Grzybowiec po prawej stronie Doliny Małej Łąki. Nad nim Łysanki
Od lewej: Łysanki, Przełęcz w Grzybowcu i dolna część Grzybowca. W głębi Sarnia Skała. Na pierwszym planie Skoruśniak

Grzybowiec – wzniesienie reglowe w Tatrach Zachodnich pomiędzy Małym Giewontem, od którego oddzielone jest przełęczą Bacuch i Łysankami. Od południowej strony jego zbocza opadają do Doliny Małej Łąki, od strony północnej (tzw. Wielki Bacuch i Mały Bacuch) do Doliny Strążyskiej i Doliny Grzybowieckiej. Od leżącego na północ od niego wzniesienia Łysanek oddzielony jest Przełęczą w Grzybowcu[1].

Nazwa jest stara, pochodzenia ludowego i pochodzi zapewne od obfitości grzybów[2]. W lasach Grzybowca odbywają się tokowiska głuszców. Znaczna część grzbietu jest niezalesiona. Z górnej części widoki w kierunku południowym na Czerwone Wierchy, Wielką Turnię i leżącą w dole Dolinę Małej Łąki. W górnej części Grzybowca w południowych zboczach urwiste żleby opadające do Doliny Małej Łąki. W zimie 1996 r. na oblodzonej ścieżce pośliznęło się kilku młodych turystów, w efekcie dwóch zginęło, dwóch odniosło ciężkie obrażenia[3].

Górna część grzbietu Grzybowca to tzw. Bacug (1507 m n.p.m.). Szlak turystyczny nie prowadzi po jego grani, lecz trawersuje go po południowej stronie. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od niemieckiego słowa Bahnzug, oznaczającego linowy wyciąg w istniejącej tu w bardzo dawnych czasach kopalni. W rejonie Giewontu istniały wówczas kopalnie, w których pracowali niemieccy górnicy[2] (według Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej prawidłowa nazwa to Bacuch[2]).

Z rzadkich roślin na Grzybowcu występuje szarota Hoppego – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to w niewielu miejscach[4].

Szlaki turystyczne

szlak turystyczny czerwony z Zakopanego przez Dolinę Strążyską, Przełęcz w Grzybowcu, Grzybowiec i Siodło na Giewont. Czas przejścia 3:30 h, ↓ 2:45 h[5]

Przypisy

  1. ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-04-29].
  2. 1 2 3 Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
  3. ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  5. ↑ Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.