwa „Le Droit Humain” w Warszawie)[3].

Przypisy

  1. ↑ Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.
  2. 1 2 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 329. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
  3. 1 2 3 4 5 6 Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP. [dostęp 2012-05-18].
  4. ↑ Dział personalny. Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. 355. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 35, Nr 2 z 1 lipca 1925.
  5. ↑ Ustąpienie wicem. Kaweckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 29 z 7 lutego 1937.
  6. ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 436.
  7. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 95 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
  8. ↑ Sen. Henryk Kawecki otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 80 z 10 kwietnia 1937.
  9. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  10. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi nad usprawnieniem służby bezpieczeństwa publicznego”.
  12. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 12, poz. 13 „za zasługi położone w dziedzinie organizacji służby bezpieczeństwa publicznego”.
  14. 1 2 Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.