Geneza

Począwszy od 2000 Tramwaje Warszawskie kilkukrotnie ogłaszały przetargi na dostawę tramwajów niskopodłogowych, ale żaden z nich nie został rozstrzygnięty. W 2004 przewoźnik, nie mogąc pozyskać taboru niskopodłogowego^[3], podjął decyzję o zakupie 30 wagonów jednoczłonowych, które technicznie i gabarytowo byłyby zbliżone do posiadanych już pojazdów Konstal 105N2k/2000. Przyczyną zakupu tramwajów z wysoką podłogą była również potrzeba szybkiej wymiany niewielkim kosztem partii wagonów Konstal 13N^[1].

Przetargi

Pierwsze dwa przetargi, ogłoszone w lipcu i listopadzie 2004, zostały unieważnione. Trzeci konkurs ogłoszono 16 grudnia 2004, a nadesłane nań oferty otwarto miesiąc później. 27 stycznia 2005 przetarg został rozstrzygnięty na korzyść poznańskich zakładów HCP-FPS, jednak ze względu na odwołania Pesy i MPK-Łódź umowa została podpisana dopiero w lipcu 2005^[2].

Produkcja, testy i dostawy

W 2006 firma EC Engineering wykonała kompleksowy projekt tramwaju typu 123N^[4].

Pierwotnie zakładano, że prototyp nowego pojazdu zostanie uruchomiony na przełomie marca i kwietnia 2006, jednak ze względu na opóźnienie datę pierwszych testów przeniesiono na wrzesień 2006. Ten termin również nie został dotrzymany, gdyż wymagane było wykonanie poprawek w gotowym już wagonie^[5].

31 października 2006 zakłady HCP-FPS ostatecznie opuścił pierwszy hipolit, który tego samego dnia rozpoczął testy na terenie zajezdni Forteczna w Poznaniu. W nocy z 14 na 15 listopada 2006 wagon wyjechał na pierwszą jazdę próbną po ulicach Poznania^[5].

Do końca 2006 powstały łącznie 3 sztuki^[6], a pozostałych 27 wagonów wyprodukowano w 2007^[5].

Dostawy miały rozpocząć się jeszcze w 2006, jednak w wyniku problemów technicznych i formalnych^[2] pierwsze pojazdy dotarły do Warszawy z pięciomiesięcznym opóźnieniem^[7]. Wszystkie wagony dostarczono w okresie od stycznia do października 2007^[2].

Nadwozie

Pudło wagonu jest konstrukcją otwartą wykonaną ze stali nierdzewnej^[5]. Czoło wykonano z kształtek z tworzyw sztucznych^[5], a na szkielecie czoła zabudowano zderzaki pochłaniające energię^[8]. Wszystkie szyby są wklejane, zastosowano panoramiczną szybę czołową^[8].

Wagony są wyposażone w trzy pary drzwi odskokowo-uchylnych. Jedno ze skrzydeł jest dostępne wyłącznie dla motorniczego i prowadzi do jego kabiny^[2].

W przedniej i tylnej szybie wagonu zamontowano świetlne tablice kierunkowe^[2].

Wnętrze

We wnętrzu zastosowano wyłożenia poliestrowe^[8].

W przestrzeni pasażerskiej znajduje się 20 miejsc siedzących wyłożonych miękką tkaniną i wykonanych jako wandaloodporne^[5] oraz ustawionych przodem do kierunku jazdy^[2]. Przy środkowych drzwiach zostawiono wolną przestrzeń dla pasażerów^[2].

Wentylacja przedziału pasażerskiego odbywa się poprzez cztery klapy dachowe oraz przesuwne okienka w szybach bocznych. Oświetlenie stanowią świetlówki ułożone w kasetonach tworzących dwie linie przebiegające wzdłuż sufitu wagonu. Ogrzewanie zapewnia 5 agregatów grzewczych umieszczonych pod fotelami^[5].

Na system informacji pasażerskiej składają się głośniki emitujące zapowiedzi następnych przystanków oraz duże i małe wyświetlacze wewnętrzne prezentujące m.in. następne przystanki i możliwe przesiadki^[2].

Wszystkie wagony 123N wyposażono w kabinę motorniczego, dzięki czemu mogą one być eksploatowane zarówno w składach, jak i pojedynczo^[1]. W kabinie zainstalowano pulpit oraz klimatyzator podobne do tych zastosowanych w wagonach Konstal 105N2k/2000^[9].

Wózki

Wagon typu 123N jest oparty na dwóch dwuosiowych wózkach napędnych typu 14NN. Sztywna rama wózka ma postać litery H z dwoma poprzeczkami, do których podwieszono po jednym silniku i przekładni. Na środku wózka znajduje się belka bujakowa oparta na sprężynach, a na osiach zamontowano maźnice. Wózki posiadają po dwa hamulce szynowe i dwa luzowniki^[9], ale nie zostały wyposażone w układ smarowania obrzeży kół^[5]. Pierwsze dostarczone wagony nie otrzymały również piasecznic, w które pojazdy doposażył zamawiający. W kolejnych egzemplarzach urządzenia te zostały zamontowane fabrycznie^[9].

Rozstaw osi w wózku wynosi 1900 mm, natomiast rozstaw czopów skrętu 6000 mm^[1]. Średnica koła nowego i zużytego to odpowiednio 654 mm i 605 mm^[10].

Układ napędowy

Hipolity są zasilane prądem stałym pobieranym z napowietrznej sieci trakcyjnej za pomocą umieszczonego na dachu pantografu typu OTK2^[9]. Napęd zapewniają 4 silniki prądu stałego typu LTd-220 o mocy 41,5 kW każdy. Zastosowano rozruch impulsowy oparty na tyrystorach GTO^[5].

Obwody pomocnicze są zasilane z przetwornicy statycznej umieszczonej w komorze w środkowej części pojazdu^[5].