Gillian Wearing
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1963
Birmingham, Wielka Brytania

Narodowość

brytyjska

Dziedzina sztuki

performance, fotografia, wideo, rzeźba

Epoka

sztuka konceptualna

Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego

Gillian Wearing (ur. 1963 w Birmingham) – brytyjska artystka, performerka, autorka fotografii i filmów wideo, członkini brytyjskiej Akademii Królewskiej, odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego. Laureatka Nagrody Turnera[1].

Życiorys

Artystka urodziła się w Birmingham w 1963 roku. W 1983 roku przeprowadziła się do Londynu; studiowała w Chelsea School of Art, a następnie w Goldsmiths College, który ukończyła w 1990 roku. Aktywnie tworzyła i wystawiała prace w galeriach od lat 80. XX wieku (pierwsza indywidualna wystawa artystki odbyła się w 1993 roku).

Twórczość

Gillian Wearing tworzy prace konceptualne o wymowie społecznej. Ich tematem jest często wzajemne postrzeganie się ludzi oraz relacje międzyludzkie i społeczne. Jej metoda twórcza polega m.in. na wykorzystaniu wideo i fotografii do zarejestrowania modeli w chwili, gdy nie są pewni, czy prezentować swój wizerunek prywatny, czy publiczny. Wearing interesuje się też kwestiami tożsamości społecznej i indywidualnej[2].

Fotografia i filmy wideo

Signs that Say What You Want Them to Say and Not Signs that Say What Someone Else Wants You to Say (1992–1993) – cykl kolorowych fotografii – pokazuje przypadkowych przechodniów, których Wearing poprosiła o pozowanie z kartką, na której mieli napisać to, co sami chcieliby przekazać. Treść trzymanych kartek – np. "I'm desperate" – "jestem zdesperowany" – często odbiega od spokojnego wyrazu twarzy fotografowanych osób[3][4].

A Real Birmingham Family, 2014

W kolejnych pracach Wearing wykorzystywała wideo – między innymi do nagrań osobistych, trudnych wyznań modeli, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie w gazecie, które jest zarazem tytułem pracy Confess All on Video. Don't Worry You'll be in Disguise. Intrigued? Call Gillian...[5]

W 1996 roku Wearing zrealizowała nagranie pod tytułem 60 Minutes of Silence (60 minut ciszy), które przedstawia grupowe ujęcie grupy policjantów i policjantek. Pozujące przez 60 minut osoby stopniowo tracą pełnię kontroli nad wyrazem twarzy i mową ciała pasującą do zbiorowego portretu – na jaw wychodzą indywidualne przejawy zniecierpliwienia i inne osobiste emocje widoczne na twarzach poszczególnych osób[6].

Inspiracją dla Wearing były między innymi brytyjskie filmy dokumentalne, jak: 7 up Michaela Apteda czy The Family Franca Roddama i Paula Watsona[2].

A Real Birmingham Family

Od października 2014 roku przed budynkiem biblioteki miejskiej w Birmingham (Library of Birmingham) stoi rzeźba autorstwa Gillian Wearing pod tytułem A Real Birmingham Family (Zwykła rodzina z Birmingham)[7]. Rzeźba przedstawia dwie mieszkanki Birmingham z dziećmi – siostry Romę i Emmę Jones, obydwie w pojedynkę wychowujące swoje dzieci[8][9]. Rodzina uwieczniona na pomniku została z ponad 370 zgłoszeń wybrana przez komisję, w skład której wchodzili przedstawiciele władz miasta, ludzie kultury i duchowni.

Przypisy

  1. ↑ Turner Prize winners | Tate [online], www.tate.org.uk [dostęp 2016-03-10].
  2. 1 2 Gillian Wearing OBE, '‘I’m desperate’' 1992-3 [online], Tate [dostęp 2016-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-01].
  3. ↑ GILLIAN WEARING with William Corwin [online], brooklynrail.org [dostęp 2016-03-10].
  4. ↑ Peter Aspden, Statue of a family: by Gillian Wearing, „Financial Times”, 18 lipca 2014, ISSN 0307-1766 [dostęp 2016-03-10].
  5. ↑ Gillian Wearing – Turner Prize winner 1997, „BBC”, 3 grudnia 1997 [dostęp 2016-03-10].
  6. ↑ 60 Minutes Silence | Arts Council Collection [online], www.artscouncilcollection.org.uk [dostęp 2016-03-10].
  7. ↑ Ikon Upcoming Events »  » A Real Birmingham Family [online], ikon-gallery.org [dostęp 2016-03-10].
  8. ↑ Mark Brown, Ordinary Birmingham family to be immortalised in city centre statue, „The Guardian”, 29 października 2014, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-03-10] (ang.).
  9. ↑ Hooray for single mothers – and Gillian Wearing’s celebration of them, „The Guardian”, 31 października 2014, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-03-10] (ang.).

Bibliografia

  • Russell Fergusson, Gillian Wearing (Contemporary Artists), Phaidon Press, 1999, ISBN 978-0714838243
  • Daniel F. Herrmann, Gillian Wearing, Gillian Wearing, Ram Publications, 2012, ISBN 978-1905464524

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.