| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Patriarcha Wenecji | |
| Okres sprawowania |
1827–1851 |
| Biskup Cenedy | |
| Okres sprawowania |
1822–1827 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
21 marca 1801 |
| Nominacja biskupia |
16 maja 1822 |
| Sakra biskupia |
9 listopada 1822 |
| Kreacja kardynalska |
29 lipca 1833 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
9 listopada 1822 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator |
Ján Krstitel Ladislav Pyrker | ||||||||
| Współkonsekratorzy |
Giuseppe Grasser | ||||||||
| |||||||||
Giacomo Monico (ur. 26 czerwca 1778 w Riese, zm. 25 kwietnia 1851 w Wenecji) – włoski duchowny katolicki, kardynał, patriarcha Wenecji.
Życiorys
Święcenia kapłańskie przyjął 21 marca 1801 w Treviso. 16 maja 1822 został wybrany biskupem Cenedy. 9 listopada 1822 w Wenecji otrzymał sakrę z rąk kardynała Ladislao Pyrkera (współkonsekratorami byli biskupi Giuseppe Grasser i Giuseppe Manfrin Provedi). 9 kwietnia 1827 objął stolicę patriarchalną Wenecji, na której pozostał już do śmierci. 29 lipca 1833 Grzegorz XVI wyniósł go do godności kardynalskiej, a 23 czerwca 1834 nadał mu tytuł kardynała prezbitera SS. Nereo e Achilleo. Nie brał udziału w Konklawe 1846, wybierającym Piusa IX.